Mijn Peuterpuber

Soms bevind ik me opeens een ogenblik in de toekomst bekvechtend met mijn puber. Behalve dat deze puber drie is..

Gevalletje bloed onder de nagels.

En meestal, of liever gezegd, is er altijd wel terug te leiden waar het vandaan komt. Ze is op zo'n moment moe, niet fit, overprikkeld of, een stukje meer confronterend, het is als ik moe ben, niet fit of overprikkeld. Ze is mijn kleine spiegel en ik haar grote.

We vinden het allebei erg lastig als de ander niet blij is, waardoor we daarna allebei weer de bevestiging zoeken ipv dat we elkaar even met rust laten. Wat eigenlijk in zo'n geval beter is..

Vanavond was zo'n avond.. een avond waar niks meer goed was voor de puber en waar de moeder daar te weinig geduld voor had.

Terwijl ik Bobbi in slaap probeerde te voeden, stond ze, na een uitgebreid slaapritueel, dreinend aan de slaapkamerdeur omdat ze toch echt niet van plan was te gaan slapen.

Na een totaal onpedagogisch dreigement van mijn kant en een hoop gegil en geschreeuw van haar kant was de maat vol. "EN NU JE BED IN JIJ!"

Meteen spijt... Je mag nooit met een boos hartje gaan slapen.. Ik neem me voor terug te gaan als Bobbi slaapt.

Dat hoeft niet meer, want na een paar minuten zie ik een klein hoofdje om het hoekje van de deur en hoor ik een klein zacht stemmetje.

"Sorry mama..

morgen wil ik niet meer schreeuwen..."

Ik ook niet lieverd! Ik ook niet!

Kom eens hier..

We knuffelen elkaar. Mijn kleine peuter en ik, zachtjes streel ik haar haren.Waarna ze terug in bed kruipt om te gaan slapen.

We zijn niet perfect.. Maar het komt wel goed met ons..✨