Mijn peuter weer een stukje loslaten...

Tot nu toe heb ik bijna alleen maar geschreven over Bodhi en alles rondom zijn schisis. Nu vind ik het een keer tijd voor een onderwerp dat (voor nu) alleen van toepassing is op Jalou.

Jalou gaat van baby af aan naar een hele lieve gastouder. Wij hebben toen bewust voor een gastouder gekozen, omdat dit voor ons qua tijden flexibeler (en dit is nodig) is. Vanaf het begin was er een klik en Jalou heeft het er nu twee en een half jaar later nog heel goed naar haar zin. Wij zijn ook heel tevreden, maar door te kiezen voor deze vorm van opvang heeft Jalou niet echt een voorbereiding op de basisschool in een soort van klasje met andere kinderen van haar leeftijd.

Daarom hebben we ervoor gekozen haar in te schrijven bij een peuterspeelzaal. Dan krijgt ze toch die voorbereiding op school en zal die stap hopelijk iets minder groot zijn wanneer ze 4 jaar wordt.

Ik heb haar op tijd ingeschreven voor twee ochtenden en de planning was om half mei te gaan beginnen. Na de meivakantie, als ze net twee en een half jaar oud was geweest.

En toen kwam natuurlijk het hele Corona-gebeuren… Ik ben er in die tijd eigenlijk niet echt mee bezig geweest of Jalou wel kon starten op de peuterspeelzaal. Maar uiteindelijk kwam dat precies op zijn pootjes terecht. De maatregelen voor de opvang en basisonderwijs werden versoepeld en Jalou mocht dus gewoon 13 mei, na de meivakantie gaan starten.

Zo brak de eerste keer toch al wel snel aan. We hadden Jalou voorbereid dat ze naar ‘schooltje’ zou gaan net als het zoontje van de gastouder ook wel ging en dat ze daar dus met andere kindjes kon gaan spelen.

Ik kwam daar aan, mocht gelukkig de eerste keer wel mee naar binnen, wat door de Corona-maatregelen nu eigenlijk niet mogelijk was. Jalou ging mee naar binnen, keek een beetje rond en ging eigenlijk al meteen op ontdekking om te zien wat er allemaal was daar.

Ik besprak een paar dingen met de juf en zonder enige moeite kon ik afscheid nemen van Jalou. Goh, toch wel gek om haar zo achter te laten, maar natuurlijk heel erg fijn dat ze er totaal geen moeite mee had.

Toen ik haar kwam ophalen keek ze zelfs heel eventjes boos, dat ze weer mee naar huis moest, maar gelukkig was dit snel over. Ze had het heel erg naar haar zin gehad, deed lekker mee met de rest en had ook zelfs wel zitten kletsen tegen de juffen.

Ze is nu een aantal keer geweest, gaat iedere keer met veel plezier en enthousiasme en heeft nog geen enkele keer moeite gehad met afscheid. Hopelijk hebben we gewoon een kind dat er heel erg aan toe was en er totaal geen moeite mee heeft. Hopelijk blijft dit zo gaan en krijgt ze niet alsnog later een moeilijke periode hierin.

Wat ben ik trots op dit meisje en wat doet ze het goed! Ook als grote zus!

Binnenkort schrijf ik een stuk over hoe het nu met mij, ons en Bodhi gaat.

Volg ons op instagram:

https://www.instagram.com/debbie_jalou_bodhi/