Mijn kinderen gebruiken krachttermen, en dat is prima.

Uit de mond van dochter (4) en zoon (ruim 2,5) komt vaak de krachtterm voor het vrouwelijk geslachtsdeel. Een populaire krachtterm, welke ook door ons als ouders soms gebezigd wordt. Zo hebben wij 2 schattige cavia’s, die met hun kooi in de keuken staan. De drinkfles echter, is zo geplaatst dat hij aan de zijkant van de kooi uitsteekt waardoor wij hem met regelmaat van de kooi aflopen. Helaas soms wel eens gevolgd door het uitroepen van eerder genoemde krachtterm. Het past helemaal niet bij ons. Onze kinderen spreken eigenlijk altijd keurig met 2 woorden. De mevrouw achter de kassa van Monkey Town speelparadijs keek dan ook zeer vreemd op toen dochter eerst keurig vroeg “Mag ik alstublieft nog wat ranja lieve vader?”. Om vervolgens als ze haar lege beker laat vallen er een volmondige “kut” achteraan te gooien.

Ik vind mezelf behoorlijk welbespraakt en vriendin kan zich ook goed redden in hogere sociale kringen. Beide hebben wij een prima baan en wonen in een middelgroot huis in een snelwegdorpje in Noord Brabant. Totaal niet het soort mensen wat je zou verwachten bij scheldende peuters.

Toch corrigeren we onze kinderen hier niet op. Allereerst pretendeer ik dat het niet goed is om jezelf of anderen te beperken in hoe je je uit en ten tweede zijn vriendin en mijn kinderen erfelijk belast.

Nu hoor ik u denken: “erfelijke belasting heeft te maken met genen en dat soort zaken, niet met dingen als schuttingtaal uiten”. Deze observatie vanuit uw kant is dan ook helemaal juist. Het zit namelijk zo: mijn kinderen hadden een opa (de vader van vriendin) en die hield er een behoorlijk gevleugeld vocabulaire op na. En dan niet de platte termen die beginnen met gruwelijke ziektes en eindigde op -lijer, maar de meer creatieve uitingen zoals “kloothommel“ en “plaathufter”. Ik moet nog steeds lachen als ik terugdenk aan die keer dat hij refereerde aan schoonmoeder en vriendin als “gleufdiertjes”.

Ook twijfel ik nog steeds of hij wellicht de eerste was die “klootzak” echt op de kaart zetten. Hij gebruikte de term in ieder geval wel zodanig. Verder was het een erg zachtaardige man en een hartstikke leuke opa. Vandaar dat wij al vroeg in de zwangerschap van de 1e hadden geaccepteerd dat onze kinderen zouden opgroeien met dit soort terminologie.

Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Opa was soms ineens duizelig en moe en werd uiteindelijk gediagnosticeerd met ataxie. Een gruwelijke ziekte die steeds sneller hersencellen af laat sterven waardoor allerlei lichaamsfuncties uitvallen. Al snel werd spreken moeilijker, lopen werd lastiger en drinken kon niet meer zonder morsen.

In een aantal jaar takelde hij af van een actieve gevatte man naar een hulpbehoevende in een rolstoel. Het meest misselijke was nog wel dat ataxie je geestelijk ongemoeid laat. Je ondergaat alles dus bij je volle verstand, maar kan je er steeds moeilijker over uiten. Op het laatst, toen hij bedlegerig was geworden heeft hij er zelf voor gekozen om op 18 juli 2016 via euthanasie uit het leven te stappen. Vandaag dus precies een jaar geleden. Hij wordt nog elke dag gemist sinds.

2,5 maand geleden bleek vriendin opnieuw zwanger (dat was niet zo verwonderlijk sinds we bewust waren gestopt met anticonceptie). Er komt dus een derde kindje aan, en het is eeuwig zonde dat deze baby hem nooit zal kennen. Dat hij dit kindje nooit zal kennen. Een kleine troost zal zijn dat ook dit kindje te maken zal krijgen met de erfelijke belasting die mijn 2 oudste hebben meegekregen van opa. Want hoe jong ze ook zijn nog, die gevleugelde scheldpartijen zitten er al in. Of zoals mijn zoon me zojuist kwam vertellen, “pappa, ik heb de kut weer van de cavia’s afgelopen”.