Mijn kind verdient een papa!

Om te lezen over mijn relatiebreuk en zwangerschap verwijs ik naar mijn eerste blog.

Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn ex continue geroepen dat het niet zijn kind is en dat mijn kind nooit een vader zou hebben.

Iedereen moest en zou weten dat ik vreemd ging (onzin) en het absoluut van een ander was. (ook onzin)

Hem erkennen wilde hij dus uiteraard ook absoluut niet doen.

Ik had er dus al op gerekend dat mijn kind (helaas) geen papa zou hebben.

Toen mijn zoon geboren is heb ik diezelfde dag nog mijn ex een smsje gestuurd.

Hij wilde meteen naar het ziekenhuis komen en ik vond dit goed.

Ik was blij dat hij zich anders gedroeg als dat hij voorheen zei en vond het mooi om te zien dat hij hem vast had.

Na 2 dagen begon er al ellende.

Hij wilde langs komen maar ik ging net naar bed, maar omdat de kraamhulp er toch was vond ik het goed dat hij kwam.

Toen ik wakker was en hij na een tijdje wegging vertelde mijn kraamhulp dat hij hele rare verhalen had.

Hij had haar verteld dat ik vreemd ging en dat ik expres zwanger van hem ben geworden en noem maar op...

Ik ben hier erg boos om geweest, zoiets doe je gewoon niet en zeker niet bij de vrouw die hier is om MIJ te komen helpen wat je eigenlijk zelf zou moeten doen!

Hij is toen een tijdje niet geweest omdat ik hier even geen behoefte aan had en na een tijdje kwam hij weer af en toe langs.

Als hij hier was zat hij soms aan me terwijl ik dit niet wilde, als ik dan boos werd stond hij me gewoon uit te lachen.

Hij zat zomaar in mijn kasten en koelkast te zoeken, ook hierbij lachte hij als ik er iets van zei.

Ik wist gewoon niet wat ik moest doen, als ik hem wegstuurde ging hij gewoon niet en als hij een paar dagen later weer normaal deed liet ik hem maar weer komen omdat hij toch de vader van mijn kind is en ik hem een papa gun.

Op een gegeven moment begon hij zelfs ruzie te maken bij mij thuis.

Hij schold me voor vanalles en nog wat uit, schreeuwde soms zelfs tegen me, en als hij mijn zoon vast had zei hij tegen hem dat zijn moeder gek is. (hij was 4 maanden oud ofzo?!)

Hij noemde me iedere keer lelijk en dik en zei dat hij niet snapte wat hij ooit in mij had gezien.

Op een moment zei hij dat hij "alles of niets" wilde. Hij wilde zijn zoon ineens erkennen en om het weekend mee naar huis nemen en als dit niet gebeurde zou hij nooit meer langs komen.

Dit ging voor mij gewoon veel te ver en toen heb ik hem dan ook gezegd dat hij maar eens even goed over alles na gaat denken.

Na een maand of 2 stuurde hij een smsje dat hij langs wilde komen. Ik dacht "oke prima, we gaan het proberen."

Helaas gebeurde gewoon weer precies hetzelfde, hij werd elke keer weer boos, agressief en ook werden alle oude koeien uit de sloot gehaald, alles was weer mijn schuld en ik "hield zijn kind bij hem vandaan."

Ik heb een tijdje zo met hem aangemodderd en uiteindelijk besloten alle contact te verbreken.

Mijn zoon gaat nu woordjes zeggen, en ook de negatieve sfeer elke keer is natuurlijk niet goed voor hem.

Mijn ex zegt tot op de dag van vandaag maar weer tegen iedereen dat mijn zoon toch niet van hem is.

Ik weet niet zo goed wat ik er nu verder mee moet, voorlopig ben ik even klaar met deze nare man maar

ik vraag mij heel erg af hoe het in de toekomst verder gaat.

Ik hoop oprecht dat hij veranderd en mijn zoon zijn vader zal leren kennen maar of dit ook echt zal gebeuren... ik betwijfel het!

Ik voelde mij eerst vooral verplicht naar mijn zoon toe om het contact met zijn vader te behouden.

Nu besef ik mij dat het mijn plicht is om hem een zo fijn, zorgeloze en gelukkig mogelijke kindertijd te bezorgen, en als dit beter gaat zonder vader dan is dit helaas maar zo.