Mijn kind moeten missen

Soms heb ik zo veel gedachten door elkaar lopen. Vermoeiend. Dit is wat ze noemen overthinking denk ik. Te veel nadenken. Te veel voelen. Alles tegelijkertijd. Is dat het? Denk het wel. Slopend en vraag ik me af wanneer de overthinking stopt. Zal het ooit stoppen?

Het verleden spookt door mijn hoofd, niet de afgelopen paar jaar maar de jaren daarvoor. Wat had ik willen doen? Wat was goed. Wat heb ik gedaan en waarom? En dan het heden, zo chaotisch. Verschillende dingen die op dit moment gebeuren. Leuke en minder leuke dingen. Wat is acceptabel, wat kan ik afsluiten en er nooit meer aan denken? Wat wil ik in mijn toekomst voor mij en mijn kind. Als ik aan het verleden denk, wil ik soms terug naar 2010 en mijn HBO journalistiek af willen maken. Dan denk ik, nee dan had ik mijn kind niet gehad. Ik ben dolblij met hem. Sommige dingen had ik anders willen zien voor hem zoals zijn start. De buurt waar ik nu met hem woon. Ik vind het hier eng. 3 jonge jongens afgelopen week die ineens voor mijn deur staan en naar binnen willen. Blij dat mijn kind niet hier was die avond. Middenin de nacht geschreeuw horen van de buren, maar dan non stop. Tieren op elkaar .. Een telefoon die trilt van de buren maar het lijkt uit mijn eigen kamer te komen. Niemand die normaal goedendag kan zeggen .. Enkele dingen die ik standaard mee naar boven neem en elke dag naar het werk, want ik vertrouw het hier niet. Er komt hier een camera deurbel en een camera achter te hangen. Om mezelf en mijn kind te beschermen heb ik iets bij de hand. Altijd. Tot ik me hier veilig voel. Mijn doel is om hier weg te gaan. Het liefst wil ik richting Zwolle verhuizen met mijn kind. Gedachten om weer richting midden of naar boven te verhuizen spookt de laatste week veel vaker door mijn hoofd. Ik zou het zo doen als ik geen co ouderschap had. Maar ik heb rekening te houden met mijn zoon en zijn vader dus kan ik het niet zomaar doen. Misschien moet ik mijn draai vinden? Wennen? Geen idee. Moeilijk is het wel met momenten als ik ‘thuis’ kom. Soms zijn er momenten dat het even te veel is. Soms staar ik voor me uit en ga naar bed. Dan lig ik in bed en besef ik dat ik voor de 5e dag op rij amper tot niets heb gegeten. Kijk in de koelkast, waar het binnen een paar dagen leeg was is het nu nog steeds vol. Gisteren voor het eerst echt gekookt voor mezelf. Voelde goed en raar. Maar ik moet voor mezelf zorgen en aan mezelf denken zodat ik voor mijn kind kan zorgen. Natuurlijk kook ik als mijn kind bij mij is maar eet ik zelf niet. Dan ben ik blij dat hij heeft gegeten en ik hem aandacht kan geven zolang hij bij mij is.

Je kind missen is het rotste wat er is. Je weet niet wat hij doet, hoe het met hem gaat en wat hij eet en drinkt.

Je voordeur open doen en dan niemand die er is. Een stil en leeg huis.

Gisteren had ik het voor het eerst koud hier. Ik heb een deken gepakt en op de bank gelegen. Nee dit was het ook niet. Ik ben naar bed gegaan en begon spontaan met huilen. Een vriendin belde. Ik mis mijn kind. Het is eng. Ik wil weg hier. Weg uit deze buurt. Ik heb een doel. Die doel ga ik halen voor mij en mijn kind. Daar ga ik voor werken. De eerste stap is al gezet. Nu nog een paar stappen met wat trees ertussen, dan hoop ik er te zijn. Ja. Wel hier in Brabant. Want Brabant is mooi.

Wordt vervolgd ...