Mijn grootste nachtmerrie

Woensdag: Jax was de hele dag al moe en hangerig, geen koorts dan maar lekker kroelen bij mama. Hij was om half 10 wakker dat is voor Jax laat, rond een uur of 11 werd hij weer moe dus ik dacht ik leg hem op bed. Mijn vriend belde rond half 3 voor een praatje, toevallig hoorde hij door de telefoon Jax op de babyfoon die een beetje lag te mekkeren ''Ik haal hem er zo uit'' zei ik tegen mijn vriend.

Normaal als ik zijn kamer in stap begint het geklets en gelach, vandaag niet. Vandaag was het doodstil en lag Jax nog op zijn buik.
'Wakker worden schatje' zei ik tegen hem, geen reactie er was een doodste stilte. Toen ik hem uit bed tilde en zijn gezicht blauw en grauw was stopte mijn hart even. Hij was slap en haalde geen adem.

Nee niet mijn kind, mijn wereld.. dit kan toch niet.

In paniek belde ik mijn vriend die gelukkig dichtbij aan het werk was ''Ik ga NU 112 bellen, Jax ademt niet meer hij doet het niet meer''. Ik storm de trap af met mijn mooie kind levenloos in mijn armen. Snel belde ik 112 die mij instructies gaven over hoe ik mond op mond beademing kon doen.

Binnen 2 minuten was de politie er, die 2 minuten voelde als 2 jaar. Kom nou Jax, blijf bij mama aub, ga niet weg van me. De agent begon direct met een hartmassage en sloot hem aan op de AED. "No shock" gaf die aan dat betekent dat er een hartslag was, hoe zwak die ook was hij was er.

'Mevrouw u moet nu even weg' zei de agente. 'WEG? Ben je gek ik ga niet weg' schreeuwde ik. Toen mijn vriend na een minuut of 5 a 10 binnenkwam begon de paniek bij mij, en tevens bij hem ook al liet hij dat niet merken. 'Kom maar schat, ga maar even op de bank zitten' zei hij lief tegen mij. ''Je hebt het goed gedaan ik ben trots op je'' Het enigste wat ik kon denken was dat ik niet zonder mijn kind kan.

Toen kwam het allermooiste geluid ooit, hij huilde.. zijn ogen gingen langzaam open. Hij keek verward om zich heen en snapte niet helemaal wat er aan de hand was, de ambulance man prikte zijn glucose die was 16 .. SHIT dacht ik hij heeft suikerziekte.

Ik had geen tijd om na te denken ik moest spullen pakken we moesten per direct met de ambulance naar het Sophia Kinderziekenhuis. Ik gooide wat spullen in een tas en rende naar de ambulance, mijn vriend reed met de politie erachteraan.

Aangekomen in het Sophia stonden er gelijk 5 zusters en een dokter omheen, hij kreeg een infuusje in zijn voet en er werd bloed afgenomen. Daar lag mijn arme schat op een groot ziekenhuisbed aan slangen en de hartmonitor. Al snel kwam mijn schoonvader aan met tranen in zijn ogen, we keken met z'n 3e naar Jax.. vol ongeloof. Wat is er toch aan de hand met mijn schat?

Zijn glucose was weer goed en na een paar uur mocht hij eindelijk drinken en eten, en daar was hij weer mijn vrolijke drukke boef.

'Vanavond lekker patatjes eten schat' zei ik tegen hem in de veronderstelling dat we naar huis mochten. Ter observatie moesten we blijven 'Reken maar op 48 uur' zei de dokter. Alles voor mijn kind dacht ik en we zijn in goede handen, maar er was geen plek voor ons in het Sophia.

Ik hoopte dat we naar het IJsselland mochten lekker dichtbij. Maar nee het IJsselland Ziekenhuis had 10 lege bedden maar geen verpleging, Waarom bezuinigen ze in godsnaam daarop? We moesten naar Gouda, al snel een dikke 30 minuten rijden.
Tussendoor kregen we nog bezoek van mijn neef en zijn vriendin, en 2 nichten van Ramon.. wat was ik blij met de steun die ze gaven, op zo'n moment hoef je niks te zeggen als je maar weet dat ze er voor je zijn.

We werden per ambulance vervoerd naar Gouda gelukkig sliep Jax de hele rit. Aangekomen in Gouda was het ondertussen een uur of 10 en hadden wij behoorlijke honger, na wat informatie van de zusters kregen we een boterham. Ik ben geloof ik nog nooit zo blij met een boterham geweest.

'Probeer maar te slapen morgen zien we verder' zei de zuster, mijn vriend mocht blijven gelukkig ik zou het niet zonder hem kunnen. Dat beeld van mijn boef die blauw en levenloos in mijn armen hing spookte maar door mijn hoofd, slapen ging helemaal niet. Gelukkig sliep Jax wel, lekker bij mij in bed.. Ik heb geloof ik elke 5 min gekeken en gevoeld of hij nog ademde.

Na een hoop testen, hersenscans, prikken en weet ik veel wat mochten we op vrijdag EINDELIJK naar huis. Het was een koortsstuip zei de kinderarts 'dat komt vaker voor'. Ik vond het een eng idee om weer naar huis te gaan hier werd hij continu in de gaten gehouden. Wat nou als het weer gebeurt? Wat als ik te laat ben?

Ik was blij dat hij geen chronische ziekte heeft of iets ergs, maar vind het idee dat het vaker kan gebeuren dood eng. Nu een paar dagen later is hij weer helemaal zich zelf, de vrolijke ondeugende lekker drukke boef die wij zo ongelofelijk veel lief hebben.

Bij mij moet het slijten denk ik , nu ik thuis ben dringt het allemaal een beetje tot me door. Zonder de steun van mijn vriend had ik het niet gered, zoiets kan je niet alleen ik ben dankbaar dat hij de hele tijd in het ziekenhuis erbij is gebleven.. Wat moet ik toch zonder mijn mannen ik wil ze voor geen goud missen <3