Deel 2: wat begon als een verkoudheid..
Mijn intuïtie vertelde me dat ik niet moest wachten.
Op een rustige vrijdagavond gingen we naar bed, nietsvermoedend van wat het weekend zou brengen. Totdat we zaterdagochtend wakker werden en mijn gevoel begon te veranderen...
De eerste zonnestralen vielen onze slaapkamer binnen, maar de sereniteit werd ruw verstoord door het aanhoudende gehoest en gehijg van ons kleine mannetje. Hij had een onrustige nacht achter de rug, en dat was ongewoon voor hem. Zijn slaperige ogen en benauwde blik maakten mijn bezorgdheid alleen maar groter.
Zonder aarzeling begon ik hem uit te kleden, in de hoop dat dit hem wat verlichting zou geven. Zijn ademhaling was snel en moeizaam, maar er waren geen duidelijke tekenen van RSV. Mijn intuïtie vertelde me echter dat ik niet moest wachten, dus belde ik meteen de huisartsenpost.
We werden naar de post gestuurd en mijn zorgen uitte ik zonder terughoudendheid. Hij had amper geslapen en zijn hoesten en hijgen leken steeds erger te worden. Maar het antwoord dat we kregen was niet geruststellend. "Dat hoort erbij met baby's," zei de arts, maar ik wist dat dit niet normaal was voor onze zoon. Een zetpil werd voorgeschreven als oplossing, maar vanbinnen was ik al gefrustreerd en boos. Mijn moederinstinct vertelde me dat er meer aan de hand was.
De dag verliep chaotisch, en we besloten om naar de dierentuin te gaan, in de hoop dat de frisse lucht onze kleine man zou helpen. Zijn zus had eerder pseudokroep gehad, dus we overwogen dat als een mogelijkheid. Bij thuiskomst had hij hoge koorts, maar ik durfde niet nogmaals te bellen naar de huisartsenpost, wetende dat we waarschijnlijk weer zouden worden afgewimpeld.
Met het verstrijken van de dag zagen we onze zoon achteruitgaan. Hij sliep veel, weigerde borstvoeding omdat hij zo benauwd was, en we raakten gefrustreerd en bezorgd. Hij sliep die nacht zoals altijd bij ons in bed, we snel konden handelen als er iets gebeurde.
We gingen opnieuw een onzekere nacht in, twijfelend aan ons eigen gevoel. Wat zou de dit brengen? Dit was slechts het begin van een aangrijpende reis, en deel 3 van ons verhaal zal volgende week online komen.
Blijf jij meelezen?
Anoniem
Jouw gevoel is meestal het beste
Anoniem
Sorry ging fout 😏 vertrouwd altijd op jouw eigen intuïtie Romy want die bedriegt je nooit. Momenteel moet je in de zorg voor jezelf of je kind opnemen, dus nooit bezwaard voelen maar bellen bellen bellen en desnoods naar eerste hulp gaan. Veel sterkte allebei 💋
Anoniem
Vertrouw altijd op jouw eigen intuïtieRomy want die bedriegt je nooit ene moet