Mijn gelukjes

We waren deze zomer op vakantie en dat was heel fijn. Samen met ons vieren op pad en niets moeten en van alles mogen.

Het zwembad was voor de kinderen het toppunt en hoognodig met temperaturen rond de 40 graden. Karsten nam Vesper mee op sleeptouw door het zwembad en van de glijbanen. Vesper is nergens bang voor en Karsten apetrots dat hij dit kan! Manlief en ik dobberen wat in de buurt en genieten van het vakantiegevoel.

Op een dag zat Vesper naast manlief op een handdoek uitgebreid op haar speentje te sabbelen, ik vind haar eigenlijk te groot voor een speen buiten bedtijden om, maar weet dat ze het soms nu eenmaal nodig heeft. Ze komt weer een beetje bij nu ze is opgewarmd en haar vaatkluwe in haar lip weer geslonken tot normaal formaat. Ze heeft het niet altijd makkelijk; haar bui, fysieke inspanning en haar temperatuur heeft zoveel invloed op de mate van pijn en zwelling. Ik zou willen dat het proces van die vaatbehandeling sneller kan dan dat het gaat, maar geduld blijft de sleutel en er zijn gelukkig ook positieve kanten van dit langdurige verhaal (dat vesper niet steeds zo kort op elkaar onder narcose hoeft en dat ze het ziekenhuis nog steeds leuk vind!)

Er komen nieuwe mensen aan bij het zwembad en ik zie een jonge puber met een parese, links net als Vesper. Ik zie zijn ouders worstelen met een brace waarmee gezwommen kan worden en een stoere knul die hem niet aan wil, laat staan dat hij wil zwemmen ermee. Het is 40 graden en ik kan me verplaatsen in de ouders, maar ook kan ik me iets voorstellen bij de bui van de puber met zijn lijf die niet doet wat hij wil.

Vanachter mijn zonnebril bekijk ik het tafereel dat zich afspeelt daar aan de andere kant van het zwembad. Lang dacht ik dat het voor Vesper er ongeveer zo uit zou zien en voor ik het weet voel ik een traantje zakken over mijn wang. Geen traan van medelijden met de ouders die ik zie (die redden zich zonder meer, dat zie ik zo!) en geen traan van verdriet.

Nee dit is een traan van geluk! In mijn wildste dromen had ik niet durven denken dat die vaatbehandelingen me nog het meest bezig zouden houden vandaag de dag. Heel even glijden mijn gedachten af naar de gesprekken die we 2 jaar geleden hadden. Wat lijkt dat lang geleden en wat een verschil met onze realiteit. Man man man, wat is Vesper toch dapper en sterk! En wat hebben we het goed met elkaar, niet normaal!

Ik word “wakker geschud” door een blond meisje met schattige pijpekrulletjes en twee mollige handjes… Haar zacht bruine kraaloogjes glimmen met al hun pracht naar de mijne en naast haar brede glimlach pronken in haar wangen de 2 mooiste kuiltjes die ik ooit gezien heb. “Mijn mama” zegt ze… “mijn Vesper!” antwoord ik. Ze beantwoord met een lach en een “noel” (lees: kroel).

Met haar krulletjes veegt ze de tranen van mijn wang. En ik prijs me gelukkig met onze loten uit de loterij. Twee heerlijke kinderen die het zo gezellig hebben met elkaar (oké… natuurlijk plakken ze elkaar en wij hen weleens achter het behang, zo is het ook wel weer. Maar gelukkig is het vaak heel fijn.)

Vesper roept haar broer en trekt hem naar ons toe, ook hij krijgt een kroel en ze zegt “mijn Karsten” oké… mijn Tattat, maar ik keur het goed ;)

mijn gelukjes…