Mijn dochter van 7... haar kinderverdriet

Ik heb 2 hele moeilijke jaren op school achter de rug. Ik ben erg bang en ik ben vaak geplaagd op school. Ook ben ik thuis heel bang en wil ik overal de controle over houden. Ik vindt het heel erg als ik papa en mama niet heel dicht bij me hebt. Daardoor wil ik nooit alleen zijn. Zelfs als mama op de wc zit ben ik al bang.

Ik ben door de neuroloog doorgestuurd naar Karakter Kinder en Jeugdpsychiatrie hiervoor. Ik ben in 2 weken tijd daar 2x geweest. Eerst met papa en mama samen om te praten en toen nog een keer met mama alleen omdat ik een IQ test moest doen. Ik snap zelf niet zo goed wat dat is, maar mama zei dat dit een test is om te laten zien hoe knap ik ben. Nu hebben we afgelopen dinsdag de uitslag gekregen. Ik snap daar zelf helemaal niks van. De psychiater heeft gezegd dat ik het Posttraumatisch Stressstoornis (PTSS) hebt. Papa en mama snappen heel goed wat is dit en waar dit door komt. Nu moet ik deze vakantie heel vaak terug komen bij de psychiater. Ik krijg Eye movement desensitization and reprocessing (EMDR) therapie. Dit is best heel heftig volgens papa en mama. Zij gaan mij ook helpen. Ze moeten van de psychiater gebeurtenissen opschrijven waarvan ik een trauma heb opgelopen. Daar moeten ze met behulp van de psychiater een verhaal van maken en voor mij voorlezen. Ondertussen gaat de psychiater om mijn handen tikken. Als het goed is kan ik het dan beter verwerken.

Verder is er uit de IQ test uitgekomen dat ik een IQ heb van 55-63%. Best moeilijk wat een IQ is. Maar ik weet heel goed dat ik niet ben zoals anders kinderen van mijn leeftijd. En dat vindt ik vaak moeilijk. Ik ben daar ook heel vaak verdrietig over en dan huil ik thuis. Ik zal een voorbeeld noemen. Er zijn kindjes uit mijn klas die even oud zijn als mij, en die mogen op het grote plein spelen. Ik wil dit ook zo graag. Nu mag dat van de juf, maar er zijn daar op dat plein kindjes die mij plagen. Daar is geen veilige situatie voor mij. Nu mag ik daar niet spelen en dat vindt ik heel erg. Ik zei tegen mama: Maar ik ben toch ook groot? Vinden die kindjes mij niet lief? Mama en papa vinden dit best soms heel moeilijk.

En zo zijn er nog heel veel dingen die ik moeilijk vindt. Als mensen tegen mij praten. Want ik snap niet altijd alles. Of als ik iets wil vertellen tegen andere kindjes, maar ik kan soms niet goed uit m'n woorden komen. Dan luisteren ze niet of gaan er door heen praten. Daar ben ik vaak verdrietig over, maar dat laat ik nooit zien. Alleen thuis bij papa en mama.