Mijn 'beetje' dochter en mijn zoons

In 2013 leerde ik mijn vriend kennen en begon ons lange avontuur naar lang een hoop gedoe te hebben gehad. Wetende dat hij al een prachtige dochter rond had lopen was ik erg voorzichtig met het kennismaken. Omdat ik niet te overhaast wilde starten en daarbij een kind wilde betrekken heb ik bewust even gewacht ook zijn dochter ( toen net 7) te ontmoeten. Maar er komt dan toch een moment dat je dat toch heel erg graag wil.

Zo was daar ineens een dag dat mijn vriend mij op kwam halen en mij verbaasde met een meisje met een roze jurkje en twee paardenstaartjes in de auto. In eerste instantie natuurlijk niet blij dat hij niet overlegd had , maar al heel snel bleek het een goed idee. Samen buiten spelen, samen pannenkoeken bakken en vooral samen tekenen vielen erg in de smaak. Ik kreeg wel te horen dat ik blijkbaar erg veel parfum op had  (typisch wat ze dan onthouden) Ik ben altijd gek met kinderen geweest maar hier was ik wel erg voorzichtig omdat dit wel eens een toekomstig gezinsplaatje kon worden en de kleine meid ook een nare ervaring ervaring had met 'bonusmamas' 

De klik was er gelukkig meteen en sinds die dag begon dan ons avontuur! Gelukkig hebben wij met zijn allen (de nu niet meer zo kleine meid ) Valerie , haar mama , mijn vriend en ik het goed geregeld. We kunnen goed met elkaar overweg, hebben het gezellig en de communicatie is top. Ben ik overigens heel blij mee want helaas hoor je vaak anders. 

Voordat ik dus mama werd van 2 geweldige mannetjes was er dus al een kind in ons gezin , niet de hele week maar ze hoorde er net zo goed bij. En hoe raar het klinkt , ik denk dat veel van deze bonusmamas kunnen beamen dat je net zo veel liefde voor een kind van je partner kan hebben dan je eigen kids. Krijgen mijn jongens iets wat ze nodig hebben, dan zij net zo goed. Toen er aangekondigd werd dat ik zwanger was vond ik dat dus mega spannend maar er Is dan ook niemand zo enthousiast ( springend door de kamer, twinkelende ogen en niet kunnen stoppen met praten) geweest als Valerie toen ze te horen kreeg een broertje of zusje te krijgen. En dat is eigenlijk ook niet meer gestopt.

Het is opzich ook wel heel gaaf net 12 te zijn en een broertje te krijgen. Valerie is bij elke echo mee geweest, elke afspraak erbij geweest en bewust alles meegemaakt en dat was zo tof ! Ook omdat ze dit nog nooit mee had gemaakt en vooral ook omdat de leeftijd zo leuk is aangezien ze zo bewust alles meemaken.  Vanaf het begin dat Finn begin 2018 geboren werd was het dikke mik tussen die twee en ontstond er een soort van tweede mama in huis wanneer ze bij ons was. En jeetje wat was ik daar blij mee. Niet alleen dat ze zoveel hielp maar vooral dat mn kleine jongen zo fan van haar was. Nu de tweede net 8 weken is en dus nog ieniemienie hoef ik me geen seconde zorgen te maken of ze iets te kort komen want als Valerie bij ons is, tel ik niet meer mee geloof ik. 

Je kan dus wel begrijpen dat ik mega mega blij ben dat mijn jongens zo'n zus hebben en dat ze zo gek zijn op 'onze'  oudste . En echt heel blij met de situatie zoals hij is. Ben benieuwd of er meerdere gezinnen dit zo ervaren ?

Ps.  Ik weet dat Valerie het mee leest. Ik ben kei trots op je ❤