Mijlpalen en verwachtingen...

Dat snap ik! En ergens is dat misschien ook wel verbazing... zeker bij de eerste. Ik merkte dat heel erg bij huis thuis lesgeven. Onze oudste is dus intellectueel wat verder, maar sociaal een beetje langzamer. En het gros van zijn schoolwerk bestond uit tot tien tellen... toen viel bij mij eigenlijk pas het kwartje dat hij dus misschien wat meer uitdaging nodig heeft... maar inderdaad, de toon doet heel veel! Zolang we zelf trots zijn, is alles ok 😁

Ik begrijp helemaal wat je typt. Natuurlijk mag je trots zijn en natuurlijk mag je dat zeggen. Ik ben soms net zo trots of blij voor die kinderen en moeders! Of vind het super knap! 😊 Maar vaak is het de manier hoe iets gezegd wordt. En als er meerdere keren wordt gezegd: “ Kan die van jou dat nog niet?” Dan irriteer ik mij daar aan 😊

Ik ga even een heel onpopulaire mening hebben ben ik bang... Allereerst het stukje "opscheppen": zijn we niet allemaal trots op onze kinderen en vertellen we daar niet graag over? Om dit dan "opscheppen" te noemen vind ik nogal negatief. Ik ben supertrots op mijn kinderen en dat steek ik niet onder stoelen op banken. Zeker met onze oudste van 4,5. Die heeft het niet makkelijk en kampt met een prikkelstoornis. Maar juist daarom ben ik extra trots. Niet alleen op het feit dat hij het op school goed doet, of dat hij "voorloopt" op leeftijdsgenootjes. Maar ook op het persoontje dat hij is of aan het worden is. Hij is lief, behulpzaam en sociaal en dat terwijl ze dachten dat hij misschien wel hartstikke autistisch was. En ja, daar ben ik trots op. Als iemand mij vraagt hoe het met hem gaat, hoe hij het doet, dan houd ik me niet in. Dat heeft absoluut NIETS met mijn eigen onzekerheid te maken. Sterker nog, ik mag mezelf best een zeker persoon noemen. En ik schep niet op, ik vertel gewoon trots over mijn zoontje (en overigens evengoed over de jongste van 2). En even heel eerlijk: ik beperk me niet tot wat hij goed doet. Ik kan ook prima uitwijden over hoe moeilijk het is om een kind te hebben met een stoornis in de prikkelverwerking, hoe dwars hij kan zijn, hoe slecht hij slaapt. Maar positiviteit is troef. Vergeet niet dat de kinderen ook veel meekrijgen van wat je over ze zegt (zelfs al is het onbewust). Ik denk dan ook dat het feit dat het feit dat iemand dit als opscheppen ervaart, in de onzekerheid van de ontvangende persoon ligt. We weten allemaal: ieder kind is anders en ontwikkelt zich anders. Als ik vertel dat mijn kind van 4 tot 100 kan tellen, wil dat niet zeggen dat ik een ander kind of een andere moeder daarmee afval, maar enkel dat ik het heel knap vind dat hij dit kan. En als ik vertel dat mijn kereltje mijn oma van 90 naar het toilet heeft geholpen (en er met uitgestrekte armpjes achter liep voor het geval ze zou vallen), dan wil dat niet zeggen dat ik een ander kind asociaal vind, maar dat ik dit gewoon heel aandoenlijk vind in mijn eigen kind. Maar als het luisterende oor dan vervolgens denkt: "oh, wat een opschepperij, dat kan mijn kind niet, maar ja, ZIJ zal zelf wel onzeker zijn", dan vind ik dat toch een beetje gek. Want laten we het even omdraaien. Als alles wat je in trots vertelt over je kinderen wordt gezien als opscheppen, betekent dit dan dat je je mond dus maar moet houden over je kinderen? Dat je niet meer mag vertellen over schoolprestaties, sportprestaties of hun sociale welbevinden? We mogen tegenwoordig eigenlijk helemaal niets meer, want stel je toch voor dat je een ander kwetst. Maar als je anderen nu al kan kwetsen door over je eigen kinderen te vertellen, dan gaat dit wel heel ver, nietwaar? Als iemand mij dan vraagt: hoe gaat het met L op school? Moet ik me dan beperken tot "goed hoor", en het daarbij laten? Zoals je het zelf al aangeeft: je gaat twijfelen over het kunnen van jezelf en jouw eigen kind, en dus zit het ook een groot deel in je eigen onzekerheid. En dat mag, iedere moeder is onzeker en laten we eerlijk zijn: we doen allemaal maar wat. Des te leuker dat dit soms eigenlijk gewoon heel goed uitpakt. Maar als iemand tegen mij vertelt dat haar kind van 4 tot 1.000 kan tellen, dan kan ik alleen maar denken: knap. De mijne doet dat nog niet, maar dat komt wel. Ik kan overigens nog wel een mooi voorbeeld noemen. Mijn kinderen waren allebei heerlijk gemiddeld als het om de eerste stapjes ging. Beiden liepen met 14 maanden. Tanden krijgen daarentegen: super laat... Mijn jongste is nu ruim 2 en mist er nog een hoop volgens het schema. Mijn oudste is drie maanden jonger dan de jongste van mijn beste vriendin. Die liep nog niet toen de mijne zijn eerste stapjes zette. Niks mis mee, ieder op zijn eigen tempo. Maar ja, ik kon moeilijk tegen mijn dreumes zeggen dat hij niet mocht lopen als het meisje erbij was. Bij de eerste keer dat vriendin zag dat hij liep, was haar opmerking: "maar mijn meisje heeft al zes tandjes"... Wat ik hiermee wil zeggen: veel wordt als opscheppen gezien, maar dat is hartstikke subjectief en hangt af van de toehoorder. Voor zover mijn lange, en wellicht onpopulaire mening. Hopelijk neemt niemand hier aanstoot aan, ik heb het zo respectvol mogelijk gehouden.

Deze mensen praten jouw kind naar beneden zodat ze zelf beter kijken. Zij hebben dat nodig. Het naar beneden praten van jouw kind zegt wat over hun zelf, niet over jullie! Het is slechts hun beeld van de werkelijkheid die ze (ongevraagd) met je delen. Goed dat je er probeer boven te staan. Denk het elke keer als iemand zo'n opmerking maakt. Mij heeft het geholpen en nu denk ik meestal "goh wat fijn voor jou dat jouw kind zo perfect is" en soms spreek ik dat ook gewoon hardop uit. Hun waarheid. Mijn waarheid. 😁