Middelbare school en afleiding

Na de zomer vakantie ging ik weer naar school, even geen gedoe van thuis en mijn gedachten op nul.

Toen ik het op de basisschool in groep 8 had verteld ging het verhaal als een lopendvuurtje door de school en ook door het dorp waar ik woonde. Nergens kon ik normaal buiten zijn zonder valse opmerkingen van leeftijdsgenootjes. Opmerkingen als "verkrachtingskind" of "jij bent vies" waren dagelijkse wat ik voor mijn kiezen kreeg. Vaak heb ik gedacht dat het misschien aan mij lag of dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn maar de gedachten om een einde aan mijn leven te maken waren minder sterk dan mijn liefde voor mijn kleine broertje, wie moest hem helpen? Thuis was het net een strafkamp en omdat ik die pijn amper voelde door wat ee gebeurd is wilde ik wel de boeman zijn en proberen om hem te beschermen. 

De middelbare school was een nieuwe start waarin ik hoopte dat niemand zou weten wat er gebeurd was, helaas was er een meisje in mijn klas die het even vertelde aan de klas toen ik er niet bij was en ik was bang dat ook op school de opmerkingen naar me hoofd geslingerd zouden worden. Ik besloot dat ik me anders ging opstellen, hard, arrogant, ontastbaar en onuitstaanbaar dat was mijn bescherming voor mijzelf. Niks deed mij wat, althans dat liet ik iedereen denken en ik wilde dat iedereen bang voor me was. Dat had ik voor elkaar gekregen de halve school was bang voor me ook de oudere leerlingen en dat voelde voor mij goed omdat ik op dat moment onoverwinnelijk was. Er was alleen 1 jongen op school die mijn aandacht wist te trekken. Ik leerde hem steeds beter kennen en uiteindelijk voelde ik me voor het eerst in mijn leven echt veilig! Ik vertrouw hem blind! Tot op de dag van vandaag staat hij er voor me en beschermd hij mij. Hij kreeg die muur om mij heen langzaam stukje voor stukje weg. 

Toen ik 14 was leerde ik een andere jongen kennen hij woonde bij ons in het dorp. Hij was speciaal hij liet alle vrouwen harten sneller kloppen en de meeste mannen waren bang voor hem. Ik werd verliefd en had me nog nooit zo goed gevoeld bij iemand, we waren jong en hij had geen behoefte aan iets vasts maar daardoor werd mijn gevoel niet minder. Elke dag na school ging ik naar hem toe en zaten we met onze vriendengroep. Ook hij was niet goed genoeg om mee om te gaan volgens mijn moeder en stiefvader en ik mocht hem niet meer zien. Ik deed het toch stiekem dan ging ik toch niet naar school dus ik begon te spijbelen. Nadat ik weer voor de zoveelste x huisarrest had kwam ik erachter dat hij gevoelens voor een ander had en daar een relatie mee had dus nam ik afstand want alleen zo kon ik hem sneller vergeten, dacht ik.

Er was een schoolfeest en daar was die vriend van mij van school ook. Het was zo fijn dat hij er was en ik voelde me zo op mijn gemak! De hele avond zaten we samen bij onze vrienden aan een tafel en voor we het wisten was daar onze eerste zoen. Ik vond het niet eng, ik voelde me goed en veilig. Het hele weekend dacht ik alleen aan hem en toen het eindelijk maandag was kon ik niet wachten om hem weer te zien....

Vanaf dat moment begon het wegduwen en aantrekken tot elkaar pas echt, het was een spelletje maar een verdomd moeilijk en vervelend spelletje. Het ene moment sta je te zoenen het andere moment negeer je elkaar. Waarom was alles zo moeilijk dacht ik. Zijn vrienden snapte er ook niks van en 2 van zijn vrienden begonnen gevoelens voor mij te krijgen en zo hem onderuit te trappen, het eerste waslijstje aan beschuldigingen naar hem waren een feit. - hij was niet goed genoeg voor me - hij is niet te vertrouwen - hij speelt een spelletje - hij gebruikt je. Dat waren standaard dingen die ik hoorde en ik geloofde er niks van! Tot op de dag van vandaag (12 jaar later) is er tussen hem en mij niks veranderd we zijn beste vrienden en die andere jongens? 1 gaat trouwen hoorde ik en de ander zie of spreek ik ook nooit. Zo zie je maar weer dat je gevoel er bijna nooit naast zit...