Mias krijgt EMDR therapie voor zijn trauma(s) & dit is onze ervaring

Elke 6 weken hebben we bij Heliomare een gespreksdag. Het woord zegt het al; een dag/ochtend vol gesprekken met de juffen, revalidatiearts, gedragstherapeut, fysiotherapeut en ergotherapeut van Mias. Tijdens deze gesprekken komt aan bod hoe het met Mias gaat. Zijn er bepaalde doelen behaald? En wat worden de nieuwe doelen? Dat klinkt allemaal heel zakelijk maar het is een heel handig en fijn systeem wat goed werkt. Zo blijf je als ouder altijd goed op de hoogte.

Daarnaast vind Heliomare dat ouders zelf altijd een hele grote stem moeten hebben in het hele plaatje. Tijdens zo'n gesprek kun je ook duidelijk maken wat je zelf graag wilt waar de komende periode op gefocust moet worden. 

Getraumatiseerd 

Tijdens de laatste gespreksdag werd duidelijk dat de juffen en therapeuten denken dat Mias getraumatiseerd is. Ik vond dat nogal een woord, als je snapt wat ik bedoel.  Getraumatiseerd? Hoe dan? Door wat?. Dat was de grote vraag. Ze vroegen of Mias iets heftigs meegemaakt had in de afgelopen jaren? Uuhm genoeg ziekenhuisafspraken, opnames, nare sonde wisselingen, bloedprikken en dat soort dingen ieder geval. Maar of je van dat keertje extra bloedprikken getraumatiseerd raakt? Geen idee... 

Tijdens het gesprek zochten we naar een oorzaak. Op een gegeven moment kwamen we bij de periode waarin Mias overging van een neusmaagsonde naar een PEG sonde. Een sonde rechtstreeks in de maag geplaatst. Dit moest operatief gebeuren, de mensen die ons al langer volgen weten dat de periode daarna lees: 3 maanden  heel heftig zijn geweest voor ons als gezin. Voor mij niet perse traumatiserend, maar meer uitputtend. Toen ik de periode daarna omschreef wisten de therapeuten vrijwel direct dat dit de periode was waardoor Mias getraumatiseerd is geraakt. 

Gemist?

Zoals ik al zei, ik heb die periode ook als heftig ervaren, uitputtend. Maar nooit gezien als traumatiserend voor Mias. Maar nu we er zo over spraken viel bij mij het kwartje pas. Wat erg. Ik heb dat helemaal gemist. Ik heb daar gewoon nooit zo diep over nagedacht. Waarschijnlijk omdat ik door alle toeters en bellen op de automatische piloot stond.

Maar toen ik mezelf in Mias zijn schoenen plaatste voelde ik de angst en onmacht onmiddellijk. Voor de mensen die ons wellicht nog niet zo lang volgen, op mijn pagina kun je de blog lezen waarin ik kort vertel over de periode na het plaatsen van de PEG sonde.

Mias heeft na deze operatie wekenlang op de bank gelegen. Kon niet meer lopen of zelf gaan zitten. Hij kon niet meer zelf eten en kreeg plotseling 24/7 lang sondevoeding. Kortom: zijn conditie ging heel snel achteruit. En gezien zijn geschiedenis met een zwakke spierspanning waren we allemaal bang dat dit het keerpunt was. Het keerpunt waarin Mias zijn spiertjes langzaam hun kracht zouden verliezen. 

Therapie 

Het lijkt me heel heftig om van de een op de andere dag zo op de bank te liggen. Met veel pijn, zonder te kunnen praten, zonder te kunnen eten en je benen die het plotseling niet meer doen. Zelfs naar bed brengen deed te veel pijn. Dus sliep hij weken op de bank met ons. 

Het trauma belemmert Mias nu in zijn doen en laten. Hij is onzeker, heeft faalangst, bang iets verkeerds te doen. Of bang iets te doen waar hij goed in is, wat hij dan ineens niet meer zou kunnen. De gedragspsycholoog vond het de moeite waard om te starten met EMDR therapie. Een therapie die ik alleen bij volwassenen ken, maar blijkbaar is het ook een therapie die veel gebruikt wordt bij kinderen. 

Met EMDR therapie zouden de negatieve gevoelens van die periode minder moeten worden. Daardoor zou hij er dan nu in het dagelijks leven ook minder last van hebben. De therapeuten merken erg dat de onzekerheid zijn ontwikkeling blokkeert.

Ook zijn spraak-taal ontwikkeling blijft hierdoor een groot probleem. Mias klapt nog steeds heel snel dicht en vertikt het dan om ook nog maar 1 woord te spreken. Uit angst. Als wij hem niet verstaan en vragen hem het te herhalen, klapt hij dicht. Hij is bang dat hij het verkeerd doet. Echt, mijn moederhart. Ik vind dat zo verdrietig om te zien. Dat hij die lat zo hoog legt voor zichzelf.  

Sessies

Allereerst moest er een verhaal opgeschreven worden. Het verhaal van die periode, in kindertaal zodat hij het grotendeels zou begrijpen. Wij moesten zelf dat verhaal opschrijven omdat wij natuurlijk het beste weten hoe dat toen gegaan is. Tijdens de sessies zat Mias bij mij op schoot, ik las het verhaal voor en de therapeut tikte met twee zakjes knikkers in een bepaald ritme op zijn beentjes. 

Eerst vond hij het een beetje onwennig, ik zelf trouwens ook. Maar tijdens de 2e sessie konden we duidelijk merken dat er iets in zijn hoofdje gebeurde. Bij bepaalde stukken raakte hij in paniek, werd hij verdrietig of bang. Hij kroop dan tijdens het verhaal helemaal in me. Begon te slikken en kreeg traantjes in zijn ogen. Tijdens het verhaal lieten we ook twee foto's aan hem zien. Kort na de operatie, en thuis op de bank waar hij toen weken heeft gelegen. 

In het verhaal benoemde we de gevoelens die erbij kwamen kijken, en beschreven we zo goed mogelijk hoe het voor Mias moet zijn geweest. Na de 3e sessie merkte we dat er bepaalde stukken niet echt meer een grote impact hadden op hem. En dat is juist een goed teken. We zijn met de sessies net zo lang door gegaan tot hij niet meer zo heftig reageerde op het verhaal als de eerste paar sessies. 

Moe & verandering 

Na de EMDR sessies was Mias steeds onwijs moe. Ook moest hij op sommige momenten ineens heel hard huilen. Na de 2e sessie kwam hij ineens huilend uit het zwembad naar mij toegerend. Ik dacht eerst dat er iets gebeurd was in het water maar Jaylin zei dat er niets aan de hand was en hij ineens begon te huilen. Zo sneu, maar wel een teken dat de EMDR therapie van die ochtend iets gedaan had. 

Na de 4e sessie merkte we ook verschil in zijn doen en laten. Hij begon wat meer dingen te durven. Hij stond  bij de glijbaan en we hoorde hem tegen zichzelf zeggen ''Ikke kan wel''. Hij sprak zichzelf gewoon moed in, zo tof om te zien. Sowieso om het feit dat Mias nog erg weinig praat, maar ook vooral omdat hij hierdoor de kracht vond om echt van de glijbaan af te gaan. 

Al met al hebben wij dus een hele goede ervaring over EMDR therapie bij kinderen. Als iemand aan mij zou vragen of ik zou adviseren om het te gaan proberen is mijn antwoord dus zeker JA! Zeker als je een goede therapeut hebt die jouw kindje maar ook zeker jullie als ouder goed begeleid hierin. 

Mocht je nog vragen hebben over EMDR therapie bij kinderen kun je me altijd even een berichtje sturen.