Met wind in de haren en zon in de rug

De zebra met zijn mooie strepen

“Ik ben Dunya. Eén, twee, drie, test!” klinkt het luid en duidelijk door de kerk voordat de kinderdienst begint. “Denk je dat Dunya in de kinderdienst zou willen bidden op het podium? Denk je dat ze dat durft?” werd me vorige week gevraagd. Ik keek opzij en zag dat ik geen antwoord hoefde te geven. Dunya stond naast me hevig te knikken. Er werd ter plekke een gebed bedacht en Dunya had meteen al ideeën waarvoor ze wilde bidden. In de aanloop naar de kinderdienst oefenen we regelmatig. Dunya bidt dat ze niet meer gepest wordt. Ze bidt voor de dieren en vooral voor de zebra, omdat die mooie strepen heeft en omdat het lieve dieren zijn. Dan zegt ze: “Voor Ellivrio. Dat het goed met hem gaat in de hemel. En voor de ouders wens ik sterkte.” Het komt zo plotseling dat ik tranen in mijn ogen krijg en even wegloop om mijn emoties in bedwang te houden. Maar ik vind het ook erg lief hoe ze het zegt en het wordt dan ook een mooi gebed.

Ekklesia

We horen eigenlijk bij een andere kerk. De Ekklesia Amsterdam. Ik heb me daar zo’n twaalf jaar geleden toevallig aangesloten en ben altijd gebleven. De toespraken en de liederen spreken me erg aan. Maar sinds ik Dunya heb en ze meegaat naar de kerk, merk ik dat ik de rol van de kinderen zo mis. Zodoende komen we ook af en toe hier in de Dominicuskerk, een oecumenische gemeenschap, waar een grote groep kinderen is en waar we allebei met veel warmte en enthousiasme worden ontvangen. Op een zondag in januari komt Dunya uit de kindernevendienst met een briefje. Er komt een speciale kinderdienst en de kinderen mogen aangeven wat ze graag willen doen. “Wil jij daar naar toe?” vraag ik Dunya. Ze knikt. Ik stuur een mail naar het aangegeven adres. Dunya wil zingen en dansen. Maar ze wil ook wel toneelspelen of zo. In maart zijn er drie diensten waarin geoefend wordt voor deze kinderdienst. Daar gaan we naar toe. Na de eerste keer vertelt Dunya dat dansen niet kan, maar wel zingen en toneelspelen. Ze vindt het allemaal prima. Thuis oefenen we de liedjes ook en zodoende staat Dunya vandaag vooraan in het koor, grotendeels uit haar hoofd mee te zingen.

Voorbeden

De voorbeden hebben we ook geoefend. “Rustig en duidelijk praten” zeg ik tegen Dunya. "Net iets langzamer dan je gewend bent.” Ze pikt het meteen op. Samen met een ander meisje, waarmee ze eerder al vriendschap heeft gesloten, klimt ze op het podium als het zover is. Het is de eerste keer dat Dunya zoiets doet, maar ik weet zeker dat ze het heel goed zal doen en dat ze niet snapt waarom dat eng zou moeten zijn. Ik zit vlakbij het podium en zie haar vanaf de zijkant. In overleg hebben we Ellivrio veranderd in “alle kinderen in de hemel”. Dat vindt Dunya ook mooi. Ze leest helder voor wat er op haar briefje staat. Haar vriendinnetje leest ook mooi. Een heel ander gebed, maar juist daarom sluit het zo goed bij elkaar aan. Ik pink stiekem even een traantje weg.

Zegen

Daarna volgt de zegen. Dunya en haar vriendin doen ook hun armen open. Het laatste lied volgt en de meisjes voegen zich weer bij het kinderkoor. “Met wind in de haren en zon in de rug, ligt het land voor ons open. Met jou aan mij zij, met jou op mijn pad, geen kwaad zal ik duchten want jij bent nabij!” Opeens komt er iets uit de lucht vallen. Ik kijk verbaasd op en zie dan dat er allemaal gekleurde slingers, papieren rondjes en hartjes uit het plafond komen. Alsof de hemel opengaat! Het kinderkoor is gestopt met zingen, alleen de volwassenen zingen door. De kinderen zoeken de gekleurde papiertjes en verzamelen ze. Na afloop heeft Dunya allerlei gekleurde slingers om haar nek, die de rest van de dag niet meer af gaan. Ze geniet met volle teugen.

Bloemen

Als ze na de dienst even bij me zit krijgt ze ineens een bos bloemen. En direct daarna een tweede. Een misverstandje in de organisatie, maar dat vindt Dunya helemaal niet erg. Als ze nog een rondje maakt, komt ze terug met een quasi vermoeid gezicht. “Ik wou dat ik niet had gebid” zucht ze. Ik lach. “Ja, nu zegt iedereen dat je het zo goed hebt gedaan. Dat is natuurlijk heel irritant!” Ze knikt. Kijkt nog eens naar haar bloemen en werpt een blik op het podium. Daarna neemt ze afscheid van haar nieuwe vriendin.“Wanneer komen we hier weer?” vraagt Dunya dan. Ik schiet in de lach. “Binnenkort!” beloof ik.

Zingen

Met Palmpasen en met Pasen wil ik graag weer eens in het koor zingen. We hebben de afgelopen weken hier mooie en speciale diensten meegemaakt, maar het zingen in een koor geeft me net een beetje extra voldoening. Dat gaan we doen de komende weken. Lekker zingen en genieten van het koor. Er volgt voor het einde van het seizoen nog een gezamenlijke dienst, dus dan zijn we weer terug in de Dominicus. In de zomer is er bij ons geen dienst en kan iedereen zich op zondag vrijblijvend aansluiten bij het koor van de Dominicuskerk. Daar zal ik deze zomer vast weer gebruik van maken. Deze kinderdienst zullen we niet snel vergeten. Wat een prachtige dienst, met mooie (muzikale) bijdragen van de kinderen en een geweldig einde.