"Mama, ze moet terug in je buik!"

Broer en zus liefde. Onze zoon van 5 en onze dochter van 2 zijn enorm dol op elkaar. Er wordt veel geknuffeld, lieve woordjes uitgewisseld, zoet gespeeld, gedeeld met speelgoed en snoepjes en ze drinken regelmatig uit dezelfde beker, prachtige liefdevolle momenten waar elke moeder (en vader) van gaat smelten. Een band voor het leven, een onvoorwaardelijk liefde naar elkaar.

Broer en zus strijd. En toch, soms kan het ook flink knallen tussen die 2. Ik zeg soms, maar zeg maar gerust dagelijks wel een keer. Emoties lopen hoog op met als gevolg ‘ongewenst gedrag’. Er wordt gegooid, geduwd, gebeten, geslagen, geschreeuwd etc. Veelal probeer ik dit te voorkomen door dichtbij te blijven en in te grijpen waar dit mogelijk is, maar ik kies soms ook bewust ervoor dat ze samen graag even boven willen spelen waarna ik vervolgens na 10 minuten op de kamer sta met een huilend kindje (meestal mijn dochter) in mijn arm.

→ Tip 1: Oordeel niet. Benader de situatie met een openmind. Benoem letterlijk wat je waarneemt. Wat zie je, wat weet je, wat zijn de feiten? Geef beide partijen de ruimte om zijn of haar verhaal te delen en erken de gevoelens (frustratie, verdriet bijv) en onvervulde behoeftes (autonomie, gezien willen worden, affectie etc…) van beide kinderen.

Tja… De kunst is dan vooral om dus dan niet te oordelen. Puur te inventariseren wat er daadwerkelijk is gebeurt. Beide kinderen de mogelijkheid geven om hun verhaal te doen en daarbij niet zelf een kant te kiezen. Tuurlijk troost ik degene met pijn eerst even en erken ik dit, maar veelal is die pijn een gevolg van een frustratie bij de ander. Bijvoorbeeld dat zusjelief de treinspoor kapot maakt die haar broer net vol trots in elkaar had gezet. Geen wonder dat hij daar boos van wordt. Erken die boosheid ook, dat hij boos mag zijn op dat moment, echter pijn doen van de ander is niet de oplossing (grenzen aangeven). Geef eventueel een alternatief; “Zeg met woorden dat je boos bent of als je merkt dat je boos bent en je de neiging voelt om de ander pijn te doen kom dan bij mij”. Echter is dit voor een jonge kinderen soms behoorlijk lastig. Vooral peuter en kleuters leven nog veel in hun eigen wereld. Ze zijn per definitie egocentrisch eigenlijk en nog niet altijd in staat zich te kunnen inleven in de ander. Emoties kunnen ze niet controleren, laat staan daar goed mee om te gaan. Daar komen wij in dus in beeld. Wij moeten ze leren hoe ze kunnen omgaan met de emoties en waar de grenzen zijn en veelal betekent dit herhalen, herhalen, herhalen. 

Pfff... aaaah... grrrr... Elke keer weer herhalen en erop vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt is soms verrekte lastig voor ons als ouders. Want er zijn ook momenten dat wij dat ook even niet kunnen dragen en dan staan we zelf als een klein kind mee te schreeuwen… Voorbeeld doet volgen, ook de minder goede dingen... ;). Maar gelukkig is mama ook maar mens en dus niet perfect. Zeg zelf dan vooral ook sorry als je iets hebt gedaan waar je spijt van hebt. Je hebt lekker staan schreeuwen of mee staan huilen (luchtte wel even op…), of je pakte net even iets te hard het armpje van je kind bij het naar boven begeleiden etc… Zeg dat het je spijt en ook waarom je deed wat je deed en houdt dit bij jezelf. (Het spijt mij dat mama schreeuwde, ik kon even niet omgaan met mijn boosheid, ik voelde me machteloos.) En zorg vooral ook goed voor jezelf. Neem tijd om je eigen glas weer te vullen. Ga alleen wandelen, lees een boek, schrijf het van je af, doe wat jou weer energie geeft. Ook laten zien dat je voor jezelf zorgt is een voorbeeld maar dan wel een hele goeie. 

“Ze moet terug in de buik”. En dan nu over de opmerking van mijn zoon zoals de titel aangeeft… “Mama, ze moet weer terug in je buik”. Een uitspraak die weleens is langsgekomen en dan vooral in drukke periodes waarbij hij minder mamatijd heeft gehad (volle schooldagen, mama werken, volle weekenden). Er is dan meer sprake van jaloezie, irritatie, boosheid, afgunst naar zijn zusje toe. Dit uit zich dan in gooien met spullen, duwen, slaan, schreeuwen, gekke vieze woorden zeggen waarvan hij weet dat wij ze niet leuk vinden. Onacceptabel gedrag vinden wij dat als ouders, daar is onze grens. We gaan elkaar niet pijn doen en zijn zuinig op de spullen die we hebben en bepaalde woorden worden niet geaccepteerd. Echter ben ik overtuigd dat dit soort uitingen van gedrag een gevolg zijn van een onvervulde behoefte. Wat zit eronder? Wat maakt dat een kind dit gedrag nu laat zien?

→ Tip 2: Ontdek de onderliggende behoefte van je kind. Zoek uit wat er achter het gedrag schuilt. Welke behoefte wordt er niet vervuld?

1 op 1 is onze zoon een heel lief, behulpzaam en zorgzame jongen, temperament heeft hij zeker maar dat maakt hem ook zo gedreven is zijn spel en fantasiewereld, prachtig om te zien. Zodra zijn zusje erbij komt en ik aandacht geef aan haar verandert hij in een ‘jaloers monster’ (lekkere oordeel mama). Als zijn zusje even bij mij op schoot zit of als ik even met haar knuffel (nadat ik ook al wel met hem had geknuffeld) begint hij met iets te gooien of hij springt letterlijk bovenop ons. Gevolg is dan dat iemand pijn heeft en daar een reactie op komt. Voilà , daar heeft hij zijn aandacht weer. Precies wat hij wou. Maar niet op de manier die bepaald positief is.

Mijn conclusie in dit geval is dat hij een behoefte heeft aan gezien willen worden. Misschien wel nabijheid en affectie. Kinderen uiten dit naar mijns inziens door middel van aandacht vragen in wat voor vorm dan ook, of dit nou positieve of negatieve aandacht is maakt dan niet meer uit. Gooien, schreeuwen, slaan, duwen, opvallend gedrag waarvan ze weten dat mama (of papa) er wel op gaat reageren. Negatieve aandacht is ook aandacht maar natuurlijk niet heel leuk en gezellig en als dit te vaak aanwezig is niet bepaald goed voor het ontwikkelen van een positief zelfbeeld. Nu heb ik denk ik uitgevogeld welke behoefte niet wordt vervuld, tijd voor de volgende stap...

→ Tip 3: Ga in gesprek met je kind. Kies een moment dat je echt even kan kletsen, 1 op 1. in de auto of tijdens een kopje thee. Kies een bewust moment dat je kind helder is en zijn aandacht erbij kan hebben. Na een drukke schooldag is misschien niet het beste moment.

Tijd dus voor even een gesprek. Ik heb meerdere keren met hem gesproken over dit specifieke gedrag. Ik begon eerst met hem te vragen of hij het goed vond om even te kletsen over iets waar ik mij zorgen over maak. Kinderen zijn van nature loyaal en bereid te luisteren echter zijn er regelmatig factoren waardoor dit niet kan… Nadat hij bereid was naar mij te luisteren begon ik mijn verhaal. Dus over het bespringen, het schreeuwen dat ze terug in de buik moest en zoals het gooien met iets en dat mij opviel dat dit vaker leek te gebeuren als zijn zusje erbij was. Ik luisterde actief naar wat hij te vertellen had. Hij vertelde dat hij het niet altijd leuk vond dat hij een zusje had omdat hij graag mama voor zich alleen had en vond het niet eerlijk dat zij nog wel bijvoorbeeld ‘mamamelkje’ kreeg en hij niet, ook vond hij dat ze vaker bij ons in bed sliep dan hij. Ik gaf hem de erkenning door te zeggen dat hij soms dus liever even geen zusje had zodat hij alle aandacht weer had en dit niet hoefde te delen met haar. Hij beaamde dit en ik vroeg hem toen hoe we het konden oplossen. Er kwamen meerdere ideetjes zoals vaker samen met hem slapen maar wat er vooral uitsprong is dat hij vaker even alleen met mij wat wou doen.

→ Tip 4: Zorg voor 1 op 1 tijd met je kind. Maak bewust plannen samen. Mama-zoon uitjes. Papa- zoon uitjes, Mama- dochter uitjes, Papa-dochter uitjes.

Dus ik stelde voor dat we dit vaker gingen doen en we planden diezelfde week nog een middagje naar het bos samen en als ik even een boodschapje moet doen neem ik hem vaker mee. Daarnaast gaat zijn zusje nu ook weer 1x per maand vaker naar de opvang zodat ik een dag (middag) alleen met hem heb en dan doen we wat leuks. We gaan ook 1x in de maand samen naar onze lieve Ceciel. Ze geeft voetreflexmassage in ons dorp en hij geniet enorm van de massage, alleen al dat momentje delen met mama doet hem (maar ook mij) goed. Hij mag daar lekker klooien met de behandelstoel en heeft onze volle aandacht. Daarnaast is voetreflex ook nog eens zeer zinvol voor zowel jong als oud. Ik ga zelf ook elke 6 weken. Ik kom helemaal zen terug

Bonustip: Lees je eens in over voetreflexologie en vind iemand bij je in de buurt, echt een aanrader en het wordt zelfs door vele zorgverzekeraars vergoed!

Ik hoop dat mijn verhaal en bijkomende tips je kunnen helpen om het beste uit het ouderschap te kunnen halen.

Je kunt mij verder vinden op instagram @kind_als_generatiespiegel, ik post regelmatig wat over mijn leven als moeder met als levensmotto: Haal het beste uit je leven met kinderen als jouw spiegel en ontwikkel jezelf, oordeel niet over de ander, help juist door te luisteren en je kennis en ervaringen te delen.