Mama, wat is het nut van... jouw kanker?

Door al haar vragen heen hoor ik wat Yara bezig houdt en hoe ze de grote wereld om haar heen ziet en ervaart. Maar tegelijkertijd ook hoe Wijs ze (al) is! Soms zou je bijna vergeten dat ze nog maar 6 is…

Zo liepen we vanmiddag samen naar huis. Het was heerlijk weer. We verwonderden ons over de kleurenpracht om ons heen! Geen een blad is hetzelfde. Evenals de paddestoelen die in allerlei vormen en kleuren hun kopjes boven de grond uit hebben gestoken. De zon verwarmde onze bolletjes en ik denk terug aan vroeger toen ik zelf een jaar of zes was. Toen liepen we in november toch vaak al met dikke jassen, mutsen en wanten aan. Met de laarzen door de sneeuw. En nu.. nu is het een warme herfstmiddag.

Ineens realiseer ik me dat Yara al een tijdje stil is… ik kijk naar haar en zie hoe diep ze in gedachten is. Inmiddels heb ik wel geleerd; als het niet nodig is kan je haar daar maar beter niet uithalen. Dat geeft dezelfde reactie als iemand wakker maken met een emmer ijskoud water. En dat willen we niet. We lopen nog een stukje verder en dan opeens knijpt ze zachtjes in mijn hand. “mama…” zegt ze… “ik zat eens na te denken… Dat oude mensen dood gaan… dat snap ik wel. De wereld zou anders veel te vol worden” Ik voel dat er nog wat achteraan komt dus ik knik… en ze gaat verder; “ maar wat is het nut van jouw kanker dan?”

Blijkbaar had ze hier zelf ook al over nagedacht want voor ik antwoord kon geven deed ze dat zelf al. Met stralende ogen kijkt ze me aan en zegt; ” ik denk om te ontdekken hoe sterk je bent..”