Mama! Wakker worden!

Het is 1.18 uur afgelopen nacht. Siem komt naar me toe, maakt me wakker en zegt: "mama! mama! De tand is eruit!" Ik schrik wakker en pak halfslapend dat kleine tandje van hem aan. Zelfs in het donker zie ik hoe trots hij is dat het ondertand er uit is gekomen. Siem is al 6, in augustus al 7 en de meeste van zijn klasgenootjes en vriendjes zijn al aan het wisselen of hebben zelfs al 'grote-mensen-tanden'. Siem niet. Hij is 'laat' en waar de tandarts elk half jaar weer kijkt tijdens de controles, concludeert ze elke keer 'nee, nog muurvast'.  Dus toen afgelopen maandag in een keer een ondertand wel heel snel ging wiebelen werd het serieuze business voor het mannetje. Hij was opgetogen want "zijn tand ging er nu óók uit". 

Die opgetogenheid was een dag later verdwenen, gisteren kwamen wat tranen bij, had zelfs bloed bij het eten van een banaan en vond het allemaal toch niet zo tof als dat hij dacht.. (haha, schatje).  Maar ik had me zelf eigenlijk ook nog niet zo goed ingelezen, want moet je nou juist die tand eruit trekken of het zo laten zitten? Na wat gegoogeld te hebben las ik dat het beter was om hem te laten zitten onder het motto "De natuurlijk werkt zelf, die tand valt er wel uit". 

We hebben hem dat goed uitgelegd en in bed gelegd wel met de troostende woorden dat het waarschijnlijk niet zo lang meer zal duren. Dat hij 6 uur later aan mijn kant van het bed zou staan met het tandje in zijn hand had ik dan weer niet verwacht. Want, waarom in the middle of the night? En dat tandje kon ik nauwelijks zien (of lag dat aan het tijdstip?) Wát een klein tandje en wat een heisa daarover..  Ha, en dat was slechts de eerste, van het eerste kind. We kunnen ons lol nog op ;-)