Mama, mama, ik kan niet staan! #3

Als we voor onze afspraak in het ziekenhuis aankomen moeten we een poosje wachten. Dan komt een assistent ons halen en bekijkt de voeten van onze dochter. Er is naar zijn mening niet vreemds aan te zien en als hij klaar is roept hij zijn supervisor erbij. Het is een kinderarts die langs gaat komen. Ook dat duurt een tijdje en als hij er is oogt hij gehaast. Hij vraagt onze dochter een stukje te lopen. Ze doet het wel maar het ziet er gek uit. Ze waggelt meer als een soort pinguïn. Het is voor ons duidelijk te zien dat ze haar voeten niet goed afrolt en haar enkels niet gebruikt om de voet goed neer te zetten. Maar de kinderarts is een andere mening toegedaan. Hij bestempeld het probleem als ‘platvoeten’. Dat ze daar niet eerder last van heeft gehad en voor de infectie normaal kon lopen heeft hij geen boodschap aan. Voor we het weten is hij al weer weg en is ons consult afgelopen. We krijgen een nieuwe datum voor een volgende controle een week later.

In die week die volgt verandert er niet zo veel. Ze loopt wel wat, maar het gaat nog steeds moeizaam. Als we nog een keer  met onze zorgen bellen krijgen we te horen dat het waarschijnlijk een restverschijnsel is van de infectie. Over de vermeende platvoeten word niet meer gesproken. Ook bij de controle een week later word het nogmaals herhaalt dat het een restverschijnsel is. Het zal in de weken die volgen beter moeten worden. 

We laten ons overtuigen en gaan door met de dagelijkse gang van zaken. Omdat wij haar elke dag zien valt het ons minder op dat ze toch wat verandert. We zien wel dat het lopen niet beter word en dat ze af en toe pijn aangeeft bij het lopen maar het word een onderdeel van haar op de een of andere manier. 

“Voetjes doen zeer”. Dat is wat ze soms zegt. Maar we weten niet goed wat we moeten doen. De arts in het ziekenhuis heeft meermaals gezegd dat we geduld moeten hebben en dat het weg zal trekken. 

5 weken na de ziekenhuisopname gaan we een weekje op vakantie in een huisje op een bekend park. Ook mijn ouders gaan mee en zij komen later op de dag. Daarom besluiten we eerst met ons drieen te gaan zwemmen. Het water is lekker, het zwembad leuk. Maar als we terug komen na een uurtje is onze dochter echt helemaal op en gaat slapen. Mijn ouders arriveren ondertussen ook en als onze dochter uit bed komt en ze haar zien schrikken ze. Voor hun was het al een week of 2 dat ze haar niet gezien hadden en wat ons niet meer op viel zien hun wel. Een meisje wat amper nog normaal kan bewegen. Zeker na het zwemmen zijn alle bewegingen houterig. Ze ziet bleek en is voor haar doen timide. dit was waarschijnlijk ook thuis al wel maar oo dat moment bekijken we haar met andere ogen en zien wat mijn ouders zien.

Mijn moeder bedenkt dat ze een bevriende kinderarts kan bellen of zij naar haar wil kijken. Deze arts is net van vakantie terug en wil haar wel zien. Deze arts kent onze dochter al van baby af aan. We kunnen 3 dagen later, nog tijdens onze vakantie, langs komen op het spreekuur. Dit is in een ander ziekenhuis in de buurt en valt gelukkig onder de second opinion. 

Als we op dinsdag bij haar op het spreekuur zitten ziet ze direct dat het niet zo goed gaat met onze dochter. “Zo ken ik haar niet” geeft ook de arts aan. Ze gelooft niet dat dit restverschijnselen zijn en besluit opnieuw onderzoek te gaan doen. Ze regelt dat we bloed kunnen laten prikken, dat we een afspraak krijgen bij een neuroloog en dat ze een aantal keer fysiotherapie mag volgen in een verwarm zwembad in het ziekenhuis. Eindelijk gebeurt er iets en we hopen dat we nu achter de oorzaak kunnen komen van haar klachten. Ondertussen groeit de bezorgdheid weer. 

Wat is er toch met ons meisje aan de hand...