Mama, mama, ik kan niet staan! #2

De nacht in het ziekenhuis gaat langzaam voorbij. Elke keer dat ze mijn dochter komen controleren word ik wakker en dat doet mijn nachtrust geen goed. Ook het inklapbed is met mijn zwangere lijf niet prettig. Mijn dochter slaapt vooral en ze ligt er rustig bij.
De volgende dag komt mijn man weer en ook mijn ouders komen kijken hoe het met haar is.

 Er is weinig verschil met de nacht. Ze slaapt nog steeds veel en als ze wakker is ligt ze rustig naar het tvtje te kijken. Verder wil ze maar weinig. Het is onze eerste echte ervaring met het ziekenhuis en wat ons vooral verbaast is hoe vermoeiend het is om een hele dag op een opklapbed alleen maar te wachten. We willen haar ook niet alleen laten en blijven dus de hele dag op de kamer. Het is precies die week bloedheet buiten en de koelte binnen in het ziekenhuis is wel welkom. Zeker omdat ik er thuis al meer last van had met mijn zwangere lijf is dat wel heel prettig. 

Ik stoor me wel wat aan de assistent artsen die elke keer tegen mijn moeder beginnen te praten. Ik weet dat ik er jonger uit zie dan ik ben en mijn moeder ook dus ik snap de vergissing wel. Maar ik heb niet de kracht om op te staan en laat het dus gebeuren. Pas als mijn moeder demonstratief haar hoofd naar mij draait en niet antwoord valt het kwartje bij de artsen. Daarna gaat het gelukkog wel goed en hrbben ze in de gaten dat ik haar moeder ben. 

De 2e nacht neemt mijn man op zich. De dag daarna is ze wat meer wakker en ze lijkt wat op te knappen. We mogen haar ook even in het bad doen. Dat vind ze echt heerlijk en ook wij genieten ervan. De nacht daarna neemt mijn moeder op zich en wij gaan samen naar huis. Als we buiten komen slaat de warmte als een deken om ons heen. We willen gelijk even bij iemand anders langs die het moeilijk heeft dus het komt goed uit dat we even samen weg kunnen. Het is fijn om samen uit het ziekenhuis te zijn, maar het voelt ook verscheurd zo ver weg van haar. In de ochtend  zijn we weer in het ziekenhuis als de uitslagen komen. Het blijkt dat onze dochter geen hersenvliesontsteking had. Dat is goed nieuws! Ze blijkt een virus infectie te hebben gehad met nekklachten die leken op een symptoom van hersenvliesontsteking. Ze besluiten dat ze de volgende dag naar huis mag. Gelukkig is ze ook echt al weer een stuk beter en ze begint zich ook wat te vervelen. We geven haar een stapeltje folders om in te kijken en ze ligt vervolgens een tijdje tegen het kussen aan met een nepzonnebril op folders te kijken. Het ziet er wel heel schattig uit. Als ze het zat is begint ze de folders te verscheuren en we laten haar lekker gaan. 

Die dag mag ze gelukkig ook van het infuus af en op antibiotica pillen verder. De pijnstillers worden nog gegeven tot ze het ziekenhuis verlaat. 

Als het vrijdagmorgen is mag ze naar huis. De verpleegkundige regelt haar ontslagpapieren en medicatie. Als we alle spullen verzamelt hebben en gedag hebben gezegd kunnen we gaan. We lopen door de ziekenhuis gang en ik zie haar nog voor me lopen op haar roze schoentjes. Ze loopt moeilijk en lijkt zich stijf te bewegen. Ik sus mijzelf dat het logisch is na die dagen in het ziekenhuis en ook de infectie zal vast nog niet helemaal weg zijn.
Eenmaal thuis gaat ze lekker slapen en wij proberen een beetje bij te komen. De rest van de dag is er niks byzonders. Ze speelt wat, we eten en ze gaat al vroeg weer slapen. De speen die we een paar weken ervoor hadden weggehaald heb ik haar teruggeven voordat we naar de huisarts moesten en ze vind het heel erg fijn dat ze hem (tijdelijk) terugheeft. Ze valt er rustig mee in slaap.
Na een nacht goed slapen staan we de volgende dag wat later op. Het is zaterdag en we hebben geen plannen. Onze dochter slaapt ook lang. Ze zal ook bij moeten komen van alles wat er gebeurt is. Als ze wakker is en gaat spelen op de grond merken we op dat ze niet meer wil lopen. Ze beweegt zich billenschuivend over de grond. Dat is raar. Ze loopt al bijna een jaar en billen schuiven deed ze zeker niet meer. Die hele dag blijft ze het doen en ook op zondag wil ze niet lopen. We besluiten het ziekenhuis op te bellen en we mogen diezelfde dag nog op controle komen…