Mama, mama, ik kan niet staan! #1

"mama, mama, ik kan niet staan".

Met die woorden veranderde het leven van ons dochtertje. Ze was toen net 2 jaar oud. De ochtend van maandag 17 juli was al vroeg begonnen. Nog voor 6 uur was ze wakker geworden van mijn man die naar zijn werk ging. Ik was 3 maanden zwanger  van de 2e en ik hoopte dat ze weer in slaap zou vallen zodat ik ook nog even kon blijven liggen. In eerste instantie was ze weer stil. Tot om half 7 ook de buurvrouw vertrok en ze wat begon te huilen. Ze was nogal een dwingelandje en ik besloot even af te wachten en naar haar toe te gaan als ze stil werd. Na 10 minuten werd ze inderdaad stil en op het moment dat ik naar haar toe wil hoor ik haar in paniek roepen. "Mama, mama, ik kan niet staan". Het klinkt serieus en ik haast me naar haar toe. Ondertussen vraag ik me af wat er kan zijn. Is ze boos geworden en heeft ze zich misschien bezeerd? Is ze gevallen in haar bed? Ik kom haar kamer binnen en zie haar op haar rug in bed liggen. Ze kijkt me aan en ik zie de paniek in haar gezicht. Ik til haar op en neem haar mee naar mijn eigen bed. Ze trilt helemaal. Ik heb haar een tijdje op schoot en merk dat ze ook wat warrig overkomt. Ze is nog maar net 2, maar een hele pientere dame normaal gesproken. Omdat ik toch ook wil weten waarom ze niet kon staan zet ik haar op de grond. Inderdaad zakt ze door haar benen heen. Ik besluit om de huisarts te bellen zodra het kan. Ik leg haar in mijn bed en maak een flesje pap klaar. Als ze dat ook niet wil word ik bezorgd. Koorts heeft ze op dat moment niet  en dat stelt me toch ook weer wat gerust.

Samen met haar wacht ik tot de huisarts te bereiken is en om stipt 8 uur hang ik aan de telefoon. We krijgen een afspraak om kwart over 10. Pfff zo lang nog. Om de tijd te doden ga ik douchen en ondertussen leg ik haar zo neer dat ik haar kan zien. Ze kijkt me bijna apathisch aan. Het voelt niet goed.

Een half uur te vroeg zijn we bij de huisarts. Ze is wel wat alerter dan thuis inmiddels. Ik merk in de wachtkamer dat ze de andere kinderen wel hoort maar er niet naar kijkt. Ze lijkt haar nek niet te willen bewegen.

Bij de huisarts binnen checkt hij van alles. Op dat moment heeft ze wel hoge koorts. hij vermoed dat ze een koortsstuip had thuis waardoor ik op dat moment geen koorts meette. Hij doet verschillende oefeningen met haar en ik merk dat ze vooral gericht zijn op de vraag of ze haar kin op haar borst kan leggen. Ik zie dat het allemaal niet goed lukt. Ik besef me dat er mogelijk sprake kan zijn van een hersenvliesontsteking. Als de huisarts  vervolgens aan me vraagt of ik vervoer heb naar het ziekenhuis word ik bang. Hij wil dat ik daar naar toe ga met haar om 'dingen' uit te sluiten.

Eenmaal in de auto raak ik in een soort shock. Ik weet niet meer hoe ik bij het ziekenhuis moet komen en ik besluit naar huis te rijden om een andere buurvrouw te vragen met me mee te gaan. Mijn dochter valt een aantal keer bijna in slaap in haar autostoeltje en ik roep naar haar dat ze wakker moet blijven. Ik ben veel te bang dat het anders echt misgaat. Eenmaal thuis is de buurvrouw er niet en ik bel mijn man. Gelukkig is hij redelijk dichtbij aan het werk en hij komt naar huis. 

Als hij aankomt heb ik haar al in de auto gezet met handdoeken voor het zijraam vanwege de zon. Ik hoop dat het haar wat koelte brengt. Mijn man rijd flink door en bij het ziekenhuis aan gekomen tilt hij haar met stoel en al uit de auto. Ik ren half achter ze aan. 

Binnen blijkt dat ze ons al op staan te wachten en een team neemt haar mee naar een onderzoekskamer. Ik ben de laatste die daar aankomt en er komt een tv ploeg op mij af of ze in de kamer opnames mogen maken voor een nieuw programma. Ik wil alleen maar dat ze ons met rust laten en weiger. De artsen zijn me dankbaar. In hoog tempo word ze onderzocht en er word bloed en urine afgenomen. Dan willen ze ook een  ruggenprik doen. Mijn moeder is er inmiddels ook bij gekomen en na een blik op mijn dochter belt ze ook mijn vader om te komen. Ze ziet er echt slecht uit en ook zij vertrouwd het niet. Mijn man en ik krijgen het advies om niet bij de ruggenprik te zijn en mijn moeder bied aan om te blijven. Wij wachten buiten de kamer en achteraf maar goed ook. Het schijnt afschuwelijk te zijn geweest. Ze hebben 7 keer moeten prikken en de naald is door haar tegenstribbelen zelfs wat krom gebogen in haar rug. 

De arts geeft aan dat ze haar gaan behandelen voor hersenvliesontsteking al is die diagnose nog niet zeker. De definitieve uitslagen komen pas 3 dagen later. Daar kunnen ze niet op wachten en ze willen direct starten met een antibiotica infuus en pijnstillers.

Ze krijgt de kamer tegenover de verpleegpost en ons word verteld dat ze daar de komende dagen zal blijven. Mijn man gaat spullen halen voor haar en ook voor mij. Ik zal de eerste nacht op me nemen. Als iedereen weg is en mijn dochtertje ligt te slapen zit ik verdoofd naast haar. Het is allemaal zo snel gegaan dat nu pas het besef komt wat er gebeurd is. Ik ben bang dat het verkeerd af loopt en laat de tranen lopen...