Mama kwijt

Handig zo vlak voor kerst: click and collect. Zodat je toch nog een soort uitje hebt met een kleuter die tegen de muren opvliegt. Zo'n tripje met de skelter naar het winkelcentrum helpt je ook weer een uurtje verder tijdens zo'n eindeloze dag. 

Ik sloot achteraan de korte rij bij de afgeschermde ingang van de winkel. Het duurde Loran direct te lang, hij wilde gaan spelen op het indoor speelpleintje vlak om de hoek. Van mij mocht het: gecontroleerd loslaten, dat is ouderschap. Dus ik drukte hem op het hart niet ergens anders heen te gaan en dat ik gauw achter hem aan kwam en hij rende blij weg. Toch was hij er snel klaar mee en toen hij terug naar mij wilde was hij de verkeerde kant op gelopen. 

Vijf minuten later zag ik hem niet in het speeltuintje en we liepen elkaar te zoeken. Gelukkig was het niet zo druk in het winkelcentrum en zag ik Loran alweer gauw, pompon op zijn muts. Hij huilde niet, maar ik zag de paniek in zijn ogen en hij riep me zachtjes. 

Toen hij me zag kwamen de tranen. Hij sprong tegen me op, omklemde me met armen en benen en huilde gierend. Mijn ogen schoten ook vol. 'Ik ben hier kanjertje, ik ga niet meer weg, ik hou je vast, huil maar.' Ik streelde zijn haren en zijn rug, hij had het er warm van. Opa was bij de visboer geweest en zag ons toevallig staan. Hij maakte grapjes met Loran en toen beloofde ik hem een croissantje en was het weer goed, maar toen we even later nog even gingen spelen hield hij me goed in het oog!

Fotocredit: Jamie Templeton via Unsplash