3 jaar geleden
"Mama, hij spreekt een andere taal"
Zei ze terwijl we een gesprek voerde met de pakketbezorger, die echt mega zijn best deed om ons te woord te staan. Ik schaamde me kapot toen ze dat zei🤣 maar waarom eigenlijk?
Omdat die beste man zo zijn best deed om ons te woord te staan, maar zijn moedertaal duidelijk, zelfs voor een kind, niet Nederlands is?
Omdat mijn kind een verschil ziet en deze hardop uit spreekt?
Ik schrik uiteindelijk meer van mijn eigen reactie, dat ik schrik van haar observering en mijn poging tot het weg te wuiven. Want waarom wegwuiven? En niet gewoon uitleggen, dat deze man waarschijnlijk niet in Nederland is geboren of in elk geval niet opgevoed is met de Nederlandse taal, maar nu overduidelijk probeert de taal onder de knie te krijgen!
Misschien komt het, omdat het je tegenwoordig lastig wordt gemaakt om een mening te hebben over iemand van een andere afkomst.
Alsof een mening per definitie iets ergs is.
Alsof een verschil per definitie iets ergs is.
Of maakt een verschil, juist het verschil?
Geen mens is hetzelfde ten slotte!
Aan de ene kant willen we allemaal onszelf zijn en daarin geaccepteerd worden, maar aan de andere kant is er nog altijd maar weinig acceptatie voor een ander. Het een werkt niet zonder het ander.
Laatst had ik het met Eva over kleding. Zij vind dat jongens broeken dragen, maar geen jurkjes of rokjes. Dat vind ze raar. Dat hoort niet. Ik vroeg haar waarom ze dat vind, wij hebben haar dat in elk geval niet geleerd. "Nou dat hoort niet..."
"Maar waarom dan niet? Als jij nou met een jongen kleding gaat kopen en jullie vinden allebei hetzelfde jurkje en dezelfde broek leuk. Dan mag hij dat jurkje niet aan, maar jij wel die broek en dat jurkje? " Ze wist er geen antwoord op en werd een beetje boos. Zware kost voor een 5 jarige natuurlijk! Maar ik had deze opmerking niet echt verwacht van haar.
Eva draagt een insuline pomp in een buikzakje om haar middel en een sensor op haar bovenarm. Zeker nu met de warme dagen zie je alles. Ze bekommert zich er gelukkig niet meer om. Maar begin van het jaar zag ze op school en in haar familie, dat zij dus anders is dan de rest. Want zij draagt een pomp en een sensor en dat vond ze niet mooi! "Mama! Jij draagt ook geen korte mouwen vanwege je sensor!" Zei ze zoekend naar erkenning. Ik heb haar uitgelegd dat ik dat zeker wel doe als het weer erom vraagt. En ik vind het niet raar dat ik het heb en ik vind het ook niet raar dat zij het heeft. Iemand anders heeft misschien weer een rolstoel, een beugel of een bril. Iedereen heeft wel iets wat hem of haar anders maakt! En dat verschil is niet verkeerd, eng, lelijk of raar. Het is een verschil dat die persoon, tot die persoon maakt.
Allemaal hetzelfde zijn is ook maar saai!
Maar daarom schrok ik misschien ook wel van mijn poging tot wegwuiven van de opmerking die ze over de pakketbezorger maakte. Het verschil van deze man, maakt hem wel die man! En dat is niet erg, of raar of verkeerd!
Het maakt hem de pakketbezorger waar Eva al de hele dag op aan het wachten was, want hij kwam 2 prinsessenbarbies brengen die ze zelf had uitgezocht voor haar goede rapport!
