Mag jouw kind oorbellen?

Ik was zelf een jaar of 10 voordat ik oorbellen durfde. Oh wat hikte ik hier tegen aan zeg. Uiteindelijk, met veel buikpijn, toch op de stoel gaan zitten. En ja natuurlijk, de pijn viel hartstikke mee! Enkele jaren later liet ik ook een tweede gaatje prikken en zelfs aan één kant een derde gaatje. Dit was een soort “vriendschapsgaatje” met een vriendin. 

Toen ik zelf een dochter kreeg, kreeg ik wel eens de vraag of ik geen oorbellen bij haar wilde. Ik dacht hier even over na en besloot: nee. 

Als ik haar als baby oorbellen zou geven, was dit omdat IK het wilde. Niet omdat zij het zo graag wilde. Ik vond dat ze haar eigen keuze mocht maken wanneer ze er aan toe was. Ergens was het misschien wel makkelijker geweest als ik de keuze had gemaakt. Want wat als ze, net als ik, ook zo graag gaatjes zou willen? Maar niet zou durven?  

Mijn oudste dochters gaven afgelopen jaar wel vaker aan dat ze wel gaatjes wilden. Maar, nu nog niet. Mede dankzij de YouTube filmpjes van familie vloggers waarin het kind dan heel hard gilde tijdens het schieten van gaatjes, stelden ze het nog wel even uit ;) 

Tot afgelopen vrijdag. Van de een op de andere dag zei Evi, onze oudste dochter van net 7, aan dat ze wel gaatjes wilde! En wel morgen! 

uhh… oké? Weet je het zeker? JA!! Oké, als je morgen nog steeds wil, dan doen we dat!

En ja hoor, de dag erna wilde ze het nog steeds. Dus hop, naar de sieradenwinkel (en snel, voordat ze zich bedenkt ;-))

Even schrikken was het, tranen wegvegen, en daarna een big smile. Yes! En wat was ze trots op zichzelf! Hele verhalen hoe zeer het even deed maar nu al weer niet en dat ze ze aan iedereen wilde showen etc etc. En ik op weg naar huis, fietste met een big smile rond. Wat was ik trots! Helemaal vanuit haarzelf bedacht en doorgezet. De topper!

Eenmaal thuis vertelde ze stoer hoe het allemaal wel niet ging. Gelukkig liet ze de pijn een beetje weg voor haar zusje. 

Na het hele (spannende) verhaal, wilde haar zusje Lynn van 4 ook wel gaatjes. Wat?! Weet je het zeker?! Jaa ! Oké, als je er morgen nog zo over denkt dan mag dat.

En ja hoor, ze verbazen mij iedere keer… ook Lynn wilde gaatjes en ging gewoon op de stoel zitten :-)

En Lynn gaf geen kick! Schrok even, maar stond daarna gewoon op alsof er niets was gebeurd. We waren zo trots op haar. Evi vond het super stoer “ze is nog stoerder dan ik, want ze moest helemaal geen traan laten!” En ook Lynn hele verhalen daarna hoe goed het wel niet ging en aan wie ze het wel wilde showen. Huppelend naar de fiets. En ik? Ik fietste met een driedubbele smile naar huis. Wat een stoere meiden heb ik! 

De komende dagen zijn we nog even druk met showen van oorbellen. Maar dat is het waard :D