8 jaar geleden
Let's pray for peace
Na wat er vandaag is gebeurd in België vraag ik het me ineens af... Op wat voor wereld heb ik mijn kind gezet?
Sommige mensen krijgen geen kinderen omdat ze niet willen dat ze dezelfde lichamelijke of geestelijke problemen krijgen als zijzelf. Ik ken deze mensen… ik heb bij het krijgen van mijn kindje hier niet over na gedacht… niet nagedacht over: Misschien krijgt Juna wel lichamelijke problemen, trombose, astma, allergieën of erger nog: kanker. Ik dacht maar aan 1 ding, moeder worden. Ik dacht altijd dat ik al geboren werd als moeder. En zo voel ik het nu ook. Ik voel me zo gelukkig nu ik moeder ben. Ik mag zorgen voor iemand waar ik zo veel van hou. Ik zou niet anders willen.
Maar na wat er vandaag gebeurde in België, en ik me besefte dat het nu echt heel dichtbij is… dichterbij dan Parijs. Vroeg ik het me ineens af: Op wat voor wereld heb ik mijn kindje gezet. Had ik dit wel moeten doen? Van te voren kun je niet weten hoeveel je van je kind zal houden. Ik heb het nu ervaren… Het maakt me bang. Op Facebook zag ik laatst een filmpje van een man met zijn 2 dode kinderen in zijn armen, schreeuwend waarom zijn kinderen dit hadden verdiend, wat zijn kinderen verkeerd hadden gedaan. Eerst was ik gechoqueerd dat dit op Facebook te zien was. Daarna sprongen de tranen in mijn ogen en sloeg mijn hart een slag over van schrik. Nu ik moeder ben kan ik me niks ergers voorstellen dan mijn kind te verliezen. Ik ben bang, bang dat dit dichterbij zal komen en ons zal treffen. Bekenden, familie, maar vooral mijn kind. Ik kan haar niet beschermen hiervoor. Nu kan ik me geen leven zonder haar voorstellen en ben ik zo blij dat ik het voorrecht had om moeder te worden. Maar als de aanslagen straks nog dichterbij komen vraag ik me af hoeveel moeders met mij hun kind dit niet hadden willen laten doormaken. Ik ben niet gelovig maar: Let’s pray for peace.
Kaytje
Heel mooi geschreven. Die gedachte heb ik ook steeds vaker. Op wat voor wereld heb ik mijn kinderen gezet. Dit is niet wat ik voor mijn kinderen in gedachten had. Ik zie die dromen van kinderen van vrolijk spelende kinderen in een groen weiland, terwijl wij (mijn man en ik) op een kleed zitten te picknicken nog zo voor me. Dat is wat ik voor mijn kinderen wilde. Vooral bij de laatste is het nogal beladen. Terwijl ik zielsgelukkig mijn net geboren dochtertje in de armen had werden ongeveer 6 uur rijden hier vandaan mensen doodgeschoten. 13 november moest een gelukkig dag worden, maar het werd een dubbele dag. En nu. Nu is het nog maar een paar uurtjes rijden vanaf huis. Laten we hopen dat België de laatste keer was. Hoewel ik bang ben dat dat niet zo zal zijn.