Kon ik je maar elke dag bij mij hebben...

Een eerste post, mijn eerste blog. Hier wil ik toch even tijd in steken. Ik wil graag met deze blogs mijn leven in de kijker zetten. Andere mama’s vinden die hetzelfde ervaren en meemaken.

Ik heb twee prachtige kerels op de wereld gezet. Wout en Lucas. Wout is 7 jaar en Lucas 6 maanden oud.

Met Woutje heb ik co-ouderschap. Eén week bij mij en één week bij zijn papa. Ik wil in deze blog even laten weten en vertellen hoe ik daar mee om ga en hoe ik mij daarmee voel.

1 januari 2015. Ik herinner mij het nog alsof het gisteren was. De dag dat ik en zijn papa besliste om te scheiden van tafel en bed. Ik nam Wout mee naar mijn ouders. Op dat moment was ik maar 23 jaar oud. De meeste meisjes op die leeftijd zijn nog jong, hebben geen kinderen en nog een heel leven voor zich.

We beslisten al snel om co-ouderschap in te roepen. Wout was nog geen 2 jaar oud. Was het te snel? Was hij te jong? Vragen die in mijn hoofd kwamen. Ook wou ik Wout niet kwijt, maar aan de andere kant wou ik ook terug gaan studeren. Dit zou dan de ideale moment en ruimte zijn om dat te kunnen doen.

Zo zijn we in het co-ouderschap gestapt. In het begin erg moeizaam. Wout moest wennen aan het wonen bij mijn ouders. Hij was graag bij mij, maar het was aanpassen voor hem, een ander huis, andere regels. Meer volwassenen om naar te luisteren. Bij zijn papa was hij in het huis, waar hij de eerste twee jaren is opgegroeid. Waar dat ik hem de eerste liefde heb gegeven. Zijn papa ook hoor, maar hij was veel werken. Waardoor veel zorg van Wout op mij viel.

Maar niet alleen voor Wout was het wennen. Ook voor mij. Wat heb ik veel tranen gelaten. Ik dacht meer ruimte te hebben met een week Wout en een week niet. Maar ik miste dat kleine mannetje zo enorm!

Ik had zijn papa nog op facebook, dat had ik beter niet gedaan. Want wat deed dat pijn als ik activiteiten zag die dat hij deed bij zijn papa en niet bij mij. Ik heb veel gehuild en me onbegrepen gevoeld.

Ik weet dat je je kinderen moet loslaten. Maar dit ging er naar mij gevoel helemaal over. Ik was gebroken van binnen.

Het cliché is wel waar. Tijd heelt, alles slijt. Ook dit, ook het loslaten in een co-ouderschap. Ik ben nu al zo gewoon dat Wout ook naar zijn papa gaat. Ik kan dit beter plaatsen. Natuurlijk mis ik Wout nog, enorm zelf! Elke dag gaan mijn gedachten eens naar hem.

Daar tegen overstaand geniet ik nu ook wel meer van de momenten dat ik Wout bij mij heb. Ik werk de weekenden dat Wout niet hier is en dus de weekenden dat hij hier is ben ik vrij. Dat is genieten. Samen iets doen, samen met zijn kleine broer. Genieten.

Co-ouderschap of scheiding kan ook betekenen dat je andere zaken ook meer uit handen moet geven. Beslissingen delen, afspraken overleggen, opvoedingen met elkaar afwegen en overleggen. Dit lijkt vanzelf sprekend, maar zo met gescheiden ouders is dat niet altijd even evident. Hier is dit niet enkel in een normaal koppel, mama en papa situatie. Nee, het is elkaar opbellen, berichten sturen, soms eens discussiëren, rekening houden met elkaar enzovoort. En dit niet tussen 2 personen. Nee, tussen 4 personen. Papa, plusmama, mama en pluspapa. Want zowel de papa als ik hebben een nieuwe partner.

Ik kan me soms in de kleinste dingen ergeren en moet dat dan echt loslaten. Het infoblad van de agenda invullen met de belangrijkste telefoon gegevens, of boeken kaften. Ik vind dat mijn taak als mama en dan heeft de plusmama dat al gedaan. Dan moet ik echt diep in ademen en relativeren. Ze neemt naar mijn gevoel dan mijn rol als mama over, terwijl ze enkel probeert goed te doen. Ook het meekomen naar oudercontacten. Mijn vriend komt niet mee. Niet dat Wout hem niet interesseert. Maar omdat hij vind dat dit iets voor de mama en papa is. Nee, plusmama gaat mee. De eerste keren voelde ik mij echt erg boos. Ook al stak ik dat weg. “Ik ben de mama, wil je me komen vervangen?” Emoties die dan in mijn hoofd spoken en nog net niet de bovenhand nemen. Dan moet ik nadenken, relativeren, loslaten. Beseffen dat zij ook wout wil helpen en er wil zijn voor hem. Met het omgekeerde was ik ook erg boos geworden. Dat zijn emoties die dat niet slijten. Die komen toch geregeld eens terug naar boven.

Wij hebben goede duidelijke regels in verband met de wissels, welke weken enzovoort. Ik vind dat heel belangrijk en omdat we dat hebben heb ik altijd het gevoel gehad dat we goed overeen kwamen en komen. Het was duidelijk voor ons beiden en voor Wout zelf. Dat vind ik heel belangrijk, duidelijkheid voor Wout!

Wat hebben we al veel watertjes samen overwonnen onze Wout en ik. Ik heb hem maar om de week bij mij, maar ooh wat zie ik hem graag. Ondanks alle moeilijkheden die een scheiding voor een kind kan meebrengen doet hij het super! Hopelijk blijft het zo. Daar hoop ik alvast op!