Kleine jongens worden groot...

Het lijkt nog maar gisteren dat Jayden werd geboren maar als ik naast me kijk is mijn kleine man niet meer het kleine hulpeloze baby'tje, maar een stoere kleine jongen van 2 jaar die zijn moeder echt niet meer voor alles nodig heeft!

Laatst wou mama even bij hem liggen op bed en het enigste wat hij zei mama weg? mama kamer? en dan na mijn vraag wil je dat mama in haar eigen bed gaat liggen?? een volmondig JA en vervolgens dan gelukkig nog wel een kusje... maar ik moest toch echt weg!!! 2 jaar oud pas en dan toch al zo groot en stoer, me hart was op dat moment wel even in duizend stukken gebrokkeld maar ondertussen was ook wel weer heel erg trotst op hem.

Maar nu is Jayden gelukkig overdag altijd bij me en wanneer ik moet werken is hij samen met zijn broertje bij Opa & Oma en daar laat ik ze altijd met een gerust hart achter en het is ook echt een tweede thuis voor de jongens...... 

Maar jayden is alweer twee geworden en dat betekend tijd voor de peuterspeelzaal! vast wel heeeeeeellll erg leuk voor de kleine man maar voor mama toch wat minder :( ik moet dan toch ineens mijn kind uit handen gaan geven aan vreemde mensen en het ergste vind ik nog wel dat wanneer hij dan op de peuterspeelzaal zit ik in een huis zonder hem ben, gelukkig is zijn broertje er gewoon maar toch vind ik het maar raar.

Morgen gaan we langs voor een kennismaking en ik ben heel erg benieuwd wat hij er van zal vinden en hoe hij zal reageren op al die andere kindertjes van zijn eigen leeftijd.

Ik denk dat het voor mij allemaal spannender is als voor hem zelf :) maar toch is en blijft hij mama's kleine jongen en zal het voor mij vreselijk wennen zijn dat dit toch echt het begin is van school, en hoe graag ik ook zou willen dat hij lekker tot zijn 4e thuis zou blijven weet ik dat dit voor hem super leuk is, dat hij nieuwe dingen gaat leren hopelijk in de aankomende 2 jaar vriendjes gaat maken en thuis zal staan springen om naar school te gaan.

Mijn kleine prachtige man word groot en mama is vreselijk trots ♡