Kleding heeft een label, een kind niet deel 2.

Ik was geëindigd met het feit dat we eind januari een intake hadden met het Jeugd en Gezinsteam (JGT). Ze vroegen waar we met onze zoon tegenaan lopen. Na ons verhaal te hebben gedaan, leek het al snel de richting van gezinsbegeleiding op te gaan. Ja, het is nu uitdagend, maar we zijn ervan overtuigd dat we ons kind goed kunnen opvoeden. Mocht er iets worden geconstateerd bij hem, dan worden we daar automatisch bij betrokken en kunnen we ons aanpassen. Op dit moment is dat echter niet aan de orde.

Wat zouden we dan wel graag willen? Aangezien de termen autisme en prikkels al waren gevallen, gaf ik aan dat ik graag wil dat iemand naar mijn kind kijkt. Iemand die hem vanuit zijn expertise observeert en kan vaststellen/testen of er iets aan de hand is.

Gelukkig werd hier heel goed op gereageerd. Er werd zelfs voorgesteld om onze casus bij een orthopedagoog neer te leggen. Deze kan een soort screening doen, maar geen diagnoses vaststellen. Mocht dit wel nodig zijn, dan is het lijntje kort.

Daarnaast gaven zij aan met deze actie zichzelf op de achtergrond te zetten omdat wij (nog) geen hulp zelf nodig hebben.

Inmiddels heeft onze zoon ook al 3 keer een observatie gehad op school door de vrouw die tijdens de gym was gekomen. In totaal zal zij ongeveer 10 keer met hem gaan zitten. Hij vindt het leuk, doet goed mee en vertelt ronduit.

Hier krijgen wij een fijne verslaglegging van en herkennen onze zoon er heel erg in. Tussendoor opperde de juf dat er veel frustratie zit in het schrijven en de fijne motoriek. Hier stond de afgelopen week ook een intake voor.

Hieruit is voortgekomen dat hij een losse romp/heup heeft. Dit kan de plas- en poepongelukjes verklaren.

Al snel dacht ik, oh, daar komen weer extra afspraken door middel van fysio naast alles wat er nu al loopt. Gelukkig werkt deze vrouw op school aan deze aandachtspunten. Dat is echt super fijn en scheelt weer.

Bijna alle opdrachten die hij daar doet, worden gefilmd zodat wij en school daar ook mee aan de slag kunnen.

Naast dit alles is, voor mij, denk ik wel de grootste “klapper” dat wij een intake bij de orthopedagoog hebben staan. Het is dan geen echte test/diagnose maar zal wel veel gaan zeggen over ons kind. 

Het za wel een intensieve intake zijn omdat je de ontwikkeling van zwangerschap tot nu gaat vertellen. Gelukkig is die dan nog “maar” 5 jaar haha. 

Afgelopen week heb ik ook een overleg gehad met de juf, ib’er en spb’er (welke hem eens per week ziet) zodat iedereen beetje weet wat doen wij, wat zien wij etc. 

Het was een heel goed en fijn gesprek. De spb’er vond ik heel kundig omdat alles wat ik zei over “eigenaardigheden” zijn meteen zichtbaar verwerkte en dacht kan dit iets zijn of dit. 

Er werd sensomotorische fysiotherapie geopperd maar met alles wat al gaande is dacht ik nu even rustig aan. Meteen werd gezegd dat dit ook mee genomen kon worden door de orthopedagoog. 

De spb’er vroeg later in het gesprek ook hoe ik nu eigenlijk aan mijn rust toe kom. Die kwam wel echt binnen want dat kom ik niet. Ja langer op de wc zitten maar zelfs dat is niet altijd gegund. 

Daarnaast hebben wij wel ouders en ooms en tantes maar zijn niet altijd in staat of wonen te ver om ons even lucht te geven. Laatste zei ik ook tegen mijn schoonmoeder dat ik denk dat mensen niet inzien hoe zwaar het voor ons is omdat het bij een ander wel “altijd” goed deed.

Samengevat wat er nu uit staat;

- spb (Max 10 keer);

- Fijne motoriek oefeningen;

- intake orthopedagoog 

Zo voelt het van niets naar alles in een stroomversnelling. Het is echt wat er altijd gezegd wordt: als je maar eenmaal in die molen zit. Na 1,5 jaar mag ik eindelijk zeggen dat wij, voor nu, in de molen zitten. 

Mijn kind wordt gezien en ik voel mijn gehoord dus voor nu is dit wat ik graag wou. 

Pa heel erg bedankt voor al jullie lieve berichten op mijn vorige post.