Kleding heeft een label, een kind niet.

Toen onze zoon 3 jaar was en bijna richting de basisschool ging zijn wij met hem naar de dokter gegaan voor hulp. Hulp omdat hij van 0 naar 100 kon in 1 seconde. De sfeer in huis was alles behalve gezellig. En met de basisschool in zicht wilde wij goed voorbereid zijn en handvaten, tips en tricks hebben om hiermee om te gaan.

Gezien het feit dat onze zoon pre- en dysmatuur is geboren geloof ik niet dat hij er helemaal ongeschonden uit is gekomen. Zijn gedrag doet mij denken aan; hoogsensitief/ prikkelverwerkingsstoornis. Dat betekend nog niet dat ik wil dat hij een label krijgt, die heeft hij toch al door de vroeggeboorte. Het enige wat ik wil is dat hij op zijn plek zit, het naar zijn zint heeft en zich fijn voelt.

De huisarts adviseerde ons om contact op te nemen met het Jeugd en Gezinsteam (JGT). Hiervoor moesten wij een aanmeldingsformulier invullen. Vervolgens werden wij gebeld door de kinderarts van het JGT, dit was echt geen fijn gesprek. Gezien zijn leeftijd (net 4 jaar) konden zij niet veel voor hem betekenen. Testen deden zij pas vanaf 5 jaar. Zij wuifde het voornamelijk weg met; het is gewoon de leeftijd van het kind. Uhm... je hebt mijn kind nog nooit gezien/ geobserveerd, jij leeft er niet mee dus ga dat niet zeggen!

Het enige wat zij ons wel konden aanbieden was een gezinscoach. Deze hebben wij een paar weken gehad. Conclusie: wij als ouders doen alles al goed en konden ons verder geen tips of tricks geven. 

Het JGT had hier ook bericht van gekregen en kwamen weer bij ons in de lucht. Hierbij heb ik een paar keer huilend aan de telefoon gezeten. Huilend omdat ik een moeder ben die zich niet gehoord en vooral niet gezien voelt. De kinderarts vroeg: "Wat wil je nu van ons? Wat verwacht jij dat wij kunnen doen?" Huilend vertelde ik mijn vriendin dat ik hulp wil voor mijn kind, zodat hij weer lekker in zijn vel zit en het thuis ook gezelliger is. Helaas kon zij niets voor ons betekenen.

Het liep zo ver dat we dachten: "Zoek het dan maar uit!" Maar dat wil en kan je niet, want je laat je kind niet in de steek. Van de huisarts wilden we graag een verwijzing om eventueel een kindercoach in te schakelen. De huisarts gaf aan hiervoor bij het JGT te moeten zijn, maar ja... die werkten allesbehalve mee. Dus, hoe kom je dan aan hulp voor je kind?

Een vriendin van ons, die van de situatie wist, tipte ons over een student die de opleiding tot kindercoach deed en graag de theorie in praktijk wou brengen. Dit was wel een goeie kans voor ons! Na de intake (die niet totaal succes was want warm en broertje mee dus veel afleiding) was het een tijd stil door de zomervakantie. Eenmaal een nieuwe afspraak gemaakt kregen wij mail; gezien zij hoogsensitief is en zij een huis had toegewezen gekregen ging alle aandacht daar heen. Dat was onze hoop...

Dit was rond augustus/ september 2023, een jaar nadat wij bij de dokter hadden aangeklopt. Inmiddels nog zo goed als geen verandering bij onze zoon. En het zal zijn leeftijd wel zijn volgens het JGT.. 

School was weer begonnen, en man wat zag ik beren voor hem op de weg; nieuwe juf, nieuw gebouw. De eerste dag komt de klassen assistent naar mij toe; 'Hij was vandaag zo ontspannen en heeft zelf gelachen, wat een verschil met vorig jaar.' WAUW wat een last ging er van mij af. Deze juf is echt een verademing voor hem. 

Vorige schooljaar was er heel erg veel wisseling van de juffen. Dit helpt natuurlijk ook niet voor de rust bij kinderen maar dit was al een win. De juf die hij vorig jaar had vroeg hoe het ging met onze zoon. Ik gaf aan dat hij het soms toch best lastig had en dit in gedrag en ongelukjes zichtbaar was. Zij gaf aan om hem misschien dan maar terug te zetten naar groep 1. Hier schrok ik wel wat van want dat gebeurt toch nooit, plus hij zit in een 1/2 klas.

Gelukkig heb ik een vriendin die ook juf is waarbij ik wat informatie kon winnen. En een moeder van een klasgenoot is ook juf én oud collega van zijn nieuwe juf. Deze had haar geïnformeerd over de terug naar groep 1 opmerking. Begin november hadden wij een ouder gesprek. Dit was in alle opzichten voor mij de druppel en ik brak. 

Het doet mij zo veel zeer/ verdriet om te horen en te zien dan mijn kind op zijn tenen loopt. Hij trekt zich graag op aan de oudere/ beter in zijn klas. Daarnaast zijn wij ook al zo lang bezig dat hij wordt gezien en wij elke keer van het kastje naar de muur worden gestuurd en/ of "nee" verkocht krijgen.

De juf zag dat ik er doorheen zat en vroeg of zij iets konden betekenen. Door mijn juf-vriendin wist ik van het bestaan van een interbegeleider (ib'er) af. Zij zijn vaak een juf en kunnen een kind op school observeren en daarna helpen zoeken naar handvaten.
De ib'er bij ons op school blijkt onder het JGT te vallen, hier gaan wij weer dacht ik. Echter klonk zij heel behulpzaam en dacht ik; geef het een kans. Zij wist niet zo snel iets van onze aanmelding van JGT af en ging dit meteen uitzoeken. 

Zo'n 5 minuten later werd ik meteen terug gebeld door haar. Zij was het meteen gaan uitzoeken en zag dat de aanmelding nooit was aangekomen. MEEN JE DIT?!
Waarschijnlijk was de aanmelding omgezet omdat wij de gezinscoach hebben gekregen en daardoor was de aanmelding bij de JGT weg. Het vriendelijke verzoek om meteen weer een aanmelding te doen bij het JGT. Pff hier gaan wij weer...

Ik wist nu wel op dinsdag hebben zij altijd een disciplinair overleg, het was nu vrijdag dus als ik het meteen deed kon die misschien dinsdag meteen besproken worden. Jawel, maandag werd ik gebeld; ja wij hebben je aanmelding binnen gekregen blabla wat is je verhaal. Op dit moment was ik net een week ziek gemeld ivm spannings stress door dit alles. Wat ik haar ook heb verteld.
De vrouw vond het zielig om te horen maar "kinderen van 5 testen wij nog niet dat is te vroeg" DIT MEEN JE ECHT ECHT NIET (dacht ik). Eerst was hij voor 4 te jong en zou dit pas met 5 kunnen want met 4 is het ook gedrag van het kind. Is die 5 en kan er nog niks voor hem gedaan worden? Al met al hadden zij hem wel besproken in het overleg en was het maar wachten tot er tijd was.

Met de ib'er was er afgesproken dat zij hem op datum X ging observeren en daarna 2-3 keer met onze zoon 1-op-1 ging zitten om soort testjes te doen. Hé, hé eindelijk wat ik wil, iemand die wel naar mijn kind KIJKT! en niet alleen over/ met hem praat.

Inmiddels is hij geobserveerd, tijdens de gymles (HOE DAN HAHA). Maar het beste van alles eind januari hebben wij een intake bij het JGT. Nouja beste... laten wij hopen dat zij hem dan ook gaan ZIEN en niet alleen over hem gaan praten.

Wordt dus echt wel vervolgt... misschien pas over 1,5 jaar want ja.. zo lang zijn wij er al mee bezig nu en enige wat wij er mee zijn opgeschoten is; een kind dat nog steeds niet altijd gezellig is (behalve rust vindt in vakanties) en een moeder die net uit een mom-out is..