Ken je dat gevoel #zenuwenvoorjekind?

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van benauwdheid, dat er iets te gebeuren staat waar je tegenop ziet? Dat gevoel wat maakt dat je niet kan eten, om de haverklap naar de wc moet en niet meer kunt nadenken? Ik heb dat gevoel al een paar dagen en ik weet precies waar het vandaan komt.

De kleine L. van 3,5 heeft ineens last van een soort verlatingsangst. Of angst voor het donker. Of voor onweer. Of voor wind en regen. Of monsters misschien. Want wat het precies is, dat kan hij nog niet verwoorden. De peuter die de oren van onze kop kletst, vaak voor veel ouder wordt aangezien door zijn grote woordenschat, kan niet onder woorden brengen wat hem dwars zit. En dat leidt tot frustraties over en weer. Er wordt veel geschreeuwd in huis. Door hem. Door ons. Het begint met het op bed leggen. Hij wil niet naar bed, zegt hij. Hij vindt slapen niet leuk zegt hij. Maar daar blijft het niet bij. We leggen hem uit dat hij moet slapen. Dat het belangrijk is voor zijn gezondheid, voor zijn mentale en lichamelijke groei (natuurlijk in woorden die hij goed snapt). Dat we niet begrijpen dat hij het niet leuk vindt, papa en mama krijgen er geen genoeg van! Zonder genoeg slaap kan hij niet goed spelen want dan is hij zo snel moe. Dat werkt niet. Hij wil gewoon niet slapen. “Ik vind slapen gewoon niet leuk” zegt hij dan. En of we niet bij hem in bed willen komen?

Tja, daar gaan we natuurlijk niet aan beginnen. Vorige week, met het noodweer, heeft hij een nachtje op papa’s plek geslapen en dat lijkt de grootste fout te zijn geweest [overigens met respect voor iedereen die dit wel doet. Wij willen dit niet, in de 3,5 jaar heeft hij nog nooit bij ons in bed geslapen. Het past gewoon niet bij ons, ik slaap zelf heel licht en kan een beweeglijk kind dat praat in zijn slaap er niet bij hebben. Ik heb al een man die praat in zijn slaap.]. Sindsdien vraagt hij of hij bij ons mag slapen. En als dat niet kan, of wij dan bij hem willen komen. Maar dat willen we niet. We zijn hier normaal zo stellig in, maar het ging zo tekeer bij ons dat we het zielig vonden om hem alleen te laten.

En nu zien onze avonden en nachten er zo uit:

Om 19:00 begint het grote voorbereiden. We vertellen L. dat hij nog even mag spelen/lezen/televisiekijken, maar dat hij naar bed gaat als de 1 en de 5 in de klok staan (oftewel 19:15). Dat zeggen we nog een keer om 19:05 en 19:10. Om 19: 15 gaan we dan ook echt naar boven. En dan begint het al voorzichtig. Hij zegt dat hij niet wil slapen, dat hij bij ons wil blijven.

L. geeft een van beiden een kus en een knuffel en gaat met de ander naar boven. Daar poetsen we tanden, doen we nog een plas, de pyjama aan en nog een verhaaltje.

Na het verhaaltje praten we nog even over de dag. We spreken af dat hij gaat slapen. Hij mag een lampje en een muziekje aan.

We sprayen even met de zelfgemaakte, naar mama ruikende, monsterspray. Geen hoekje wordt overgeslagen.

L. begint met vragen en zeuren. Waarom moet ik slapen? Blijf je bij mij? Wacht je anders op de stoel in de gang? Ik wil niet slapen! Ik wil niet alleen zijn!

Hij gaat terug naar bed. We spreken af dat hij moet leren om alleen te slapen. Dat doet zijn zusje (1 jaar) ook. Hij mag naar zijn muziekje luisteren en als dat is afgelopen, dan komt papa of mama nog even kijken.

Yes, het lijkt goed te gaan! Ik mag in ieder geval naar beneden lopen zonder geschreeuw! Ik ga op de bank zitten.

Eeeennnnnn… het schreeuwen begint. “Mama? Mááma?? MAAAMAAAAAA). Ik praat met hem door de babyfoon. Ik leg uit dat hij wel eerst moet laten zien dat hij stil kan zijn, anders is het niet proberen.

Hij is weer even stil. Vijf seconden later opnieuw.

Zo gaat het door, tot ik mijn geduld verlies. Ik merk dat ik een beetje begin te koken. Ik probeer consequent te zijn, maar ga dreigen. “Als je nu niet stil bent, moet je helemaal zonder muziekje slapen”. Ik wil dat niet, maar het lijkt een soort oerdrang te zijn. Ik kan niet anders.

Zo gaat het nog even door. Dan neemt papa het over. Hij blijft ook lang rustig. Hij laat hem schaapjes tellen. Als hij bij 20 is (verder komt hij nog niet) moet hij verder met het volgende kleurtje. Na ongeveer 10 minuten slaapt hij eindelijk. Er zijn dan anderhalf uur verstreken sinds we hem naar boven hebben gebracht.

Om ongeveer 22.30 gaan we zelf naar bed. We doen super zachtjes, want we willen hem niet wakker maken. Vervolgens herhaalt het hele riedeltje zich rond 23.30 en rond 03:00.

Zoals je wel zal begrijpen, zijn we na een week kapot, gefrustreerd, verdrietig. Van een peuter die altijd zonder moeite naar bed ging, is hij veranderd in een hysterisch figuur dat niet meer alleen durft te zijn. Hij lijdt er zelf ook onder. Hij is overdag moe, overprikkeld en weet soms niet wat hij met zichzelf aan moet. We hebben al verschillende aanpakken geprobeerd: buiten op de gang in een stoel wachten tot hij slaapt, volledig negeren (dat was een fantastische internettip overigens, kind is nog nooit zo verdrietig geweest), overleggen, praten, boos worden, lief blijven. Wij weten het niet meer. Heeft iemand dit ook meegemaakt? Is het een fase? Moeten wij iets veranderen of kunnen we iets doen waardoor we hem beter kunnen begrijpen?

PS: ik weet het, we hebben 3,5 jaar kunnen genieten van een goed slapend kind. Maar het gaat hier niet om onze nachtrust, die halen we wel in. Het gaat om de zijne en zijn psyche. Ik herken mijn kindje niet meer en dat doet pijn.

PS2: hij doet het nu sinds iets meer dan een week zonder luier, ook in de nacht. Ik heb al gedacht dat dit er misschien mee te maken heeft. Minder tijd met mama samen, meer zelfstandigheid, wakker worden omdat hij moet plassen? Maar hij hoeft niet elke keer te plassen als hij wakker wordt.