Kan ik jouw pijn maar over nemen.

Ik moest mijn tranen bedwingen. Nee, ik moet sterk zijn. Ik moet er voor haar zijn. Geen paniek uitstralen en rustig blijven. 

Mijn oudste dochter van 7, Evi, is helaas bekend met blaasontstekingen. Vanaf haar tweede jaar heeft zij enkele keren per jaar een blaasontsteking. We hebben al een uitgebreider onderzoek in het ziekenhuis gehad en gelukkig waren alle uitslagen normaal. Het zou domme pech kunnen zijn. Uiteraard krijgen we iedere keer de tips; goed drinken, goed uitplassen en goed vegen na het plassen. Helaas blijft ze pech hebben. 

De laatste keer was alweer een tijdje terug. Toevallig had ze de twee “Corona jaren” geen ontsteking meer gehad. We zijn wel eens in Frankrijk langs een huisartsenpost geweest met het vermoeden van een blaasontsteking. Erg lastig wanneer niemand Engels spreekt, maar met wat handen en voetenwerk kregen we toch een antibiotica. Gelukkig werkt dit snel en hadden we alsnog een fijne vakantie. Uiteraard wil ik liever geen antibiotica, maar wat kunnen we dan? Inmiddels heb ik wat meer opgezocht en gaan we ook eens langs de homeopaat.. baat het niet, schaadt het niet zullen we maar zeggen. Als jij nog fijne tips of goede kennis hebt, hoor ik het graag. 

Ik januari 2022 kreeg ze ineens ontzettende buikkrampen. De huisarts stuurde ons direct door, want het was allemaal wel erg dichtbij de blinde darm. Hier ben ik dan weer mee bekend (bij mij is hij verwijderd), dus de paniek sloeg wel even toe. Na lang wachten en veel onderzoekjes, bleek het toch weer een urineweginfectie te zijn.. zo was het 2 jaar rustig, zo hebben we het nu weer in enkele maanden 2 keer te pakken.

Deze week was het dus weer raak. Alleen kreeg ze sinds gister er ook koorts bij. Normaal is ze er nooit zo heel ziek van, behalve het pijn bij het plassen, dus ook nu moesten we langs de huisartsenpost. 

Het leed dat moeder zijn heet. Wat doet het toch onwijs “zeer” wanneer je kind ziek is. Je zou dan maar één wens hebben en dat is alle pijn over kunnen nemen. Wat zijn ze dan zielig en teer. En wat maak je je als ouder toch een zorgen. Wat kan je verdrietig zijn (maar dat niet willen laten zien omdat we sterk willen zijn).

Gelukkig lijkt het mee te vallen. Waarschijnlijk weer de domme pech dat ze er ook nog eens een griepje bij heeft gekregen.. ik hoop maar dat het snel over is. Maar jongens, wat een respect voor al die ouders die te maken hebben met een ziek kind thuis. Wat een energie kost dit je en wat een slapeloze nachten vol zorgen. Echt, respect voor jullie lange adem, geduld en eindeloze liefde. Ik wens jullie veel sterkte en hoop van harte dat je kind weer gezond mag worden. Net zoals ik nu even voor Evi wens.