Kai’s eerste bezoek aan het ziekenhuis, Deel 1

Waar zal ik deze blog eens beginnen. Ik ben zelf gewoon het begin kwijt geraakt. Ik denk dat ieder ouder wel kan beamen dat je wel eens het gevoel hebt dat je niet bezorgd, maar echt overbezorgd bent. En het afgelopen jaar heb ik dat helaas meerdere keren gehad. 

De eerste keer dat Kai echt symptomen had van een oorontsteking was precies 1 jaar geleden. Hij was pas een half jaar oud. Uiteraard begon het bij Kai met een snotneus. Niks geks, want hij liep van alles op op de crèche. ‘Daar krijgen ze later een goede weerstand van’ werd mij meerdere malen vertelt, en eigenlijk stond ik daar ook achter. Een paar dagen later begon Kai het uit te krijsen. Vooral ‘s nachts was hij niet te houden. De koorts steeg de pan uit en hij zat zo 3 dagen lang boven de 39 á 40 graden. Maar goed, het enigste wat je daar over te horen krijgt is dat het ene kind hogere koorts kan krijgen dan de andere. Het enige wat Kai nog wilde was op zijn buik, half rechtop, op zijn Doomoo poef liggen. En ik besloot de huisarts te bellen. Gelukkig mocht ik langs komen, maar ik was huiverig. De vorige bezoek aan de huisarts was niet prettig verlopen. Een oude man had Kai zeker 10 minuten in zijn blootje op de behandel bank laten liggen, omdat hij telefoon op moest nemen. Maar goed, ik zat bij een huisartsenpraktijk en die man was niet mijn vaste huisarts. 

Dit keer kreeg ik een huisarts in opleiding. Daar heb ik voor de rest niets op tegen. En Kai werd voor het eerst eens goed onderzocht. Maar aan zijn oren mocht ze niet tot nauwelijks zitten. ‘Zijn oren zijn wel wat geïrriteerd, het kan een beginnende oorontsteking zijn’ was dan ook de enigste reactie. Ze noteerde van alles in de computer en ik mocht naar huis met het advies hem goed zetpillen te blijven geven en zoutoplossing te gebruiken. Dus ja, dat deed ik dan maar braaf. Een paar dagen later knapt hij gelukkig wat op. 

3 weken later ging ik voor het eerst een midweekje weg. De eerste paar dagen met mijn tante. En later in de week zou mijn man ook komen. Hij was net voor zichzelf begonnen en kon dus niet eerder mee op vakantie. Ik maakte er een hele leuke week van! Iedere ochtend kwamen ze ontbijt brengen en we gingen lekker veel zwemmen. Ik was er inmiddels wel achter dat Kai een grote waterrat was. Op de laatste dag dat ik alleen was, was ik bij mijn opa geweest. Hij woonde in de buurt van het park waar ik verbleef. Bij ‘thuis’ komst in het huisje begon Kai verschrikkelijk te huilen. Het ging door merg en been. En niet veel later begon zijn hoofdje zeer gek te stuipen. Het duurde zeker een halve minuut. Mijn hart sloeg over. Ik kleedde hem zo snel mogelijk uit en gevoelsmatig temperatuurde ik hem gelijk. 39,2 graden celsius. Ik wist dat ik niet in paniek moest raken. Maar deed het toch, ik zat daar helemaal alleen in de middel of nowhere met een kind die vermoedelijk een koortsstuip had gehad. Mijn moeder adviseerde mij om de HAP in Emmen te bellen. Ze konden me gelukkig kalmeren en als het nog eens gebeurde zouden ze een ambulance sturen. Na alle telefonisch vragen en zelf onderzoek zag ik de zeer rode en geïrriteerde oren. Ik wist heel goed wat er aan de hand was. En van de HAP moest ik het maar in de gaten houden. De laatste 3 dagen van de vakantie had Kai alleen maar hoge koorts en konden we niets doen. 

In Maart ging het goed mis. Kai, inmiddels 8 maanden oud, was in de tussentijd niet meer van zijn verkoudheid af gekomen. Maar goed, nogmaals, hij gaat naar de crèche en neemt van alles mee. Hij is nog jong, weinig weerstand en het is winter. Zoals je leest had ik overal wel een antwoord op. Het gaf inmiddels wat spanning in huis omdat mijn man, als hij thuis was van zijn eigen bedrijfje, altijd maar een snotterend kind zag. Corona was langzamerhand een ‘ding’ aan het worden en helaas kwam mijn man daardoor thuis te zitten. Kai was de dag ervoor met hoge koorts thuis gekomen van een logeerpartij bij opa en oma. Het zou het eerste weekend zijn dat mijn man en ik iets samen konden gaan doen. Maar het was ook het eerste weekend dat Rutte besloot de intelligente lockdown te starten. Mijn ouders hadden geen rectale thermometer en ondervonden dat zijn koorts niet hoger dan 37,5 á 38 graden kon zijn. Dus ik maakte me niet zo’n zorgen. Deze temperaturen had hij al wel vaker gehad de afgelopen maand. 

Eenmaal thuis kwam ik er al snel achter dat zijn koorts over de 39 graden zat en zeer snel opliep. ‘S middags lag Kai weer als een dood vogeltje, op zijn buik, omhoog, op de Doomoo poef. Ik merkte dat hij suf was en ik amper contact met hem kreeg. ‘Maar hij was ook gewoon best ziek, dus natuurlijk reageert hij niet overal op.’ Ik had mijn antwoord al klaar in mijn hoofd. ‘Want dat zou een huisarts ook zeggen’ zei mijn onder bewust zijn. 

De volgende dag kwam mijn man thuis van boodschappen doen. Ik stond in de keuken en Kai begon onophoudelijk te huilen. ‘En nu ga je de huisarts bellen!’ zei mijn man geïrriteerd. Ik probeerde hem nog om te praten door te zeggen dat ze waarschijnlijk toch niks voor hem zullen doen en ik vast en zeker weer naar huis gestuurd zou worden met het advies dat ik zetpillen moest gebruiken en genoeg zoutoplossing. Wat ik dus al deed. Maar hij bleef volhouden en met tegen zin belde ik toch de huisarts maar weer.

We mochten gelijk komen. Door Corona moest mijn man en ik ons goed beschermen. We kregen een mondkapje en moesten onze handen ontsmetten. Ook werden we naar een speciale kamer geleid waar iemand volledig ingepakt en wel Kai ging onderzoeken. Omdat er nog zeer weinig bekend was over COVID-19 en kinderen werd hij nu automatisch bestempeld als besmet met COVID tot het tegendeel bewezen zou worden. Al snel zei ze dat hij echt heel ziek was en we gelijk door naar het ziekenhuis mochten om hem te laten beoordelen door een kinderarts. Dat was even schrikken. Het was niet het gene wat ik dacht dat er zou gebeuren, maar wel het gene waar ik stiekem op hoopte. Klinkt heel gek, want je wilt nooit dat je kindje naar het ziekenhuis moet. Maar weer de nacht in gaan en niet wetende wat er aan de hand was, nee daar zat ik ook niet op te wachten. Ik was stiekem blij dat mijn man zo’n volhouder was, maar een gevoel van schaamte omvatte me dat ik dit bijna tegen gehouden had. 

Ik het ziekenhuis aangekomen mochten we gelijk naar binnen. We werden in quarantaine geplaats en mijn man moest buiten wachten. Ik merk nu terwijl ik dit type dat ik het ook een beetje geblokkeerd heb. Ik kan me niks meer van de gesprekken herinneren. Alleen nog dat er gekeken werd naar zijn urine voor een eventuele blaasontsteking. Het kwam niet bij me naar boven om ook maar iets te melden over zijn oren. Ze gaven hem een dubbele dosis zetpillen, ibuprofen en speciale neus spray en zouden hem later weer beoordelen. Kai zakte weg in een diepe diepe slaap. En daar zat ik dan. Alleen, in het ziekenhuis met een ziek kind en een mondkapje op. Ik zette het op het huilen. Het moest er allemaal even uit. Na een paar uur kwam ze weer eens kijken. Alles was inmiddels aangeslagen en na even goed te hebben geslapen vond Kai het een leuk idee om kiekeboe met de zuster te spelen. Een goed teken vond de kinderarts! Uiteraard werd er nog eens gevoeld aan de klieren in zijn nek. Werd er met een vinger op de buik gedrukt om te kijken of de afdruk netjes weg trok, en uit eindelijk vertelde de kinderarts dat hij vermoedde dat hij het Enterovirus had. Een virus die we allemaal wel eens krijgen. Hij kon dit alleen maar checken in de ontlasting maar omdat hij er nu goed uitzag mochten we naar huis. Wel kregen we het advies dat als het slechter zou gaan, we gelijk mochten bellen naar de spoedeisende hulp. Dus zo gezegd, zo gedaan. Zo stonden we na een paar uur in het ziekenhuis geweest te zijn, met de speciale neusspray weer buiten op de stoep.

Die nacht was het dikke drama! Kai krijste het ieder kwartier uit. Hij lag inmiddels tussen ons in want in zijn eigen bed was al helemaal geen optie. We probeerden van alles, extra flessen, alleen water, zetpillen, de neusspray van de kinderarts, etc etc. Die ochtend besloot ik om de spoedeisende hulp te bellen. Kai’s koorts zat inmiddels al bijna 14 uur lang rond de 41 graden en niets leek te helpen om hem naar beneden te krijgen. In gedachten hoorde ik de zusters al praten, ‘daar hebben we die over bezorgde moeder weer hoor’ ‘er zijn veel ziekere mensen hoor, die ons nodig hebben.’ Ook de beruchte denkbeeldige duivel en engel landde weer op mijn schouders. De discussie werd hardop gestart. ‘Stel je niet zo aan, Kai heeft gewoon een goede nacht slaap nodig, en jij ook zo te zien.’ hoorde ik het rode beestje hard op zeggen. ‘Volg je moeder instinct Amber. Die hebben je niet voor niks’ En dit keer was ik het daar volledig mee eens. 

Een half uur later waren we weer op weg naar het ziekenhuis. Er werd totaal niet moeilijk over mijn telefoontje gedaan. En ik mocht daarom gelijk komen. We werden weer heel snel in quarantaine geplaatst en de zuster kwam al snel met het nieuws dat ze wat bloed en dit keer wel een COVID test af wilde nemen. Nou ik zeg je dit! Laat alsjeblieft een kind nooit onnodig testen! Wat een verschrikkelijk aanzicht was dat. Mijn hart scheurde in stukjes. Kai krijste het met zijn laatste beetje kracht uit. Het zoog al zijn energie uit zijn lichaam en kon na de test alleen maar slapen. Hij was weer aan alle toetsers en bellen gelegd waardoor ze konden zien dat zijn zuurstof nooit 100% was. ‘zijn lichaam is hard aan het werk’ zei de zuster. Niet veel later kwam de kinderarts al met het nieuws dat ze besloten hem op te nemen. En voor dat ik het wist werden we naar de kinder afdeling gereden. Ook daar moest we in quarantaine. Daar zat ik weer. Alleen, met nog steeds een heel ziek kind. En niemand die ook maar met zekerheid kon zeggen wat er aan de hand was. ‘Schei toch eens uit, er liggen veel ziekere kinderen hier op de afdeling. Je wilt niet hun moeders schoenen staan’ hoorde ik het duiveltje tegen me schelden. En ergens had hij gelijk. Maar als je je kind daar totaal uitgeput ziet liggen zakt de moed echt even in je schoenen. Ze twijfelde om hem aan het zuurstof te leggen, omdat zijn lichaam het niet lekker onder controle had. Maar gaven hem eerst weer een cocktail van zetpillen, ibuprofen en zoutoplossingen. 2 uur later kwam de kinderarts hem nog eens beoordelen. ‘Zo’n beetje alles is ontstoken wat ontstoken kan zijn rond zijn hoofd en keel bij hem. Ik besluit daarom direct met antibiotica te starten’ vertelde ze me. Zijn zuurstof kreeg hij eindelijk een beetje onder controle dus dat was goed nieuws. Mijn man mocht ons gelukkig wat spullen komen brengen en hem heel even zien. Maar voor de rest zagen wij bijna niemand. We zaten verstopt achter een sluis. Zelfs het klappen, wat die avond gebeurde in heel Nederland voor het zorg personeel, hoorde ik niet. Ik was er echt alleen. En zo voelde ik me ook. 

Eindelijk een lichtpuntje, de nacht verliep echt heel goed! Kai had zoveel geslapen dat hij in de ochtend kon lachen naar de zuster. Zijn koorts was ook eindelijk wat gezakt en dat betekende dat de antibiotica aan sloeg. Ook had hij wat ontlasting en werd er een test gedaan voor het Enterovirus. Om 11:00 kregen we ook nog het goede nieuws dat het geen COVID-19 was en we eigenlijk wel naar huis mochten. Een klein beetje huiverig, maar vooral blij pakte ik mijn spullen. Ik zag ook wel dat Kai alweer anders was dan de dagen ervoor en ik wilde ook echt niet meer alleen zijn. Nadat hij een half fruithapje op at zag ik het zitten om naar huis te gaan. De dagen erna knapte hij gelukkig snel op. En had hij ook nog een verassing voor papa en mama. Zijn eerste 2 tanden! 

2 weken later was ook de uitslag bekend van zijn ontlasting. Het was inderdaad het Enterovirus, maar vooral heel veel pech. Omdat alles waarschijnlijk daarvoor al aan het ontsteken was. 

Kai werd een totaal ander kind toen zijn antibiotica afgelopen was! Binnen de kortste keren ging hij kruipen, staan en veel meer kletsen. Achteraf gezien was hij al best een tijd aan het tobbe en had hij daarom weinig zin en kracht meer om iets aan zijn ontwikkeling te doen. Mede door de lockdown kon ik er veel voor hem zijn en kon hij volledige herstellen. Zijn immuunsysteem had even rust nodig en het was dus maar goed dat hij een paar weken niet naar de crèche hoefde. 

De zomer maanden verliepen vrij rustig. En eigenlijk was ik alle zorgen even vergeten. Maar na de zomer komen de koude en natte dagen weer. En helaas heeft dit verhaal een vervolg. 

Volgende keer meer. The story goes on and on..