Jongens toch, wat vliegt de tijd!

Juune was een super rustige baby. Ik voelde me soms schuldig over hoe vaak ze in haar bedje lag in het ziekenhuis. Dan nam ik haar vaak snel bij mij als er een vroedvrouw of dokter binnen kwam zodat ze maar niet zouden denken dat ik mijn kind verwaarloos. Maar heerlijk genieten wel op deze manier. Ik moest ze wakker maken om te drinken want veel nood had ze daar niet aan, met alle gevolgen vandien. Net op de moment dat B. er even niet is, uiteraard net ook op mijn babyblues dag (kon nu echt niemand mij hier op voorbereiden?) krijg ik te horen dat we nog een dagje langer moeten blijven. Ze was te veel afgevallen en had ook lichtjes geelzucht. Nachtje op de lamp dan maar voor Juune en heel veel extra huilbuien voor mama. Ook Juune vond dit niet zo fijn, maar zo wisten we tenminste dat ze een stemmetje had. 

De volgende dag mochten we dan uiteindelijk naar huis. Het was echt genieten tot en met met zo een flinke baby. De borstvoeding verliep iets minder vlot. Ik had gigantisch veel stuwing en overproductie die maar niet onder controle te krijgen was. Op 3 weken had ik al een borstontsteking en ik gaf de moed al snel op. Ik bouwde rustig af en rond de 6 weken kreeg ze volledig kunstvoeding. Helaas wisten we niet wat ons nu te wachten stond. 

We kregen opeens een ander kind. Ze begon heel veel te huilen en we kregen haar niet getroost. We veranderden van melk maar dat maakte het vaak nog erger. Na een tijdje gingen we naar de pediater en vele onderzoeken later bleek ze verborgen reflux te hebben. We kregen medicatie mee en na een tijdje fleurde ze weer op. Ze bleef enorm veel terug geven maar we vonden maar niet de juiste melk die dat kon oplossen. Pas op haar 8maand vonden we de juiste melk en waren we van al deze ongemakken af, dachten we. 

Niet veel later begonnen de oorontstekingen. Toen ze 9maand oud was moesten we na de zoveelste oorontsteking naar de NKO-arts. Die had nog weinig oortjes van die leeftijd gezien die er zo slecht uit zagen. Ze kreeg op de leeftijd van 10m buisjes en zo zijn we nog wel 3 keer terug mogen gaan voor een nieuwe operatie. De laatste was zelfs aan het begin van deze hele covid-periode. Mijn hart brak toen ik niet mee mocht naar het OK voor de eerste keer. Nu ja, je kind onder narcose zien brengen went nooit natuurlijk. 

Al bij al mochten we toch niet echt klagen. Juune was een vrolijk kindje, superrustig, sliep en at geweldig en buiten de paar kleine probleempjes hebben we nooit echt iets ergs meegemaakt. Toen ze bijna 2 jaar werd dachten we dus ook: tijd voor een 2e?