Jong begonnen met fantaseren over het moederschap voor later, maar er speelde eerst wat anders.

Je kent het misschien wel als je graag kinderen wil(t)(de) .. er komt een bepaald leeftijd dat je voorzichtig begint na te denken over de toekomst . 

Bij mij begon het al rond mijn 13 e dat ik een stuk kleding onder mijn shirt propte en voor de spiegel stond en deed alsof ik zwanger was . Je zult misschien wel denken; jeetje wat jong ! echter wilde ik toen nog geen kinderen meteen hoor haha , maar mijn moeder bleek op dat moment onverwachts zwanger en ik wilde absoluut niet dat ze het weg haalde . Ik hield zo van baby's! maar ze had immers al 4 kinderen waaronder mij, en dacht erg na over een abortus( mijn vader en mijn moeder waren ook nog eens net uit elkaar de omstandigheden waren niet heel gunstig) en mijn zusje was op dat moment pas 2,5 jaar, het was al druk genoeg vond ze. Ik heb haar toch op allerlei manieren er vanaf weten te brengen. Inmiddels heb ik een lief broertje die nu 12 jaar oud is en wij hebben tot op de dag van vandaag een enorme band met elkaar. 

De laatste zwangerschap (van mijn dus jongste broertje) heb ik bewust mee gemaakt bij mijn moeder. Ik was ook al op zo een leeftijd dat ik veel begreep . Bij mijn andere broertje en zusje die wat ouder zijn , was ik natuurlijk nog een stuk jonger en ging het aan mij voorbij. 

Ik kon het dan ook niet laten om te fantaseren wanneer ik in mijn slaapkamer stond voor de spiegel om een beeld te schetsen hoe ik er later uit zou zien met een dikke buik.  Maar uiteindelijk kreeg ik ook  uitgebreidere voorlichting op school . Hoe een kindje zou moeten ontstaan en wat een menstruatie precies inhoud (ik menstrueerde op mijn 13 e nog niet) en ik kwam ineens tot besef dat ik dat nog helemaal niet geworden was...

Wat is er toch mis met mij? 

Het begon steeds meer op te vallen; ..  meisjes in mijn klas die menstrueerde al en ik was eigenlijk de enige die dat nog niet had meegemaakt ..   Ik voelde me zo anders.. ook de rest van mijn lichamelijke ontwikkeling leek wel stil te staan, hoewel al mijn vriendinnen al hun eerste  /zelfs tweede bh droegen, had ik nog niets nodig want ik had niks ... Mensen dachten zelfs steeds dat ik jonger was dan ik daadwerkelijk al was en dat vond ik zo frustrerend . Ik viel ook zonder reden onbewust steeds meer af waardoor ik nóg jonger leek.

Dec.2008 

Op een vroege ochtend vind ik toch  bloed in mijn ondergoed en ik sta te juichen , want het leek echt begonnen ! Ik kreeg een maandverbandje van mijn moeder, maar het maandverbandje bleef wit en zelfs na een dag . Ik ontdekte een aantal dagen later puur ter toeval dat het bloed totaal ergens anders vandaan kwam .. de  toiletpot kleurde wat roodachtig naast mijn boodschap . Ik raakte in paniek , liet mijn moeder ernaar kijken en ze belde meteen de huisarts . 

En dan kom je als 13 jarige ineens in een molen van onderzoeken terecht .. en ze konden maar niet vinden wat de oorzaak was . Ik heb een half jaar ongv zo rond gelopen , totdat ik op een dag tijdens mijn lessen wisseling op de middelbare school iets te snel de trap af liep, en de laatste treden in elkaar zakte doordat het zwart voor mijn ogen werd. Ik werd opgevangen door mijn lieve vriendinnen die in paniek waren. ze brachten mij naar de congiërge maar de meneer was niet zo vriendelijk tegen me.. ik moest van hem zitten en ik kreeg ineens een hele preek "Je bent brood mager, je moet wel goed eten dan heb je dit gesodemieter ook niet steeds" ik leg hem uit dat ik me rond eet, maar niet aankom .. Hij gelooft me niet helemaal merk ik maar ik word even later opgehaald door mijn vader. 

Uiteindelijk wezen de bloeduitslagen uit dat ik laag in mijn ijzer en Hb zat , maar het was best op te lossen met tabletten vond de dokter. Ik heb nog een enige tijd in onzekerheid doorgelopen, er brak zelfs een periode aan dat ik heel erg uitgeput raakte van de kleine inspanningen die ik toen deed.. ik was zo moe van het fietsen dat ik het op de bruggen niet meer vol hield en af stapte. Ik struggelde dagelijks met de trappen op school. De ijzer tabletten leken niets te verbeteren aan mijn duizeligheid en lage energie . 

En dan breekt er een half jaar later in 2009 de zomervakantie aan en het was een heerlijke tropische ochtend, ik was inmiddels 14 jaar. Ik voelde me  heel gek .. ik kwam amper mijn bed uit . Toch raap ik mijn moed bij elkaar en duw ik mezelf richting mijn moeder haar kamer en ik zeg "Mam... ik denk dat ik griep heb". Ze pakt een thermometer en die geeft hoge koorts aan . Ik moest weer terug naar bed .. maar toen kwam de volgende ellende ; diarree . Ik bleef om de haverklap rennen , maar wat ik niet zo 123 door had was dat het beetjes bloed wat ik al verloor steeds meer werd... Het werd uiteindelijk zoveel , dat ik terwijl ik op de toilet zat duizelig werd en ik kon sindsdien niet meer zonder hulp van mijn ouders naar het toilet. 

Twee dagen later ... en het werd zo hevig dat ik acuut werd opgenomen in het ziekenhuis... Ik kreeg daar bloed transfusies en een infuus met zouten omdat ik was uitgedroogd , en er werd een bacterie gevonden : Salmonella wat ook wel in rauw vlees voorkomt met name kip enzo . Dit was de oorzaak van al mijn ellende en na twee dagen antibiotica erbij kon ik het ziekenhuis weer verlaten, maar ik moest wel op controle blijven bij de dokter. 

Helaas ging het eenmaal thuis niet beter .. maar ook niet slechter .. het was heel frustrerend, ik lag alleen maar op bed omdat ik zo vermagerd en moe was . Uiteindelijk 3 weken lopen vechten thuis met het eten wat ik binnen moest krijgen maar het niet meer ging door mijn braken en nog steeds diarree , woog ik nog maar 38 kg met mijn lengte van 1,65 en werd ik uiteindelijk weer opgenomen in het ziekenhuis waar ze een sonde plaatsten die ik heel akelig vond. 1 week zonder verbeteringen, en zicht op naar huis gaan was er nog lang niet .. de tijd vloog voorbij, 1 week werd 2 weken, en 2 werd 3 weken ... en toen kwam het moment dat het ziekenhuis aangaf dat ze het niet meer wisten met mij ... waarom bleef ik zo ziek? waarom werd het bloeden ondanks de bacterie weg was weer erger?!

Dit was na 3 weken het moment dat ze mij overbrachten naar een academisch ziekenhuis en ik vond het verschrikkelijk , ik was immers nu een stuk verder weg van huis ... In mijn volgende blog het vervolg .