Jippie, we krijgen bezoek!

De laatste tijd kwam het zo uit dat wij naar de kleinkinderen (en hun ouders) gingen en ze zijn dus een tijdje niet hier geweest. Nu noem ik mijzelf wel eens Wilma Steen als het hier te rommelig is. Maar nu moet het hier weer veilig worden en opgeruimd. Geen cactussen op grijphoogte, mijn mooiste vaas niet in de loop en de kinderstoel opgepoetst. Daarna een duik in de kadodoos. Je weet wel, iedere keer als je boodschappen doet of winkelt zie je wel wat leuks voor de kleinkinderen, hup, neem mee. Te leuk om te laten liggen. Het gaat niet om dure dingen, gewoon spulletjes waar je blij van wordt omdat je weet dat ze een lach op het gezicht van je kleinkind tovert.

Er is een spaaractie van boerderijdieren bij de super en daar is een groot paard wat je los kan kopen. Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. Want mijn kleindochter is ineens dol op paarden, ze wil zelfs een roze paardentaart voor haar 3e verjaardag. Dan heb ik nog een boel kaartjes met dieren bij de boodschappen gekregen. In de kadodoos zitten een knutselwerkje van een paard met glitters, een slinger om zelf te maken. Er hangen hier altijd slingers want er is altijd iets te vieren. Een schattig poppetje, een T-shirt voor de kleinzoon, een bijtring. Veel boeken, vogeltjes van papier, nog meer knutselspullen, nog meer kleertjes. 

Probleem. Ik moet keuzes maken. Verwennen is leuk maar het moet niet zo zijn dat het alleen maar om de kadootjes gaat. Het gaat om de aandacht ahum. Er moet toch ook gespeeld worden met het speelgoed dat hier al is, speciaal bij opa en oma mogen de pinguïns van de glijbaan in het water, moet de kinderboerderij bezocht worden. Weet je wat, het kartonnen paard mag mee. Nu nog even inpakken.