Je raakt me recht in mijn hart....

4 jaar, we hebben een roerige tijd achter de rug met alles rondom hem.... Waarvan hij meer mee heeft gekregen dan wat wij deden vermoeden. We merken het aan alles in hem, aan hem, de opmerkingen, de gespreksonderwerpen maar vooral zoekend, hij is zo zoekend tussen doof en horend.

Dan zit je samen voor de televisie, de reclame van Disneyland komt voorbij, ze hebben het over magie. Vorige week hadden wij het over magie en magisch, de uitleg van de woorden, de gebaren ervan. 

Mama magie is toveren! Zou Mickey kunnen gebaren? En Woody? En buzz? Of sully en Mike? Ik zeg hem dat ik denk dat ze het niet kunnen, dat gebaren zo bijzonder is, het hem uniek maakt, en dat niet iedereen dat kan. Ik zie hem bedenkelijk kijken, ik zie zijn ogen oplichten. Maar het is magie? Het is een soort toverland. Ik moet eerlijk bekennen ik hang aan zijn lippen. Wat een rijkdom is het om meegenomen te worden in zijn beleving. 

Als het een soort toverland is, dan ga ik erheen! Samen met heel veel andere dove mensen, dove kinderen, dove mama en papa's, dove baby's. Dan ga ik toveren, ga ik toveren dat iedereen kan gebaren, dan kan ik alles horen en heb ik geen tolk nodig. Even weer dat bedenkelijke snoetje, maar "mijn" tolken mogen wel mee hoor! Want dat is wel makkelijk! 

Mama wat zou dat MA-IE-S zijn! 

Ik geniet, ik geniet van zijn denkwijze. Maar het heeft een keerzijde want op enig moment maakt het me verdrietig. Het vooral van afgelopen zomer in een bekend pretpark staat nog zo in m'n geheugen gegrift. Waar een medewerkster vroeg ben je doof ofzo? Omdat hij de aanwijzingen niet hoorde.... Ik zie hem nog naar ons gebaren mama papa helpen! Ik hoor hem nog antwoorden op de vraag met ja! 

De ideale wereld is in zijn koppie een gebarende omgeving, en wat zou ik hem dat graag willen bieden en geven. Al zou het maar zoals in z'n hoofdje zijn een dag Disney dat iedereen gebaart, met z'n dove vriendjes, met zijn slechthorende vriendjes. Zodat ze allemaal even een dag zonder tegen beperkingen en onbegrip aan te lopen kunnen genieten.... En dan kom je terug in de werkelijkheid waarin je zelf beseft dat dit niet kan.

Maar voor nu, geniet ik met hem mee, in onze hoofd zien we het voor ons, we genieten, wat hou ik van dit ventje die ons zoveel heeft geleerd samen met z'n broertje.