3 jaar geleden
Je moet ze ooit loslaten
Het ene kind laat je makkelijker los dan andere
Loslaten
Het valt mij toch zwaarder om de kinderen los te laten, los in deze rare tijd en veelste snel gaande wereld.
Hun het vertrouwen te geven en het wetende dat ze weer veilig onder moedersvleugels zullen zitten.
Loslaten is voor iedere ouder anders en op andere wijze en leeftijden.
De eerste keer dat ik het echt bewust voelde was toen de oudste twee voor het eerst sinds de scheiding bij hun vader waren 3 weken lang. Zonder hun alleen in mijn huis. Bezig met hun kamers te verbouwen. Het voelde hard verscheurend. Huilend op de grond zat ik het behang van de muur te halen. Mompelend "dit had ik pas 12 jaar later moeten doen" leeg nest syndroom was toen echt wel even groot.
Daarna ging met kleine stapjes... Alleen naar vriendjes en vriendinnetjes, alleen naar en van school, alleen naar sport, alleen naar de stad.
Bij de middelste had ik er even iets minder last van die beweegt zich makkelijk door de wijk ondanks zijn TOS. Maar waarom?!?
De jongste twee kan ik weer minder snel loslaten al zie ik Maximus in de lente ook al zelf naar zijn vriendjes en vriendinnetjes in de buurt gaan.
Van het weekend ging Eline alleen met de trein richting haar oma. Nachtmerries en angst de nacht ervoor. Wat als er gebeurt ik ben niet bij haar kan niet binnen 1 tel bij der zijn. Dit was weer een moeilijk moment voor mij om haar los te laten.... Maar ik heb vertrouwen in haar en door dat vertrouwen wordt zij ook sterker en zal zij binnen onze grenzen hopelijk haar vleugels uit slaan toen een zelfstandige dappere vrouw