Jax drukte zelf zijn slaapmiddel door het infuus.

In de dagen ervoor hadden we het er vaak samen over, de gedachten dat er een complicatie zou kunnen ontstaan, hoe komt hij uit de operatie? Zou hij uitvalverschijnselen krijgen? De spanning was niet te doen! Met een steen op onze maag hadden we beide de gedachten hem thuis te laten. Dit is natuurlijk egoïstisch gedacht, maar ik denk dat deze gedachten komen dat je je eigen kind wilt beschermen en dicht bij je wilt houden.

Zondagavond om 7 uur werden we verwacht in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Gingen we weer met een paar tasjes vol kleding, wetende dat we nu langer moeten blijven maar ook dat ze hem gaan helpen om beter te worden zoals Jax dat in zijn eigen woorden zegt. In een paar weken tijd van een gezonde jongen naar een zware operatie in zijn hoofdje. We liepen een stil ziekenhuis in, de meeste kinderen lagen al lekker te slapen. Welke kamer zal ik nu krijgen mama? We melden ons weer op de Panda afdeling en werden naar onze kamer begeleid.

Ze moesten eerst wat bloed afnemen uit de vinger waarbij er vooraf wat verdovingszalf werd aangebracht, daarna werd er in een speciale behandelkamer bloed afgenomen. Het duurde een eeuwigheid voor je een buisje bloed gevuld hebt uit een klein vingertje, Jax werd misselijk en zakte half weg. Dit ging niet helemaal goed. Uiteindelijk hebben ze het met twee artsen voor elkaar gekregen. Inmiddels was het 22.00 uur en moest hij nog gedoucht worden. Ik loop de badkamer in en zie een urine potje met een rood goedje erin. Ik dacht oprecht urine vermengt met bloed wat nog is blijven staan van een vorige patiënt. Maar het bleek ontsmettingsmiddel voor zijn haar en lichaam te zijn zodat de kans op infecties tijdens de operatie kleiner zijn. Ik heb hem fijn gewassen en in bed gelegd waarbij ik mijn bed zelf ook heb klaargemaakt. Ik deed de hele nacht geen oog dicht, zat weer te staren naar Jax en kon alleen maar denken, hoe snel zijn we uit deze nachtmerrie?

 

Ik was zelf de hele nacht al wakker, dus ben om 7 uur opgestaan. Jax was nog zo moe van de avond daarvoor dat hij nog even heerlijk doorsliep. Ik friste mezelf wat op, liet nog wat traantjes gaan en hees mezelf weer overeind. Jax moest nuchter blijven dus eigenlijk was ik wel heel blij dat hij zo lang nog lag te slapen. Rond half 9 werd hij wakker, ik knuffelde hem heel lang en stevig en vertelde hem dat ze hem zo meteen gaan helpen.

Daar gingen we dan, met een stuur in je handen richting de OK. Je vond het een feestje! We scheurde door het ziekenhuis heen, je toeterde wat in het rond en kwamen aan bij de operatiekamer. Ik kwam in contact met de chirurg en heb uit alle spanningen gevraagd of hij goed had geslapen en goed voor onze kleine man wilde zorgen. De arts van de anesthesie tilde je op en hield je stevig vast om je over te zetten op het operatie bed. Je moest nog een infuus, gelukkig was pedagogisch medewerker Fleur mee om ons te ondersteunen. Wat fijn dat er zulke zorg bestaat! Ze wist op de juiste manier met Jax te praten waarnaar het infuus er eigenlijk al in zat zonder dat hij dit door had. Hij mocht heerlijk gaan liggen, de arts pakte Jax zijn hand en zetten zijn duim op de spuit met het slaapmiddel. Jax bracht rustig en vooral met een grote glimlach zelf zijn slaapmiddel in en viel eigenlijk direct in een diepe slaap. Ik had me voorgenomen me tranen te bedwingen maar op het moment dat hij wegzakte rolde de tranen weer over mijn wangen! Gelukkig was Fleur daar om mij op te vangen. Het lange wachten kon beginnen.

Fleur bracht mij naar beneden waar ook mijn partner en Zoë net waren aangekomen. We zijn terug gegaan naar de kamer van Jax. Wat een leegte, geen bed, geen stem en vooral verdriet voelde we samen. We liepen rondjes door zijn kamer, het leek wel een eeuwigheid te duren. En na een behoorlijke tijd ging de telefoon van mijn partner, anoniem! Mijn partner trok wit weg van de spanningen en nam de telefoon aan. De operatie was goed gegaan! Wat een opluchting. Dat was een moment dat we samen in tranen uitbarsten, hij liet zijn emoties ook gaan. Fijn om te zien, want een man heeft nu eenmaal ook emoties maar toont het vaak op een andere manier. Mijn partner ging naar de Intensive Care om bij Jax te zijn als die wakker was. Ik vond het belangrijk dat ook hun twee dit samen doen, niet alleen ik op dat moment.

In de tussentijd heb ik Zoë vermaakt en konden we na een uurtje  ook richting de IC. Zo loste we elkaar af, hij ging met Zoë richting huis en kon ik er de hele dag verder voor Jax zijn.

Maar wat heftig op een IC, Jax sliep veel en ik staarde maar voor me uit. Om de zoveel tijd werd er een andere kindje opgenomen. Ik weet niet of papa haar in deze toestand al heeft gezien? Ik brak! Wat kan het leven soms zo oneerlijk zijn. Ze moet beademd worden. Ik focuste mij op Jax, deed alle gordijnen dicht en ben over de toekomst gaan nadenken. Wat willen we? Waar gaan we naar toe? Wat vind ik belangrijk in mijn leven?

Jax deed het boven verwachting goed op de IC, ik moet wel zeggen dat ik continu schrok van alle piepjes en alarmbellen bij bijvoorbeeld een te hoge hartslag. Omdat ik er al wat uren zat en niet bij hem weg wilde gaan gaf de verpleegkundige aan dat ik echt wel even kon gaan plassen. Ik sloop bij hem weg, ging richting de wc en belde even snel mijn partner om te zeggen dat hij stabiel was. Juist op dat moment komt de verpleging me halen dat Jax helemaal overstuur is, hij was me kwijt. Ik voelde mezelf zo stom! Waarom juist op dat moment? Gelukkig vergat Jax het snel, en ben ik niet meer bij zijn bed weggegaan.

Na vele uren wachten en vooruit staren mocht Jax sneller dan verwacht terug na de normale afdeling om te herstellen. De dagen erna kom ik op terug in een nieuwe blog. Zal de operatie geholpen hebben? Of is alles voor niks geweest?

Hoge temperaturen: bespaar nu €100 op een Dyson ventilator!

De Dyson Pure Cool verkoelt je in de zomer en reinigt de lucht het hele jaar door! De luchtreinigingsventilator verwijdert 99,95% van de allergenen en verontreinigende stoffen binnenshuis.

Nu van €399 voor €299!

> Bekijk hier