Jaloezie

Het is zo jammer dat mijn dochter altijd een andere versie van zichzelf laat zien wanneer er andere mensen in de buurt zijn. Of naja dat is niet helemaal waar,  niet altijd en zeker niet heel vaak. Maar wanneer het gebeurd staat het schaamrood mij op de kaken óf ga ik gek mee doen. Het weg lachen of het leuk verpakken in een grapje. Waarna ik mijzelf wel voor de kop kan slaan.

L. had een speel afspraakje. Haar vriendinnetje is iets jonger en zit een klas lager dan haar. Bovendien is ze iets wat verlegen. Over het algemeen laat L. het achterste van haar tong ook niet zien wanneer er volwassen mensen bij zijn. Maar met kinderen van haar leeftijd en die jonger zijn dan haar weet ze zich prima te redden.

Het speelafspraakje verliep prima . Tot ik voorstelde om gezellig met zijn 3'en bordspelletjes te gaan doen. L. haar vriendinnetje deed niet zo vaak spelletjes vertelde ze dus ik probeerde haar zo veel mogelijk op haar gemak te stellen en haar zo nu en dan het spel uit te leggen.  L. Werd jaloers. Ik vond haar vriendinnetje veel liever dan haar want zij kreeg meer aandacht zei ze.  Nu moet ik er bij vertellen dat L. Afgezien van haar overleden broers geen levende broertjes of zusjes heeft . Wij zijn de 3 musketiers zegt ze altijd.  Ze is het niet gewend dat ik andere kinderen aandacht geef. Oké , ze speelt vaak genoeg met kinderen maar die zijn van haar leeftijd of nét iets ouder en redden zich 9 van de 10 keer wel samen. Dit keer stond ze niet 100% in de belangstelling. En ik begreep het , ik snapte haar volledig. Ondanks dat ik haar gedrag niet goed keurde begreep ik het wel. L. Deed vervolgens vervelend , flauw tegen over haar vriendinnetje tijdens het spel, veel klagen en zowel ik als haar vriendinnetje werden getrakteerd op de meest boze gezichten.  Het feit is , dat ik het gezellig wou houden. Normaliter had ik L. Naar haar kamer gestuurd zodat ze even kon na denken zodat we er vervolgens samen rustig over konden praten. Aangezien haar vriendinnetje er bij was en zoals ik al eerder vertelde, ze is wat verlegen. Ik wilde haar niet afschrikken door heel streng te gaan doen. Dus ik wist het gedrag van L. om te buigen tot een grapje . We lachten wat  en daar kwam de moeder van vriendinnetje aan om haar op te halen. Safed by the bell.. toch? Je zou het wel denken. Ik besloot er niet over te beginnen waar de kinderen bij waren. Ik vond dat niet eerlijk tegenover L. Omdat ik wist dat haar gedrag voort kwam uit jaloezie.  Ik sprak de moeder van haar vriendinnetje later nog wel over de app. Helaas kwamen we niet zo ver, want zodra we begonnen te praten liep L. Alweer op een vervelende manier aandacht te trekken. Dingen die ze normaal niet doet. Overdreven druk doen,  op de tafel zitten ( ja echt waar ) , de tafel met haar benen weg schuiven , en tegendraads doen. Ik voelde me zo opgelaten, en ja ik weet het ik had haar allang kunnen corrigeren en toch deed ik dat toen nog niet. L. Zit op streetdance samen met haar vriendinnetje.  Al een week danst ze het zelfde dansje meerdere keren op de dag . Het vriendinnetje van L. Wist niet meer hoe het dansje moest , dus vroegen we haar of ze het voor wou doen. Ze gaf aan dat ze daar niet zo veel zin in had . Wanneer L. iets niet wil dan wil ze het 9 van de 10 keer ook écht niet. Het is niet dat ze dan haar zin krijgt, maar in dit geval was het haar eigen keuze of ze wel of niet wou dansen. Haar antwoord was nee. Prima. De moeder van het vriendinnetje probeerde L. Over te halen om toch te dansen, waarna ze uiteindelijk ging staan en de dans overdreven ging dansen , niet serieus en er was niks van te maken. De moeder van het vriendinnetje sprak haar er op aan waardoor L. zich aangevallen voelde en begon te huilen. Niet veel later gingen ze naar huis. En ik zat met een intens verdrietig meisje. We praatten over wat haar dwars zat en ze vertelde dat wat ik al vermoedde ze jaloers was. En dat ze niet wou dansen maar zich daartoe gedwongen voelde. Ik vertelde haar dat ik haar begreep , en dat ik het jammer vond dat ze zich zo had geuit in haar jaloezie , want ze wist toch wel dat ik alleen van haar hou en dat juist zij mijn meisje is. We knuffelden nog een tijdje en zij huilde. Waarna de rust terug was en ik mijn lieve kind weer terug had.

Het was me het dagje wel. Maar buiten dat vind ik het ook mooi. Mooi dat ze zo puur zich zelf kan zijn. Terwijl ik de schijn die middag probeerde op te houden van wat ik werkelijk voelde en dacht  om het maar gezellig te houden, gaf zij zich gewoon in al haar emoties bloot. Eerlijk,  zo eerlijk en puur als een kind kan zijn .