Is mijn gezin compleet?

Al 2.5 jaar mag ik mezelf mama noemen van mijn eerste kleine man Finn! Zwanger worden, en vooral blijven, was niet de makkelijkste opgave voor mijn lijf maar toen Finn geboren werd was het natuurlijk liefde op het eerste gezicht. Pas toen had ik ook een beetje het vertrouwen gekregen dat mijn lijf deze opgave echt aankon. Mijn zwangerschap en bevalling waren niet zo top zoals de meeste waarschijnlijk in mijn vorige blogs al eens gelezen hadden maar eigenlijk was dat vrij snel niet belangrijk meer toen de kleine er eenmaal was. Met volle teugen genoten wij van Finn maar het groter worden was wel een dingetje hoor ! Vooral na het eerste jaar, het moment dat het geen echte baby meer was, was wel even slikken voor deze emo mama 🙂 

Maar...ik heb wel altijd gezegd dat ik sowieso zeker 2 Kids wilde dus het stelde me gerust dat ik hopelijk deze hele eerste fase nog eens mee ging maken. Het feit dat de eerste zwangerschap een lang en ontzettend zware tijd was , was ik gezegend met een klein mannetje en ergens ook gerustgesteld dat mijn lijf het dus wel 'kon'. Hoe lang het zou duren voor ik ooit weer zwanger werd , maakte mij dus ook niet veel uit. We zouden wel zien hoe en wat. Ik stond er  in ieder geval heel anders in omdat ik eerder een lange periode heb getwijfeld of het überhaupt ooit ging lukken na behoorlijk wat tegenslagen. De kleertjes die Finn niet meer aan kon, waste ik en borg ik netjes op om hopelijk nog eens te mogen gebruiken. De spullen verkocht ik niet maar werden netjes op zolder gelegd. 

Finn was net 1 toen wij dachten, we stoppen met de pil en zien het wel. Mocht het ons gegund zijn dan zou dat fantastisch zijn en duurt het langer of lukt het niet is het jammer en kijken we daarna hoe en wat. Deze keer ging het eigenlijk behoorlijk snel toen ik in mei (drie maanden later) een positieve test in handen had. Gek genoeg was de onzekerheid niet weg en vond ik het erg spannend bij elke echo weer maar ging de zwangerschap aanzienlijk beter. Weer zon klein hummeltje in huis, weer het opnieuw kennis maken met een nieuw gezinslid , weer slapeloze nachten maar alles heerlijk nog een keer mee maken want voor je het weet is het voorbij. In januari werd onze tweede zoon Senn geboren!

En toen begon het gekke gevoel dat alles deze keer een 'laatste keer ' was. Laatste keer bevallen ( ik had oprecht een prima en leuke bevalling gehad deze keer, ja dat kan echt) , laatste keer kraamhulp , laatste keer van die schattige mini pampers en zo met alles een laatste keer. Dat vond ik wel heftig hoor ! Nu is Senn 7 maanden en het enige wat ik denk is : oh de kleertjes zijn te klein, wat nu? Ik vind het zo vreemd dat ik alles wat ik nu met de kleintjes doe , het hele baby gebeuren, niet nog eens mee ga maken. Ergens in mijn hoofd veroorzaakt dat echt een error..

Nu natuurlijk de vraag, een derde? Voor nu vind ik het echt prima zo. Ookal vind ik het afsluiten van deze periode echt wel een dingetje en lastig, ik heb geen gevoel van het 'moeten ' gaan voor een derde. Maar waar vriendinnen echt het gevoel hebben compleet te zijn met het gezin, heb ik dat dan ook weer niet, ergens zit het gevoel te knagen Maar hé, de jongste is nu 7 maanden... ik heb nog heeeeel lang om na te denken wat ik wil maar voorlopig is het echt prima zo . 2.5 jaar slapen is nou namelijk ook niet zo dat ik graag nog 2.5 jaar doe 😉 

De tijd zal het leren en intussen ga ik natuurlijk dubbel en dwars genieten want voor je het weet zijn ze groot toch ?