Integratieve therapie (in groep 3)

In groep 3 heeft Nienke heel duidelijk juffen. Ook staan ze open voor overleg en samenwerking. Dat is erg fijn.

Aan het begin van het jaar komt Visio in de klas meekijken. Nienke heeft namelijk 1 oog met +6. Uit onderzoeken bij Visio zelf is al gebleken dat zij daar verder weinig hinder van ondervindt (het andere oog pakt veel over) maar ze kunnen nog wel wat adviezen geven zodat Nienke optimaal kan werken in de klas.
Zo geeft de dame van Visio aan dat het handig is om Nienke niet met haar slechte oog in de richting van het bord te zetten wanneer er in groepjes gewerkt wordt. Ook kan ze het beste aan de linkerzijde van de klas geplaatst worden, zodat ze met haar goede rechteroog het meeste overzicht kan houden over de klas. En natuurlijk niet te ver naar achteren.

Simpel advies, zou je zeggen, maar de juffen gaven al aan dat ze hier zelf nog niet over nagedacht hadden. Dus helemaal zo gek nog niet.

Nienke vindt de start in groep 3 erg spannend. Vooral het idee dat ze niet meer mag spelen, lijkt haar niks. Maar uiteindelijk valt het alles mee. Vooral omdat ze bijna geen werkjes meer hoeft te doen. Motorisch is Nienke niet de handigste, dus dat zat haar bij de kleuters altijd erg in de weg. En nu kan ze dingen oplossen met haar intelligentie.

We hadden dan ook de hoop dat haar onzekerheid minder zou worden...maar je voelt 'm al aankomen...dit is helaas niet zo.

Ook nu wordt Nienke erg emotioneel wanneer ze denkt iets niet te kunnen/goed te doen. Ze lijkt allemaal dwangmatige handelingen te ontwikkelen: spelen met spuug in en om haar mond, haar haren in de knoop draaien en hangen naast haar stoel met haar benen hard tegen elkaar geklemd.

Kortom: Nienke zit nog altijd niet lekker in haar vel. Ik word zelfs buiten school door mama's aangesproken over wat Nienke heeft. De kinderen vertellen thuis dus al over haar huilbuien.

Cijfermatig scoort ze prima. In de klas lijkt het vaak gemiddeld te scoren. Maar wanneer de toetsen komen, blijkt dat ze flink bovengemiddeld zit. 

Psychische hulp hebben we al niet meer sinds het begin van groep 2 en ook de fysio is nu gestopt. Na een giga-huilbui in de klas overleg ik met Nienke of ze misschien weer met iemand wil praten, buiten papa en mama om. Ze geeft aan dat ze dit wel graag wil proberen omdat ze niet meer zo verdrietig wil zijn. 

Daarom ga ik op zoek naar een therapeut. Maar ik wil niet meer naar de therapeuten die we via de kinderarts gekregen hadden. Hier heb ik geen goed gevoel meer bij. 

Uiteindelijk komen we uit bij een dame bij ons in het dorp die integratieve kindertherapie verzorgt. Geen idee wat het precies inhoudt, maar er staat duidelijk omschreven dat kinderen die last hebben van een laag zelfbeeld en emotionele problematiek hier baat bij hebben...dus laten we het maar proberen.

***

De therapie vindt plaats op een zolderkamer. Ik merk bij mezelf dat ik toch meer vertrouwen heb ik een 'echte' praktijk...maar ja, laten we het maar proberen.

We vullen weer allemaal lijsten in en Nienke start. Het is een therapie zonder ons en dat vind ik toch wel gek. Voor mijn gevoel had ik graag even meegekeken. Gewoon om te horen wat Nienke zegt. Maar uiteraard is dit ook juist goed voor Nienke. Dit zonder mij aanpakken maakt haar natuurlijk zelfstandiger.

Tussendoor bespreken we uiteraard wel wat er uit de gesprekken met Nienke is gekomen. Ze voelt zich onveilig en is bang om fouten te maken. Dit probeert de Sanne (de therapeut) door middel van speltherapie bij te sturen en Nienke te helpen om zaken op te lossen zonder tranen.

We doen dit ongeveer een half jaar. Nienke vindt het leuk om naar Sanne te gaan en lijkt zich wel wat beter te voelen, maar dit kan ook te maken hebben met het feit dat ze gewend is in de klas en het mooie weer zich nu aandient. 

De therapie was een rib uit mijn lijf, want er werd maar een deel vergoed door de verzekering. Maar alles voor het goede doel!

Nu maar afwachten of Nienke zicht goed blijft voelen of dat het maar een tijdelijk opleving is.

***

In de klas loopt het beter. Nienke heeft een verzwaarde knuffel die ze mag pakken als ze verdrietig wordt. Hier lijkt ze ook wel baat bij te hebben. Verder zijn haar CITO-scores weer het hoogst haalbare. Ze mag zelfs met de groene-boekjes (moeilijker) werken. Ik merk dat ze hier erg trots over is, maar aan de andere kant kan ze niet goed zelfstandig werken. Iets wat natuurlijk eigenlijk wel de bedoeling is. Wanneer ze vastloopt, is het meteen drama. Zo lastig om hier een goede balans in te vinden. Haar intellectueel uitdagen zonder haar onder druk te zetten.

Alleen woordjes lezen onder tijdsdruk lukt echt niet. Ze schiet totaal in paniek door de meelopende stopwatch. Ze scoort hier dus logischerwijs heel slecht. 

Nou ja, ik ga me hier maar niet te druk over maken... Op naar het volgende jaar!