Intake: stap 1 in ons verhaal

Woensdag was het zover: ons eerste gesprek in het multidisciplinair centrum. Veel info hadden we nog niet ontvangen, dus voor ons was het ook wat afwachten.

We werden vriendelijk onthaalt door een psychologe, die ons meenam naar haar bureau. Eerst kwam natuurlijk de verplichte administratie. Daarna kwam de vraag waarom we daar zaten: we vermoeden dat M. zich in het autismespectrum bevindt. We konden heel veel vertellen wat we al hadden opgemerkt, wat anderen ons ook al hebben verteld enz... De psychologe luisterde geinteresseerd naar ons verhaal, noteerde alles en stelde de juiste vragen. 

Aan het einde van het einde van het gesprek vroeg zij wat we van hen verwachten: in de eerste plaats diagnose, en daarnaast ook begeleiding op de vlakken waar het nodig is voor M., en ook begeleiding voor ons. Ze gaf een uitleg over de werking van het centrum, waarmee ze ons kunnen helpen, op welke manier enz... Dat kwam grotendeels overeen met wat we verwacht hadden. Op dat vlak zitten we dus goed.

Daarna ging ze verder met de volgende stappen: als eerste moesten we iets laten weten of we hierin verder wouden gaan, nadat we dit onderling besproken hadden. Mijn man en ik hadden beiden zoiets van: we zitten hier om een reden, we moeten hierover niet nadenken, plan maar in!

Volgend op het programma is een observatie met M. erbij. We hebben ook ons huiswerk meegekregen: een vragenlijst van 8 pagina's. En voor de verandering mogen we ook eens huiswerk geven aan de juf: ook zij kreeg een vragenlijst van 8 pagina's.

Als de psychologe alle info heeft verzameld van de observatie en de vragenlijsten, hebben we een volgend gesprek waarin zij haar hypothese kan voorleggen. Op basis van deze hypothese wordt beslist welke verdere onderzoeken er zullen gebeuren. Het zal sowieso een lange weg worden, want het systeem is traag en log. Op het einde hebben we 3 mogelijkheden: 1. Er is een diagnose van een ontwikkelingsstoornis. 2. Er is sprake van een ontwikkelingsstoornis, zonder diagnose (deze kan later komen, of nooit - het gaat dan om een vermoeden). 3. Er is geen ontwikkelingsstoornis (eventueel wel iets anders). 

We hebben nog een lange weg te gaan, en we zullen het stapje per stapje moeten bekijken. Eén ding is zeker: het zal ons veel tijd (en geld) kosten. Maar dat hebben we ervoor over, voor ons is het belangrijk dat ons meisje alle steun en hulp krijgt die nodig is, zodat ze de meeste kansen krijgt in haar latere leven.

De psychologe vond het alleszins al super dat wij, als ouders, al heel ver in het verwerkingsproces stonden. We hebben het inderdaad al aanvaard dat onze meid "anders" is. Dat maakt haar niet minder waard, integendeel. We houden nog altijd zielsveel van haar, en willen alle mogelijkheden benutten om haar een goede start te geven!