In het Erasmus op de SEH.

Aangekomen in het Erasmus werden we de SEH op gereden. Ik had een super volle blaas maar durfde de kleine man niet alleen te laten. Ga maar zei een verpleegster, ik blijf wel even bij hem. Noven was op dat moment weer wakker, en ook goed bij. 

Ik liep de gang op en hij zette het, hoe kan het ook anders .. op een krijsen. Het toilet was een paar gangen verder. Onderweg zag ik een koffie automaat. Ik drukte op ‘heet water’, pakte 2 zakjes met suiker en stopte ze in mijn zak. Aangekomen bij het toilet hoorde ik Noven schreeuwen en gillen. Mijn maag draaide haast weer om. Nu snel plassen en dan weer terug. Op de wc hing een nog ergere lucht als in de ambulance en alles wat ik nog in mijn maag had kwam er uit. Ik begon door alle emotie en hormonen te huilen en liep de gang weer op. De tranen konden niet meer stoppen. Ik probeerde ze weg te vegen en botste bijna tegen een beveiliger op een zelf rijdende step op. Huh dit hebben ze niet in Goes, dacht ik nog. Gaat het wel mevrouw? Moet ik iemand halen? Huh waar ben ik eigenlijk? Waar is Noven? En waarom is het stil.. mijn hart maakte weer een paar sprongetjes en ik raakte in lichte paniek. Ik hoorde Noven (gelukkig) weer en rende op het geluid af.

De verpleegster was bezig met het bed verschonen en Noven zat suf te huilen in een stoel. Hij had weer buikpijn zei de verpleegster en hij heeft gespuugd, we gaan zo een echo maken en hij krijgt daarna een röntgenfoto van zijn buik, is hij nuchter? Ja, hoe nuchter wil je het hebben? Het kan allemaal nog even duren want het is erg druk.. Ik pakte Noven op en ging met hem op het bed zitten. Mijn maag knorde en in alle stress was ik mijn thee vergeten. Eten zou niet eerlijk zijn tegenover Noven dus dat heb ik niet gedaan. 

Ondertussen zat ik nogsteeds onder de spuug want ik had helaas geen schone kleding bij me. Gelukkig had ik een hemd onder mijn trui dus ging ik zo maar in bed liggen. Een SEH bed is natuurlijk veel harder en kleiner dan een normaal ziekenhuisbed. Erg comfortabel was het dus niet met mijn dikke buik en peuter. Ik was moe dus zakte een beetje in. Niet veel later kwam er een echoscopist binnen. Weer werd alles bekeken. Dit keer was het doodstil. Ik zat vol spanning mee te kijken en weet nog dat ik zei: gek hè? Meestal zoek je naar een baby, haha! Waar zoeken we nu naar? 

‘Ik kan en mag niks zeggen mevrouw!’ 

Auw, dat deed pijn. 

We werden mee genomen voor een röntgenfoto. Ik mocht gelukkig met mijn dikke buik in een lood jas, achter het dikke glas mee kijken hoe Noven aan het worstelen was met de verpleegsters. Ik stelde wel 100 vragen maar kreeg weer niks te horen. 

Even later kwam er een kinderarts vertellen dat Noven een darm-invaginatie heeft gehad van zijn dunne in zijn dikke darm en dat deze er gelukkig vanzelf weer uit is gegaan, Noven heeft een engeltje op zijn schouders. Ook zijn blinde darm ziet er geïrriteerd uit, dit gebeurt wel vaker dus is geen reden tot paniek.

Ze wilde Noven nog een nachtje ter observatie houden want het zou nog een keer kunnen gebeuren. Helaas was er geen kamer beschikbaar in het Sophia en helaas ook geen ambulance om ons terug te brengen naar Goes. We hebben deze nacht dus op de SEH, op een heerlijk hard bedje in een koude kamer in Rotterdam doorgebracht.  

De volgende ochtend, 22 juni werden wij per ambulance terug gebracht naar Goes.