(in)consequent ?

Weetje nog? Die tijd voordat je kinderen had?  Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik vertelde hoe ik het eens eventjes zou doen, ik had mijn plan van aanpak klaar en jongens wat was ik op papier een ‘goeie moeder’. Juist.. op papier.

Inmiddels ben ik nu anderhalf jaar moeder en heb denk ik alles gedaan waarvan ik eerst zei absoluut nooit te zullen doen. En eerlijk gezegd vind ik dat prima, ja de t.v. staat wel eens wat langer aan dan ik zou willen, krijgt ze diksap ipv water, ligt ze echt niet iedere avond stipt om 7 uur in bed. En zo zijn er nog wel een handje vol regels die overtreden zijn, hulde voor de moeders die hun kind t.v. loos en volgens de drie R’en opvoeden.

Wat ik wel enorm lastig vind is dat Vieve van makkelijke baby (tenminste zoals ik mij het nu herinner) naar dolle dreumes is getransformeerd. Ik weet soms gewoon niet of ik het goed doe, dat hele opvoeden vind ik soms echt lastig. Ik probeer consequent te zijn en de teugels te laten vieren als dat nodig is of kan. Wanneer iets niet mag leg ik uit waarom en als ze hierdoor een woede uitbarsting krijgt (incl. dramatische grondwerpings) dan mag dat, tot op zekere hoogte. Ik leg uit dat ik het snap dat het niet leuk is als mama een schilmesje afpakt terwijl jij net lekker de gietvloer aan het bewerken bent maar dat het gevaarlijk is en niet mag moet je ook leren (grapje mensen.. wees niet bang de schilmesjes heeft ze tot nu toe nog niet te pakken gehad *klopt af*).

Op sommige dagen gaat mij dit goed af, dat pedagoochelen, continu uitleggen, praten, vertellen. Ze mag binnen onze regels best veel, zelf dingen ontdekken vind ik zo belangrijk. En soms flink op je snufferd gaan hoort daar ook bij. Neemt niet weg dat ik mij enorm onzeker voel wat de consequenties op langere termijn zijn van onze manier van ‘opvoeden’ ik ben zo bang dat ik zelf een ongeleid projectiel aan het creëren ben. Een wandelende middelvinger (ik moest zo hard lachen toen ik deze omschrijving las bij een andere moeder). 

Moet ik harder worden? Zoja: Hoe dan? Die opvoedkundige tik gaat hier niet gebeuren (haha dat heb ik eerder gehoord) en het is geen sneer naar mensen die dit wel doen..Ieder zijn ding. Ik bedoel.. ik heb hem vroeger zelf vaak genoeg gehad en echt, ik geloof echt dat ik het nodig had, ik neem mijn ouders dit absoluut niet kwalijk. Maargoed ik dwaal af.. 

Ik vertelde al wat ik zelf goed vind gaan: kort samen gevat: nee is nee maar er is ruimte voor uitleg en uitten van emoties. Maar hoe doen andere moeders dat? Als je even niet zo lekker in je vel zit? Of niet genoeg geslapen hebt en veel hebt moeten werken?  Ik hoop toch zo dat er moeders zijn waarvan hun kind ook niet aan de afstandsbediening mogen zitten, maar ondertussen wel bij de action een neppert hebben gekocht om op momenten van zwakte deze toe te werpen (een win win situatie toch?). Of als mensen hun telefoon aan je kind geven te zeggen dat je dit niet wilt hebben, omdat ze moet leren dat dit niet van haar is (maar dit eigenlijk vooral zegt omdat je bang bent dat de nieuwe iPhone aan diggelen word gesmeten door dochterlief). 

Als ik mijzelf van een afstandje zou bekijken door de “niet-moeder-bril" dan kreeg ik absoluut de stempel: loeder-moeder. Zelf vind ik relaxte moeder wat vriendelijker klinken haha.. Tot welk team behoor jij? Club van relaxte moeders of rock jij het ouderschap gewoon even?

xxx Antoinette