7 jaar geleden
Ik zal weten dat ik kinderen heb...
Mijn kids zijn nieuwsgierig, onderzoekend en ondernemend, een goed recept voor ongelukjes. Ik zal weten dat ik kinderen heb...
Met een zoontje van 2,5 en een dochter van 10 maanden heb je je handen vol. Ik wel. Het zijn lieverds, maar ondeugend tegelijk, schattige boefjes. Ze hebben de grootste lol met elkaar, maar 2 seconden later is t janken. Ze doen niet voor elkaar onder. Spelen binnen één vierkante meter zit er niet in en stilliggen tijdens verschoningen: Hell no! Ik hou er van, maar het is dodelijk vermoeiend.
Mijn dochter is dus een echte draaikont en met mijn zoontje die heen en weer loopt te geinen heeft ze dan ook veel te kijken. Zo wurmde ze zichzelf deze week van de commode. Ik stond erbij en keek er naar. Shit. Ze viel met haar beentjes naar beneden en haar hoofd op mijn been. Meteen janken, gelukkig. Ze was snel weer haar vrolijke zelf. Niks aan de hand. Pfew. Totdat ik haar liet staan en haar linkerbeen optilde, geen gehuil, ze wilde 'm gewoon niet gebruiken. Oeps. Huisarts. Radiologie. SEH. Gipskamer. De hele rambam. In het gips. O wat voel je je dan schuldig...
Enkele dagen later kreeg ze loopgips. Gelukkig, het blok aan haar been is een stuk minder zwaar... maar... zo vertelde de meneer van de gipskamer, haar breuk zit in de groeischijven en dát kan later complicaties opleveren in de vorm van een been dat sneller groeit dan het andere. Ook wil hij graag een foto van beide benen zien, want er zit, los van de breuk, een behoorlijke bolling in haar botten. Dat moeten ze gewoon in de gaten houden. Oké. Prima. Op naar huis.
Thuis aangekomen lees ik even mijn appjes voor ik naar mijn werk ga waar ik nog even goed aan de bak moet. De opvang: mijn zoontje was op z'n speen gevallen. Een stuk van zijn voortand af. Neee, dat kan er ook nog wel bij...
Toen ik het er 's avonds met mijn man over had gaf hij aan te denken dat er meer aan de hand is. 'Misschien heeft ze wel een ongeneeslijke botziekte en willen ze ons niet te ongerust maken' Ehm. Wat? Daar had ik nog geen seconde over nagedacht. Nee. Punt.
Maar t blijft toch spoken. Al die zorgen. Ik ben moe. En ik moest nog (stress)werken en kerstboodschappen doen en en en...
Op de achtergrond sluimert ook de afwijking van ons zoontje. Na 3 operaties aan zijn ogen (Congenitale Ptosis) is het weer mislukt en het zag er zo hoopvol uit. Zucht.
Soms zou ik zelf nog wel even kind willen zijn. Geen zorgen, vingers in mijn oren en 'LALALALAAAA'.
Anoniem
Wat sneu van die brandwond!! :( zo zielig! Onze kleine man loopt nu 2 daagjes.. los! Hopelijk is jullie dochter snel weer de oude
Fritske Boevi
Update. Onze kleine meid rent nu, achter de blokkenkar, door het hele huis. Alleen de brandwond, overgehouden van het schuren van het gips, is nog steeds niet geheeld. Wat een bikkel was onze kleine meid, want dat moet wel een diepe wond zijn geweest!
Fritske Boevi
Oh. Get. Dat klinkt niet goed. En ik herken dat ook niet. Mijn dochter heeft eigenlijk nooit echt een kik gegeven moet ik eerlijk zeggen. Toen het gips er af was leek ze nog een kleine week haar been te ontlasten, maar dat is nu helemaal weggetrokken. Het enige dat ze nog niet echt doet is kruipen. Ze tijgert alsof haar been nog in het gips zit: rechterbeen doet al het werk, maar links sleept mee. Maar bij het stappen (aan de hand) gaat ze als er malle! Misschien slaat ze het kruipen gewoon over.
Anoniem
Oh wat goed om te lezen dat het zorgen om "niks" was! Ons zoontje ook 10 dagen gips en daarna eraf, maar hij lijkt er nog wel last van te hebben. Met staan een klein beetje maar het is een bikkel, alleen als wij zijn broekje of iets aan doen gaat hij trillen met zijn handjes en armpjes en trekt beetje witjes weg. Zijn we voor terug geweest, chirurg zegt dat dit echt over gaat. Dus ik wacht het nog eventjes af, maar anders ben ik zo weer terug. Nou het komt vast helemaal goed met onze schatjes en zijn we hopelijk even verlost van alle ellende/ziek/ongelukjes