Ik wil niet horen: “het is een fase”

Sorry, maar wanneer mensen zeggen “het is een fase”, neemt mijn irritatie level enorm toe want hé dat begrijp ik ook wel maar die woorden wil ik gewoon niet horen wanneer ik mn frustraties even kwijt wil.

Avonden lang heb ik aan Mason zijn bed moeten zitten, moeten wachten tot hij sliep. Tegen de tijd dat we zelf naar bed wilden begonnen de nachtelijke feestjes. Ongeveer elk uur begon Mason te huilen, zei te dromen en keer op keer moest mama weer op bed komen zitten tot hij sliep. Weggaan was geen optie en geloof me, ik heb het geprobeerd en ook van papa wilde die niks hebben.

Ik was moe, irritatie level nam toe en snapte het gewoon niet. Bij beide opa’s en oma’s slaapt ie goed en is er niks aan de hand en ook wanneer ik avonddienst heb gaat ie gewoon naar bed en slaapt ie de nacht door. Ten einde raad dus.

Gelukkig had ik eerder al een korte cursus gevolgd waardoor ik gelukkig niet mee ging in mijn gevoel van irritatie maar het keer op keer rustig en “goed” wist op te lossen. Begrijpen deed ik het nog niet.

Dat het een peuterpuber is, is vrij duidelijk. Meerdere tips gekregen maar veel lukt niet om toe te passen omdat Mason niet dagelijks thuis slaapt, gemiddeld 2 nachten per week bij de opa’s en oma’s door wisselende diensten en ook ik er niet altijd ben.

Dit alles ligt dus blijkbaar deels aan mij, aangezien het alleen mis gaat wanneer ik er ben. Ik ben zijn veilige haven en zie het maar als een mooi iets dat Mason mij nodig heeft. Wij hebben besloten dat ik voor 19 uur even weg ga, met de auto zodat ik ook echt zichtbaar weg ga. Ik ga een rondje om zodat Bas hem rustig in bed kan leggen. De 1e 2 keer wilde Mason niet dat ik weg ging en nu geeft ie me dikke knuffels en kusjes en dan is het goed. ‘S nachts gaat het goed en huilt ie af en toe alleen nog door een slechte droom maar dat is prima. Nog geen idee hoelang we dit vol moeten gaan houden maar op dit moment is iedereen weer blij!

Is dit herkenbaar voor jullie?