Ik werd gepest en dat was mijn schuld

Ik sleep vanuit mij als kind en puber een behoorlijk pest verleden mee. Gelukkig niet fysiek, maar wel verbaal en dat liet een litteken achter. Het leverde een onzekerheid op. Het idee altijd maar te moeten voldoen aan hoe een ander jou wil zien, het clowntje uithangen, lief zijn want anders laten ze je misschien stikken. Nee zeggen was geen optie. Loze pesterijtjes voor een pester, maar met een behoorlijk mokerslag voor diegene die gepest wordt. Het heeft mij jaren gekost mezelf over het feit heen te zetten dat ik niet dik was, dat shirtje mij wel leuk stond, geen vissenogen had. Je zet je af als puber zijnde. Ik kroop achter een masker. Verschuilen achter donkere make-up en heftige muziek, het werkte voor mij. Niemand kwam te dicht in mijn buurt op een paar vriendinnetjes na, mijn manier van waarschuwen. Nee te zeggen tegen mensen die misbruik maakte van mijn lieve karakter. Tot op de dag van vandaag achtervolgd het wel eens, de gedachte achtervolgd, het gevoel achtervolgd, zelfs de geur achtervolgd..

Af en toe kom ik mijn pester tegen, dan loopt er meteen een rilling over mijn rug, al kan ze nu heel anders in het leven staan.. mijn gevoel blijft. Waarom is er altijd een natuurlijke selectie? Wie of wat bepaalt dat de pester pest en de gepeste gepest wordt? Het is vissen naar letters voor een cijferslot, een onmogelijke combinatie. Verkeerde tijd, verkeerde plaats misschien? Op de middelbare kreeg ik nog een trap na van mijn mentor. Het zou mijn eigen schuld zijn, ik moest me niet aanstellen, het duwen op de grote trap verzon ik uit mijn hoofd. Hij had het immers aan mijn klas gevraagd en de confrontaties met mijn “pester” moest ik maar gewoon aan gaan. Uitkomst: ik nam het zelf mee en daardoor werd ik gepest. Ik vraag me af wat ik precies meenam dan? Buiten dat toffe shirtje die ik had gekregen van mijn grote zus.. Dat het populairste meisje van de school, tevens mijn jarenlange pester, precies die dag dezelfde droeg was toeval! 4 jaar lang heeft het mij achtervolgd, zelfs tot rondbazuinen van onwaarheden op het gebied van seks aan toe. Mijn pester papte expres aan met mijn ex vriendje en daardoor vlamde alles opnieuw op in klas 3. Daar ging ik weer. Ik haatte dit, hem, hun, school. Zelfs na schooltijd gingen die pesterijen door, via msn zochten ze mij op. Ik haalde mijn diploma met mijn hakken over de sloot, omdat ik ervoor koos niet meer aanwezig te zijn op school. Met als gevolg een verzuimlijst waar je U tegen zegt en NIEMAND die wist dat de achterliggende reden pesten was.

Vandaag wil ik ze eigenlijk bedanken, ik ben geworden wie ik ben, ik ben sterk, zelfstandig, kan tegen een stootje en weet hoe het is om in zeven sloten tegelijk te lopen, ik durf te zeggen dat ik kwetsbaar ben. Oke misschien soms nog een beetje een mafkees. Maar ik ben ik. Ik heb mijn flaws, staan ze jou niet aan? Dan flaunt ik ze toch, want ik ben oke met wie ik ben en hoe ik eruit zie. Het heeft mij 27 jaar gekost, inclusief het ontwikkelen van twee prachtige kindjes. Ik ben ontzettend trots op mezelf. Dat pesten nodig is om daar achter te komen vind ik absurd! Er zijn zoveel andere manieren om eigenwaarde in te zien. Zoveel fijne manier om te ontdekken wie je echt bent. STOP PESTEN NU!