Ik voel me gefaald als moeder

Voor velen vast herkenbaar. Bij het maken van de eerste keuzes voor je kind, misschien al wel in je zwangerschap, wil je de beste, lees perfecte, keuzes maken voor je kind.
De lat ligt hoog. Heel hoog. Alles moest altijd al perfect, na drie kinderen ligt die lat gelukkig wel wat lager. Maar ik had nooit verwacht dat ik de verkeerde schoolkeuze zou maken voor mijn kind.

Vele tranen zijn er gevallen, vele twijfels ook. Doen we hier wel goed aan? Stoppen we hem toch in het "systeem". Maar dat het na 1.5 jaar aankijken echt niet meer ging, werd op de eerste schooldag na de vakantie wel duidelijk. Hij in tranen, ik in tranen. Een bevestiging dat dit niet meer langer ging zo. We moesten nu doorpakken en opzoek naar de juiste plek voor hem.

De school waar die vandaan komt startte eigenlijk precies op het juiste moment op. De hele corona pandemie was nog gaande, voor ons een bevestiging dat we hem absoluut niet op het reguliere schoolsysteem wilde hebben. Ik orienteerde me op thuisonderwijs. Bekeek verschillende mogelijkheden. En dat er een soort van vrije school opgestart was, was voor ons in de perfecte periode. Alles voelde ook goed. Ik heb niet eens verder gekeken naar scholen. Dit was alles wat ik wilde voor mijn kind..

1.5 jaar hebben we het geprobeerd. Met de nodige tranen. Vaak een ander gezicht voor de klas. Vriendjes die overgingen naar andere groepen. Waardoor hij telkens opnieuw zijn plekje moest vinden. Thuis begon het vaak al, mam ik wil echt niet naar school. En telkens de positiviteit erin proberen te houden. "Het word vast een fijne dag schat. Gister vond je het ook een top dag".
Na elke vakantie tranen. De week voordat school begon plaste hij vaak ineens weer in zijn broek en 'snachts in bed. Hij vertelde het me niet met woorden. Maar aan alles kon ik merken dat hij niet op zijn plek zat.

De maandag na de zomervakantie was voor ons de bevestiging dat we echt opzoek moesten naar wat anders.
Zijn bakje, waar zijn spullen in moeten, stond op een andere plek. Daar begon het al mee. Waar mijn kind echt wel tegen de nodige verandering kan, raakte hij hierbij al in paniek.
"Dit wil ik niet mama! Jij moet ervoor zorgen dat mijn bakje op dezelfde plek komt te staan. Jij moet naar juf". Volledige paniek, en volledig in tranen.
Een ander lokaal waar hij het jaar ervoor startte werkte ook niet mee voor hem. Een ander lokaal, een andere mentor en andere kinderen, voor hem veel nieuwe gezichten, maakte dat hij nog harder begon te huilen. En ik huilde met hem mee.
En toch liet ik hem "achter". Kan er nog steeds van huilen wanneer ik dit beschrijf. Alles in mij schreeuwde dat ik hem mee wilde nemen naar huis. En toch die strijd in m'n hoofd, het is ook goed voor hem, het komt vast goed.  

Bij het ophalen bleek ook dat het goed gegaan was, zijn mentor stuurde tussendoor nog een leuke foto van hem. En toch zaten we dinsdagochtend weer hetzelfde in de auto. Het zat me zo hoog, dat ik drie keer de auto heb moeten stoppen omdat ik dacht dat alles eruit kwam van de stress.
En hij voelde het natuurlijk aan. Aan alles..
Dus keken we verder. Drie rondleidingen. Een wenafspraak bij een school. Vaste juf, vaste klas, vaste kinderen.
Alleen het wennen verliep al anders. Hij was rustig, liep rustig de klas in.
Rond 10 uur had ik nog een rondleiding staan bij de BSO. Stiekem gluurde ik even bij hem door het raampje. Hij zag me, liep even naar me toe en ging daarna ook weer rustig de klas in.
Na de rondleiding zag ik hem spelen op het plein. Mijn allerliefste, zo'n sociaal mannetje.
Het voelde goed. En we doen hier goed aan. En toch voel ik me gefaald..

Ik voel me gefaald dat ik niet gelijk de juiste keuze heb kunnen maken. Gefaald dat het 1.5 jaar geduurd heeft.
Gefaald dat ik hem die maandag niet gewoon heb meegenomen.
En terwijl iedereen met goed bedoelde woorden aankomt als.
"Kinderen zijn flexibel. Het komt echt wel goed. Hij vind zijn plekje wel".
Ben ik er nog steeds kapot van. Nog steeds vallen er vele tranen.
Nog steeds baal ik ergens dat hij toch beter gaat op het systeem. Omdat dat alles is wat ik niet wilde.
Maar we kijken naar hem, wat is het beste voor hem.
En terwijl het concept vrije school een ontzettend mooi iets is. Werkt het niet voor onze zoon.
Dat is jammer. Dat is verdrietig. Maar ik hoop nu op een stukje rust.
Dat hij straks ook het schoolplein over rent, me uitzwaait en met plezier aan de dag begint.
Dat hij vrolijk is in de auto onderweg naar school en uitkijkt naar de dag. Dat hij zijn vaste vriendjes herkent in de klas en hiermee nog 6 jaar lang veel plezier mee gaat beleven.
Dat is alles wat ik hem gun. Ik gun hem het vertrouwen, in zichzelf en de wereld om hem heen.