7 jaar geleden
Ik laat mijn kind nooit huilen. Jullie wel?
Laatst werd ik door een vriendin flink op mijn vingers getikt: "Je moet je kind niet altijd meteen troosten. Dan worden ze verwend."
Voor mij is het heel normaal: meteen troosten als mijn kind huilt. Ik denk altijd: als hij huilt, dan zal er heus een reden voor zijn! Toch...?
Ik geef toe dat ik veel gebroken nachten heb. Als hij huilt, spring ik uit bed en troost ik hem. Waarom? Ik wil niet dat hij zich verdrietig voelt.. Zo raar is dat toch niet? Tuurlijk wil ik dat hij nachten doorslaapt, maar als hij huilt hoe kan ik hem dan laten liggen... Mijn vriend snapt mij. Hij wilt ook niet dat hij alsmaar huilt. Dus ook hij stapt s'nachts wel eens uit bed om de kleine te troosten.
Mijn vriendin vindt dit dus niet kunnen. Zij laat haar dochtertje altijd maar huilen, zonder te troosten. Misschien lullig: maar ik vind dat wreed. Dat meisje ligt daar te huilen, misschien heeft ze honger of voelt ze zich alleen. "Ik ga haar niet elke keer haar zin geven! Als ik naar haar toe ga om haar te troosten, dan denkt ze dat ze alles kan krijgen wanneer ze gaat huilen. Zo'n attitude wil ik niet voor mijn dochtertje."
Ook al snap ik haar kant niet helemaal, blijken toch veel moeders het zo te doen... Ik zou heel graag willen weten wat jullie doen! Laten jullie je kind uithuilen of troosten jullie hem/haar direct? En wat is jullie argument hierachter?
Anoniem
Vaak als het over opvoeden gaat lijkt het of er alleen maar zwart of wit is, waarbij mensen zich ineens persoonlijk aangevallen voelen als je dingen anders doet dan een ander, maar opvoeden is het lastigste wat er is, niemand kan je precies vertellen hoe het moet. Vraag maar eens om je heen, zelfs officiële instanties geven wisselende adviezen, adviezen van een generatie geleden zijn nu soms raar en andersom en onze kinderen zullen sommige dingen van ons ook belachelijk vinden, terwijl wij er allerlei theorieën bij hebben en gedachtes. Tegelijk zijn er maar weinig mensen die echt een ongelukkige jeugd hebben gehad of totaal verwend/ verpest zijn door hun ouders. Als er echt een goed/fout was zou je tijdens de zwangerschap wel een boek meekrijgen die je uit je hoofd moet leren zodat je weet hoe het moet. Maar dat kan niet, iedere ouder is anders, ieder kind is anders en ieder moment is anders. Je kind verandert, problemen waar je nu tegenaan loopt zullen over een jaar weer heel anders zijn. Dat maakt het ook zo moeilijk en onzeker, vertrouw op jezelf en kijk wat bij jou en je kindje past. Hoe je het nu doet hoeft helemaal niet te betekenen dat je dat blijft doen tot de 18de verjaardag van je kind. ook als je zelf moe bent of ziek zal je anders reageren op je kind en dat is helemaal niet erg. Dit is hoe je het nu doet, waar jij je goed bij voelt en wat voor je gevoel werkt en misschien doe je het over een half jaar anders of niet. Je kind is echt niet hopeloos verloren als iets niet goed uitpakt, je bent bang je kind te verwennen, maar als je merkt dat je kind zich zo gaat gedragen kan je ook weer bijsturen en dingen veranderen.
MamaLennie
Ik ga er niet altijd uit als mijn dochter snachts "huikt". Zei moppert zich altijd in slaap... en ben er eerder wel vaker snachts uitgegaan hiervoor en dan was er eigenlijk niets aan de hand... meestal eerder t idee dat ze nog best wel heel slaperig was... dus nu ga ik dan niet meer naar haar toe... maar als t echt huilen wordt ga ik wel dan is er iets aan de hand... Dus ik denk dat als je er zelf geen probleem mee hebt zoals t nu gaat... en je kind ook echt ergens behoefte aan heeft... dat t helemaal prima is om eruit te gaan... je kent je eigen kind toch het beste
JLEH
Als kersverse ouders waren wij bij onze zoon op zoek naar hoe het nou eigenlijk moet. Door de opmerking 'je kind wil je iets zeggen als huilt', maakte dat wij hem elke keer gingen checken en hem oppakten om te troosten.. Resultaat: 1,5 jaar slapeloze nachten. Slopend kan ik je vertellen! Wij waren oververmoeid en ik viel op een gegeven moment bijna flauw van vermoeidheid. Toen onze zoon een paar maanden was, kwam er een kinderverpleegkundige bij ons thuis! 'T heeft ons echt geholpen. Wat ons heeft geholpen: in bed laten liggen!; Troosten in bed (met zo min mogelijk praten - a la Jo Frost ); om de 30 minuten checken; wees bewust van het huilpartoon (pieken en dalen) en heel belangrijk: consequent blijven! Succes ermee! Uiteindelijk ontdek je wel wat een echt huiltje is en wat 'aangeleerd gedrag' is.
Anoniem
Ik troost mijn zoon ook altijd, maar weet wel wanneer (ik hoor het aan zijn huilen) het echt huilen is. Hij moet zich namelijk ook altijd een beetje in slaap huilen. Ik noem het meer jammeren en de eerste uithaal kan soms wat dramatisch zijn ???? Ik vind niet dat je een kind altijd moet oppakken om te troosten. Je stem of aanraking kan al voldoende troost of genegenheid geven. Een bevestiging dat je in de buurt bent.