Ik hoopte echt dat we jou nog één jaartje konden laten geloven in Sinterklaas.

Nog één jaartje 

Altijd heeft onze dochter al enige twijfels gehad als het om het sinterklaasfeest gaat. Haar broers geloofde heilig in Sinterklaas maar zij niet. Elk jaar waren er twijfels en dan toch weer even niet en leek het toch ook weer zo echt allemaal. Ik hoopte echt dat we haar nu nog één jaartje in de magie van Sinterklaas konden laten geloven maar het werd steeds duidelijker. Het was klaar. 

Ik zelf genoot er altijd zo van om die kinderen een mooie Sinterklaas magie te laten beleven. Samen met mijn vrouw gingen we helemaal op in het Sinterklaas journaal. En speelde er zo goed mogelijk in mee. Een piet die op zoek is naar haar knuffel daar haalde we een knuffel voor en legde we klaar voor de piet die vervolgens in de woonkamer was blijven slapen aan de slaapspullen te zien en een bedank briefje. Het paard van Sinterklaas dat een feestje verdiend daar maakte we kaarten voor en de volgende ochtend stond er een heel partijtje voor de kinderen klaar. Met chocolade melk pepernoten en choco letters slingers en kleurplaten en ballonnen. Kook piet die in alle huizen op zoek was gegaan naar een recept om een taart te bakken voor Sinterklaas had al onze bak spullen bij elkaar gezocht en een probleem gehad met de bloemzak. Overal lag er bloem door het huis heen. Dikke pret alleen koste het me 4 dagen om van al dat bloem af te komen. Met afwasmiddel en schoensmeer op je handen maakte we pieten handen op de deuren en zelfs bij de wc dan wist je meteen dat Piet was langs geweest. Je kon het zo gek niet bedenken of we hebben het uitgevoerd. Onze jongens gingen helemaal mee in deze magie en geloofde dan ook echt heilig in het hele Sinterklaas verhaal tot ze naar de bovenbouw gingen.  Echt verdriet was er niet toen ze het grote geheim te horen hadden gekregen want vanaf nu mochten ook zij pieten zijn. En samen haalde we nog meer gekke dingen uit wanneer de schoen gezet mocht worden. Met Taylor is dat altijd anders gegaan. Genieten deed ze wel maar elk jaar was het afwachten of we het jaar door zouden komen met toch nog wat geloof voor Sint of niet. Nu is ze in September 7 geworden en had ik de hoop dat het nog één jaartje zou lukken. Dat liep toch anders. Dat vertel ik je zo. Maar eerst een stukje over Taylor.

Met Taylor was het altijd al anders. 

Taylor was 2 jaar oud toen ze voor het eerst bewust de Sint intocht in het dorp mee maakte. Ze was een vlotte dame met al een flinke vlotte babbel kan ik je wel zeggen. De pieten kwamen langs rennen en huppelen met hun zakjes pepernoten iedereen lachte en de Sint reed voorbij in zijn koets al zwaaiend naar alle kinderen. Het was die beste dag dat ik wist dat het met Taylor anders zou gaan als met der broers. Zo jong als ze was trok ze aan me mouw om te laten weten dat ze wat wilde zeggen en ik bracht mij zelf tot haar hoogte. 'mama' zei ze "die pieten zijn nep hé, die zijn gewoon geschminkt, dat kan ik ook". En ze liet met haar handen zien hoe ze haar gezicht aan het schminken was. Nog voor ik wat kon zeggen stond er een pietje  voor ons die haar een zakje pepernoten aanbood. Trots nam ze die aan en rende naar haar broers om te zeggen dat zij een zakje pepernoten had gekregen. Ik hoopte op dat moment dat ze het wel weer zou vergeten en gewoon met de rest in mee op zou gaan. Daar leek het ook op, ze heeft die dag staan zingen voor de Sint en een handje gegeven. Staan dansen met de andere kinderen op de muziek van de fanfare en ze kwam er niet meer op terug. 

Tijdens het Sinterklaas journaal zei ze niets over de pieten of Sinterklaas. Het was tijdens het Sinterklaas feestje van de peuterspeelzaal waarbij je als ouders bij mag zijn dat ze er weer op terug kwam. 'Mama, die pieten zijn echt nep hé" zei ze al lachend tegen me terwijl ze vrolijk mee deed met de anderen. "Maar wel leuk toch mama". 

Het jaar daarop bleef ze opnieuw aanhouden dat de pieten nep zijn. En nu viel het haar ook op dat de Sinterklaas van de intocht niet leek op die van de tv. Ik maakte er hulp sinten van. Twijfelend nam ze het voor lief en ging verder mee op in het feest. Maar met de weken die verstreken zag je meer twijfels komen. Nu wist ze ook heel zeker dat de pieten op tv net zo nep waren als die van de intocht en op schooltje. Zij brachten niet echt cadeautjes. Waar de cadeautjes wel vandaan kwamen vond ze nog een raadsel ze was er nog niet over uit. Maar dat hinderde der niet het was prima zo. Het feest bleef leuk.

Met 4 jaar kwam Sint op school. Dit was haar eerste keer op de basisschool met Sinterklaas die langskwam in de klas. Alle kleuters mogen dan ook op schoot met de Sint en op de foto die de juf maakt voor de ouders. Toen de school uit was kwam de juf van Taylor naar me toe en vertelde dat ze geen foto van Taylor heeft kunnen maken. Taylor zei, zo zegt de juf "ik ga toch zeker niet bij een vreemde man in een jurk op schoot zitten?". Ook hier werd voor mij weer bevestigd, Taylor is geen heilige gelovige. Voor haar was de grootste magie dat ze niet snapte waar dan die cadeautjes vandaan kwamen. Ze was al heel wijs maar had nog niet het idee dat die dan gewoon van mams en mama af kwamen. Elk jaar zag ik haar dan ook gewoon volop genieten. Ook van alle gekkigheid die we uit haalde in het thema van het Sinterklaas journaal. 

Met 5 en 6 jaar verliepen de Sintintochten anders. Ze heeft minder pieten gezien en de Sint enkel op tv dat zorgde er denk ik voor dat we het toch nog 2 jaar hebben kunnen rekken en ze ook nog kon genieten van die Sint en het verhaal der achter. Maar enige twijfels bleven er. Ze liet ze alleen ook snel weer los. 

Maar dit jaar niet meer.

Dit jaar zou het laatste jaar zijn. Zo hadden we het samen afgesproken ik en mijn vrouw. Ze zit immers pas in groep 3 en is nog zo jong. Maar terwijl het Sinterklaas journaal begonnen is en het feest langzaam aan in volle gang gaat zien we dat Taylor van een vrolijke gezellige meid naar een meid veranderd dat overduidelijk een vol hoofd heeft. Sneller kortaf reageert op alles. Snel boos is. We begonnen met de zoektocht waar dit vandaan kwam. Is het de overgang van de kleuterklas naar groep 3. Taylor heeft namelijk grote moeite met het vele stil zitten en overdenkt daarbij ook heel veel en staat altijd aan. We proberen meer rust momenten in te plannen voor der. Praten met haar erover. En zelf geeft ze ook aan dat haar hoofdje te vol zit en er niets meer bij past. Wanneer Sinterklaas echt in het land is aangekomen en de eerste schoentjes gezet zijn gaat het van kwaad naar erger. Het Sinterklaas journaal brengt haar gedachten op hol. De pieten die niet echt zijn. Een boot op de zee met steeds het zelfde beeld van een zeeschildpad die voorbij zwemt. Het klopt allemaal niet. Inplaats dat ze er van geniet dat Sint weer in het land is en mee wilt vieren zien we dat Taylor te veel overdenkt en daardoor slecht slaapt geen zin heeft in school. Zelfs der danslessen waren minder leuk nu. Het is duidelijk dat het klaar is. Wanneer je ziet dat je kind er niet meer van geniet dan is er  maar 1 oplossing. Het grote geheim gewoon van top teen aan haar vertellen. Alle twijfels weg nemen zodat ze dat uit haar hoofdje kan gaan zetten en er weer ruimte is voor plezier. 

Het grote geheim vertellen.

Taylor was aan het kleuren op de grond in de woonkamer toen ze opnieuw een uitbarsting kreeg. Geen uitbarsting van schreeuwen of grote woede maar meer de irritatie die naar boven kwam. Het kleuren lukte der niet. Ze kon geen fijne houding vinden. Ze wist niet wat ze wilde en raakte bij elk woord dat je tegen der zei overprikkeld. Niets was goed op dat moment. Toen ik vroeg wat er was zei ze "mijn hoofd barst ik weet het gewoon niet meer!!". Ik ben met der naar boven gegaan en samen zijn we gaan praten. Ze moest het nu gewoon weten hoe alles met Sinterklaas zit dus heb ik haar alles verteld. Haar hele houding veranderde, eerst was het even een traantje niet omdat Sint niet echt is maar een traantje van opluchting. Bevestiging, dat was wat ze nodig had. We hebben een hele tijd zo zitten praten terwijl zij al der vragen stelde. Dus Sint heeft wel bestaan vroeger? En ik heb toch gelijk die boot opname van tv is nep? Dus die pieten zijn echt nep? Ze zocht overal bevestiging op. En hoe meer bevestiging ze kreeg hoe rustiger ze werd. Die avond hebben we haar snacht's nog wakker gemaakt zoals we hadden afgesproken. Die avond mocht zij net als der broers de schoentjes vullen met cadeautjes. Mocht zij rommelpiet spelen en alle kussens van de bank gooien. Pakte ze boeken die ze er tussen gooide en strooide pepernoten. Schoenen van mams erbij en werd er flink gelachen. 

Weer plezier.

Taylor heeft vanaf dat moment weer plezier in het Sinterklaasfeest. De volgende dag hadden we Sint intocht in ons eigen dorp. Een weekje later dan op tv. Ze weet dat ze het geheim moet houden voor de andere kinderen en speelt vrolijk met ze mee. Ze nam vrolijk de pepernoten aan van de pieten en ging zelfs bij Sint op de bank zitten voor een foto samen met haar beste vriendin. Was ze trots dat ze een boks had gekregen van Sinterklaas. Het feest is er voor haar leuker er door geworden. Geen twijfels meer maar gewoon plezier maken. Want daar is weer ruimte voor in haar hoofd.

Er zijn ouders die van begin af aan al vertellen dat Sinterklaas nep is en waarom we het zo vieren. Deze kinderen leren van jongs af aan dat ze het geheim moeten houden en dat gaat altijd wel goed als ik de verhalen hoor. Ik koos ervoor des tijds om de magie van Sinterklaas wel door te geven. En ik genoot ervan die magie door te laten spelen door allemaal leuke acties met mijn vrouw te bedenken in het thema van dat jaar. De jongens genoten daar volop van. Bij Taylor heb ik me wel eens eerder afgevraagd of zij het niet beter van begin af aan had moeten weten. Ik deed het niet omdat ik altijd die hoop heb gehad dat ze net als der broers van die magie zou smullen. En hoewel ze wel zeker ook van al die gekkigheid heeft genoten en de twijfels niet echt een hele grote rol speelde tot dit jaar, vraag ik het me soms af hoe het dan had gegaan als ze het wel van begin af aan had geweten. Maar dat zullen we nooit weten. Wanneer ik Taylor vraag of ze het erg vond dat mama en mams het niet meteen hebben verteld zegt ze "nee hoor mama, want spannend was het wel je wist nooit wat er voor geks ging gebeuren". Die woorden neem ik dan maar aan dat we ondanks haar twijfels het ergens ook goed hebben gedaan.

Nu moeten wij er aan geloven dat we geen gelovigen meer in huis hebben. Kunnen we volgend jaar aan nieuwe tradities gaan denken. Ik zie surprises wel zitten denk ik. We zijn allemaal wel graag creatief bezig dus dat komt wel goed. Dit boek gaat dicht en een nieuw boek gaat open