Ik ben twee en ik zeg nee

Het is zeven uur in de ochtend, ik zit met mijn badjas half open en met mijn make up van gisteren onder mijn ogen aan tafel. Over een uur moeten we aangekleed en gevoed in de auto zitten. Lio rent rond in de huiskamer in zijn pyjama en weigert aan tafel te komen zitten. Als ik hem wil pakken bij zijn arm, kruipt hij snel onder de tafel. Ik tel tot drie en verhef mijn stem wat om te laten merken dat ik nu toch echt serieus ben. Maar mijn kleine koter is niet onder de indruk. Ik probeer de lievere manier, maar ook daarop is het antwoord ‘Neeeeee!’. De frustratie begint op te komen en ik moet moeite doen om niet te gaan schreeuwen. Maar dan komt papa..’Hup die stoel in’ zegt hij streng. En ja hoor, daar gaat Lio richting de tafel en klimt zo in zijn stoel. Ik kijk papa aan en zucht. ‘Nou, wat wil je op je boterham?’ vraag ik de kleine man. ‘Nee eten mama!’ krijg ik als antwoord. En daar begint de hele show weer opnieuw. 

Waarom doet hij dit bij mij? Waarom luistert hij wel naar papa? Op dit soort momenten twijfel ik zo aan mezelf. En laat hij dit nu net voelen! Ik word uit m’n gedachten gehaald door een korst van de boterham die in m’n badjas beland. Ik laat het voor wat het is en als ik naar de klok kijk schrik ik. Bijna tijd om te gaan. 

Snel kleed ik me om, voor mijn skincare routine is of course geen tijd meer dus ik smeer gauw wat mascara op en bind mijn haren op een knot. Klaar. Nu is het tijd voor Lio, dat is een een stuk uitdagender. Ik vertel hem dat we naar boven gaan om aan te kleden en dan moet zijn auto, dino én puzzel ook mee naar boven. Ik zucht en geef toe. Met alle troep in mijn handen sjouw ik naar boven. 

‘Nee mooi mama nee mooi!’. Roept Lio als ik zijn kleren uit de kast pak. Deze keer geef ik niet toe en hou ik voet bij stuk. Dit trekken we aan. Hij moppert en werkt alles behalve mee. ‘Lio doen mama Lio doen’ zegt hij de hele tijd. Ik had eerder moeten opstaan denk ik bij mezelf en weer heb ik het gevoel dat ik het niet goed doe. 

Eenmaal aangekleed haasten we ons naar de auto en klik ik hem met (veel) moeite in de autostoel. Als we uit de auto stappen zegt hij ‘nee mooi mama’ en hij wijst naar mijn schoenen. Ik kijk en zie dat ik mijn glitter sloffen met bont nog aan heb. Hij moet lachen en hij steekt me aan. ‘Mama pus!’ Ik geef hem een kus en samen lopen we het schoolplein op. Ik zwaai hem uit achter het raam en als ik zijn lieve smoeltje zie ben ik het circus van vanmorgen weer vergeten.